Του Αντώνη Χρ. Τσικουρίδη
Είσαι όπως σε χρειάζονται, όχι όπως είσαι.
ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ
Ζηλεύω φίλο, νεώτερο εμού, θα πάει σε κάποιο μικρό νησί του Αιγαίου με την όμορφη κοπελιά του.
Ζηλεύω τον φίλο που χαίρεται την ζωή. Δεν βιώνει τη ζωή της φασκιάς που έλεγε ο Ρουσσώ.
Πλημμυρισμένος από καλοσύνη ευγένεια. Πλήθος ασχολιών η καθημερινότητα του γιομάτη από ζωή.
Τον φαντάζομαι να τρέχει στις ακρογιαλιές με το κορίτσι του. Αγκαλιές, φιλιά (όταν φιλιέται ένα ζευγάρι ανοίγουν οι ουρανοί), λόγια τρυφερά, ονειροπολήματα, ρουφώντας την ζωή, τηρώντας την ρήση «άδραξε την μέρα» τουτέστιν ζήσε τη ζωή.
Πόσοι ζούμε την ημέρα, το τεράστιο πλήθος ζει μη ζώντας.
Οδυνηρό να έχεις διαβεί τη ζωή φασκιοδεμένος. Μη το ένα, απαγορευτικό το άλλο. Αλυσοδεμένος. Με την καθημερινότητα σου να ‘ναι, σηκώθηκα το πρωί πλύθηκα, ντύθηκα, πήρα πρωινό, δουλειά, τηλεόραση, άντε και σε καμία ταβέρνα, άντε και κανένα ποτό, με άστοχο λόγο. Και ο χρόνος τρέχει άσκοπα, λαθεμένα και συ κοιτάζεις το δάκτυλο, αντί να κοιτάζεις τα άστρα που φεγγοβολούν. Οποία μακαριότης, οποία άγνοια ζωής, σπαταλώντας την ανούσια.
Όλα τα όμορφα που μας έδωσε απλόχερα η Ζωή, από τον περίπατο στο δάσος να μιλάς με τα δένδρα, με διάλογο υπερβατικό, να απολαμβάνεις τα μοσχοβολήματα των λουλουδιών να χαίρεσαι το χάδι της θάλασσας, να αγναντεύεις την ανατολή, να χαίρεσαι το χάδι της θάλασσας, να αγναντεύεις την ανατολή, δεν μας αφορούν. Εμμονές παθιασμένες πως θα αποκτήσουμε πλούτο βλακωδώς. Ω! λησμόνησα τον αγώνα για την απόκτηση θαλαμηγού, μεζονέτας, πολυτελούς αυτοκινήτου. Ζώη συσκευασμένη .
Και να η καταιγίδα έρχεται φουριόζα να σαρώσει τα ταπεινά, τα μικρά που ναι η ανθρώπινη, ενασχόληση…
Εξαθλίωσαν τις ψυχές μας, ποδοπάτησαν τα ονειροπολήματα μας, διακόρευσαν την σκέψη, δημιουργώντας κοινωνικά πρότυπα υποταγμένα σε ομοιόμορφο τρόπο ζωής και ο Αντόνιο Πόρτσια μας διέμεινε «τούτο που είναι ίδιο για όλους δεν ενδιαφέρει κανένα», τα δώσαμε όλα. Τελείως ανακόλουθοι με την συνείδηση μας.
Βρικόλακες μας οδηγήσατε σε καταστροφή του πλανήτη γη.
Μακάβριοι, αποχαυνωμένοι παρακολουθούμε τα γινόμενα.
Μας κάνατε ανθρωπάκια με γυάλινα μάτια…
Χαμένοι, χωρίς πυξίδα, σε ατελείωτο βάρβαρο χορό…
Ο Άγγελος Σικελιανός υπήρξε προσωπικότητα μέγιστου αναστήματος, υπηρετώντας τα ύψιστα, όπου στο κορυφαίο του έργο ο «Αλαφροΐσκιωτος» υμνεί την φύση, υμνεί τον άνθρωπό.
Ο Σικελιανός θεωρείται από πολλούς και ως ευγενικός ποιητής, έχει τη δική του ξεχωριστή παρουσία στα νεοελληνικά γράμματα.
Παρόλο που ως μαθητής δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα στα μαθήματα, είχε κατορθώσει να εξοικειωθεί με την Ιταλική και Γαλλική γλώσσα. Και αυτό του επέτρεψε να προσεγγίσει από το πρωτότυπο τη λογοτεχνία αντίστοιχων πολιτισμών. Όπως είναι λογικό τα σχετικά αναγνώσματα επηρέασαν καθοριστικά την ποιητική δημιουργία.
