ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Στον Γιάννη Αντωνόπουλο

στον-γιάννη-αντωνόπουλο-409354

Tης Μαίρης Παπαδημητρίου

Το σημερινό αφιέρωμα είναι αναδρομή μιας ζωής στο ναυταθλητισμό του Βόλου, του θανόντα θαλασσόλυκου Γιάννη Αντωνόπουλου.

Πολλές δεκαετίες πίσω γνώρισα τον Ζαννώ, όπως τον προσφωνούσε όλη η κοινωνία του Βόλου, πολύ μικρότερη αριθμητικά από το σημερινό

πληθυσμό. Κι αυτό γιατί η μητέρα του η αείμνηστη Υζέτ, βελγικής καταγωγής προσφωνούσε έτσι τον μικρούλη γιό της, που ήταν μικρότερος από την αείμνηστη αδελφή του Χριστίνα.

Από μικρός έτρεφε μεγάλη αγάπη για τη θάλασσα. Με μία χούφτα συναθλητές του, κολυμβητές αρχικά, στράφηκαν στην υδατοσφαίριση, στον Ναυτικό Όμιλο Βόλου, στον πασίγνωστο ΝΟΒ που άφησε εποχή και έγραψε ιστορία, στα ναυταθλητικά δρώμενα του Βόλου, αλλά δεν είναι της παρούσης, ν ‘ αναφερθούμε στην ενδεκάδα του ΝΟΒ τότε. Εκείνο που γνωρίζω από πρώτο χέρι είναι ότι μέλη της ομάδος ήταν ο Γ. Αντωνόπουλος και ο αχώριστος παιδικός του φίλος Δημήτρης Κ. Παπαδημητρίου, μετέπειτα σύζυγός μου. Τα νεαρά παιδιά, μεγάλωσαν ανδρώθηκαν και απέκτησαν θέση στην κοινωνία, κυρίως στο ναυταθλητισμό του Βόλου. Υπηρέτησαν μαζί στο τότε βασιλικό ναυτικό ως σημαιοφόροι και ο Γιάννης Αντωνόπουλος έκανε ανακατάταξη, γιατί ήθελε πάντα να βρίσκεται στο χώρο του ναυτικού. Ο ΝΟΒ τότε είχε μεγάλες επιτυχίες στην κολύμβηση κυρίως και σιγά-σιγά, δημιούργησε αξιόλογη ομάδα πόλο που έπαιρνε μέρος σε πανελλήνια πρωταθλήματα.

Τα χρόνια κύλισαν και ο Γιάννης Αντωνόπουλος πάντα πρωτοστατούσε σε ότι αφορούσε στον ναυταθλητισμό της πόλης μας. Ο ναύαρχος Ανδρέας Γολέμης, πρόεδρος επί σειρά ετών του ΝΟΒ (νονός της Έλενας), τον πήρε μέσα στο ΔΣ μαζί με τους ακούραστους συνεργάτες του, όπως τον Κώστα Κουκιάδη και άλλους συμβούλους που έβαλαν γερή πλάτη για να ξεχωρίζει ο ΝΟΒ στα πανελλήνια πρωταθλήματα, για δεκαεπτά συναπτά έτη, τον Γιάννη και τον νεαρό τότε δικηγόρο Δημήτρη Παπαδημητρίου στη θέση του Γ.Γ. του ΝΟΒ. Κατά τη διάρκεια της επταετίας ο ΝΟΒ εξακολουθούσε να αναπτύσσεται και με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ο αείμνηστος εθνάρχης Κ Καραμανλής προκήρυξε εκλογές το Νοέμβριο του 1974. Μεταξύ των υποψηφίων για το βουλευτικό αξίωμα ήταν και ο Γ Αντωνόπουλος που δεν είχε σύμφωνα με τις προβλέψεις των βολιωτών μεγάλες πιθανότητες εκλογής. Κι όμως εμείς, οι παιδικοί του φίλοι, οι πηλιορείτες από τον Κισσό, την Μακρυράχη και τα γύρω χωριά, συνέβαλαν κατά πολύ στην εκλογή του.

Σε μία πολιτική συγκέντρωση με τον εθνάρχη Καραμανλή, απευθυνόμενος στον Γιάννη Αντωνόπουλο είπε επιγραμματικά το εξής …«Κύριε Αντωνόπουλε, δεν γνωρίζω ποιας εθνικότητας είναι η μητέρα σας, γνωρίζω όμως ότι ανήκετε στην μεγάλη οικογένεια Αντωνόπουλου, γιός του Γεωργίου και εγγονός του Δημάρχου Ιωάννη, και όλοι εσείς εδώ οι φίλοι και οι ψηφοφόροι να τον αποκαλείτε Γιάννη και όχι Ζαννώ». Από τότε όλοι μας, σεβόμενοι την επιθυμία του εθνάρχη δεν αποκαλούσαμε τον Γιάννη, Ζαννώ.

Εκείνη την εποχή ο Γιάννης ανέπτυξε σχέσεις με την ΕΚΟΦ, την σημερινή Κολυμβητική ομοσπονδία Ελλάδος (ΚΟΕ). Μπήκε στο ΔΣ της ομοσπονδίας για να βοηθάει με κάθε τρόπο την ομάδα πόλο του ΝΟΒ. Οι πολίστες του ΝΟΒ, τα μεγάλα ονόματα αλλά και οι νεότεροι κατάφεραν το 1978 να βγει η ομάδα πόλο του ΝΟΒ στην 3η θέση με 1ο τον Εθνικό και 2ο τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας με οκτώ αγωνιζόμενες ομάδες και έντεκα παίκτες. Η κούρσα για το ναυταθλητισμό του ΝΟΒ και του Βόλου χάρις στις άοκνες προσπάθειες του Γιάννη Αντωνόπουλου και οι κατάλληλες γνωριμίες του και οι επαφές του με το ναυτικό, και συνεπικουρούμενος από ομάδα Βολιωτών, έκαναν ένα όνειρο πραγματικότητα…. να βρεθούν οι κατάλληλες πιστώσεις και να κτιστεί το πρώτο επαρχιακό Κολυμβητήριο της Ελλάδος, η κλειστή πισίνα, η 25 άρα και η μικρή για τα νήπια. Τότε με πρόεδρο του ΝΟΒ τον αείμνηστο Περικλή Τσαλαπάτα, και ένα ΔΣ αποτελούμενο από 14 άτομα, μεταξύ αυτών και η γράφουσα, ζήσαμε τη χρυσή εποχή του ΝΟΒ που άρχισε κυριολεκτικά να σαρώνει τα επαρχιακά πρωταθλήματα και η ΕΚΟΦ ενέταξε τον ΝΟΒ στην Α κατηγορία του πανελλήνιου πρωταθλήματος μαζί με τις μεγάλες ομάδες του κέντρου, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, κλπ. Τότε ο Γιάννης Αντωνόπουλος έζησε τη μεγάλη επιτυχία στο πρωτάθλημα πόλο νέων, με το ΝΟΒ να βγαίνει 1ος και να απονέμει το κύπελλο στον αρχηγό Κωνσταντίνο Δ Παπαδημητρίου.