Ο Άγγελος Σικελιανός γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου ρου 1884 στην Λευκάδα και η έξοδός του από τη Ζωή έγινε στις 19 Ιουνίου του 1951.
Το μεγάλο του όνειρο ήταν η αναβίωση των Δελφικών γιορτών γίνεται πραγματικότητα το 1927. Η ιδέα τον απασχολούσε από το 1910 και οραματιζόταν την αναβίωση των. Για τις γιορτές που απέβλεπαν στην καλλιτεχνική ανέλιξη του τόπου και στην αναβίωση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Η «Δελφική Ένωση», μια παγκόσμια ένωση για την συναδέλφωση των λαών και το «Δελφικό Πανεπιστήμιο», στόχος του οποίου θα ήταν να σε έναν ενιαίο μύθο τις Παραδόσεις όλων των λαών. Ο Κ. Ουράνης έγραψε: Δεν είδα παρά το σύνολο. Και το σύνολο ήταν μεγαλόπρεπο. Θα ήταν το ίδιο οπουδήποτε αλλού έξω από το θέατρο των Δελφών; Όχι. Απερίφραστα όχι.
Για την παγίωση του θεσμού η πρώτη γυναίκα του Εύα Πάλμερ και ο ίδιος ξόδεψαν όλες τις δυνάμεις και όλη τους την περιουσία με αποτέλεσμα τον χωρισμό του ζευγαριού.
Κορυφαία θέση στην ποιητική δημιουργία του Σικελιανού έχει και το ποίημα «Πνευματικό Εμβατήριο» γραμμένο το 1945.
Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,
ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!
Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,
σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.
Από το 1878 η Κύπρος ήταν υπό βρετανική κατοχή, και ο Άγγελος Σικελιανός σε κείμενό του το 1931, με τίτλο «Η κραυγή της Κύπρου» όπου θαυμάζουμε τον επίκαιρο και διαχρονικό χαρακτήρα.
Γιατί βέβαια, την ώρα αυτήν, η πυρκαγιά της Κύπρου δεν ρωτάει, με τη μικρή, αλλά τόσο τολμηρή της Γάζα ένα πρόβλημα μονάχα ελληνικό, αλλά ένα πρόβλημα ηθικά και ιστορικά παγκόσμιο… Το φοβερό και μέγα πρόβλημα της αποικιακής ευρωπαϊκής πολιτικής και ιδιαίτερα το πρόβλημα της βρετανικής πολιτικής. Αλλά ο πολιτισμός της ανθρωπότητας δεν εγεννήθη ακέριος, ας κοιτάξει ολόγυρά της ποια εποχή ηθικής και ιστορικής αναδημιουργίας τη ζώνει. Κι αλαφροπατώντας, σε μια ιστορική ευκαιρία, ας φωνάξει: Η Κύπρος είναι αλήθεια ελληνική.
Διαβάζουμε απόσπασμα από το ποίημά του «Azs Minimi II»
Με τα σπιρούνια αλύπητα
τα κάτασπρα πλευρά του
να τους χτυπάμε, αγάπη μου,
και ο δρόμος ο γραφτός,
που στη ζωή μας μέλλεται.
Για τον Άγγελο Σικελιανό τι να προωτοαφηγηθείς. Τι να υμνήσεις από το μεγαλειώδες έργο του. Υποκλίνεσαι με σεβασμό.
Παραθέτω δύο αποσπάσματα από τον «Αλαφροΐσκιωτό» του, ο Βαθύς Λόγος.
Κι ένας απ’ όλους μου έφεξε
κι ακόμα φέγγει λόγος. Και η ψυχή μου
στην πλάση μέσα του αλήθεψε-
και, να μπει
στο νόημα σύγκορμη και πριν, ακέρια εστάθη.
…………………….
Αλλού οι ναοί κι αλλού οι θεοί.
Μου αστράφτει γύρω των ηρώων η μοίρα.
Τη μοναξιά στη δύναμή μου υπόταξες.
Της γλαυκομάτας η έγνοια μού είναι κλήρα!
Του νου το νόμο στα βουνά,
στον κάμπο, ολούθε βρήκες.
Να, η αγριλίδα ξεπηδάει
κλαδιά για όλες τις άγνωρες
και τις μεγάλες νίκες!
Υ.Γ. Εξαιρετικό το αφιέρωμα του «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ» στις 30/06/2017 για τις «ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ». Ο αγαπημένος πατέρας καταγόταν από το Αντά – Παζάρ Νικομηδείας. Με συγκινήσατε. Σας ευχαριστώ.