Αλλά ο ακούραστος Γιάννης δεν έμενε ποτέ ικανοποιημένος. Η φιλοδοξία του ήταν να κτίσει και το εξωτερικό Κολυμβητήριο για να γίνουν οι βαλκανικοί αγώνες το 1980. Οργάνωσε την επιτροπή με πρόεδρο τον ίδιο και μέλη τον Περικλή Τσαλαπάτα, τον Δημ. Δημαρελλο, τον πατρινό Λάμπρο Κωνσταντόπουλο και τη Μαίρη Παπαδημητρίου Επιτροπή που ήρθε να ελέγξει τις εργασίες για το Κολυμβητήριο, βρήκε μόνο μία γούρνα στη θέση της πισίνας, θύμωσε και έδωσε προθεσμία δύο εβδομάδων, ώστε όταν ξαναέρθει να τη βρει έτοιμη, διαφορετικά θα έπαιρνε τη διοργάνωση η Αθήνα, Στο δεκαπενθήμερο που μεσολάβησε, ο Γιάννης Αντωνόπουλος ήταν καταπάνω μέρα νύχτα στα συνεργεία, και όλοι οι παράγοντες του ναυταθλητισμού, βοηθοί του. Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1980, στο υπέροχο ανοικτό Κολυμβητήριο Βόλου, ανέμιζαν θριαμβευτικά οι σημαίες των Βαλκανίων και η Ελλάδα κέρδιζε πρώτες θέσεις, με τον Κοσκίνα και τη Σοφία Δάρα.. Τον ελεύθερο του χρόνο ο Γιάννης Αντωνόπουλος τον περνούσε αλιεύοντας με το ψαροντούφεκο του στα νερά του Αϊ Γιάννη και ακούραστος σύντροφός του, το κόκερ, ο σκύλος του ο Μπούμπης, που όταν έπιανε το αφεντικό του ψάρια, τα έπαιρνε στο στόμα του και τα ακουμπούσε στην πετσέτα που ήταν απλωμένη στην πλαζ. Αυτό δεν είναι υπερβολή, το έχω βιώσει η ίδια, είναι γεγονός.

Ταξίδευε με την εθνική ομάδα πόλο των ανδρών από το Εκουαδόρ μέχρι τη Νορβηγία, με ακούραστο προπονητή στο πλάι του, τον φίλο του, ομοσπονδιακό προπονητή, τον αείμνηστο Ανδρέα Γαρύφαλλο.

Πάντα ακούραστος, εξασφάλισε το 1983, να έρθει το παγκόσμιο στρατιωτικό πρωτάθλημα SISM με συμμετοχή 80 στρατιωτικών ομάδων από όλα τα μέρη της Υφηλίου, από Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αφρική, κλπ. Το κύπελλο αυτών των αγώνων το κέρδισε η Ελληνική ομάδα του Πολεμικού ναυτικού. Επειδή η υδατοσφαίριση στο Βόλο είχε πάρει την κατιούσα, μάζεψε όλους τους ρέκτες του αθλήματος, και με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε ο ΟΥΚ Βόλου, Όμιλος Υδατοσφαίρισης Κολύμβησης Βόλου, το 1999 και από τότε, θριαμβεύει στην Α2 του πόλο.

Η ασθένεια άρχισε να του κτυπά έντονα την πόρτα και με γενναιότητα την αντιμετώπισε μέχρι την 12 η Μαΐου, αφού την 11η Μαΐου έσβησε τα κεράκια για τα 87 του χρόνια. Έφυγε τυλιγμένος με την ελληνική σημαία και τα παράσημα που απέκτησε την εποχή που με ψευδώνυμο υπηρέτησε το Πολεμικό Ναυτικό στην Κύπρο και περιγράφει την Οδύσσεια που έζησε εκείνη την εποχή στο βιβλίο του που παρουσίασε στο Βόλο τον Μάρτιο του 2016.

Τον τιμούσαν με τη φιλία τους μέχρι σήμερα εξέχουσες προσωπικότητες, μεταξύ αυτών ο ναύαρχος εα Γρηγόρης Δεμεστιχας και ο Ανδρέας Ζαΐμης. Π υπουργός, γόνος της μεγάλης οικογενείας των Ζαΐμηδων εκ Πάτρας και πρόεδρος της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας.

Ο Γιάννης Αντωνόπουλος, υπήρξε μία ιδιαίτερη φυσιογνωμία που οι παλιοί και οι νεότεροι βολιώτες τον θυμούνται πάντα παρόντα, στις κερκίδες των κολυμβητηρίων, και στα έδρανα της Βουλής.

Τα κλασσικά συλλυπητήρια προς την οικογένεια Αντωνόπουλου περιττεύουν, γιατί γνωρίζουν όλοι από πρώτο χέρι την φιλία και την αφοσίωση των δύο οικογενειών.

Το θυμόσοφο γελάκι, που ήταν το διακριτικό του παρουσιαστικού του είναι η καλλίτερη ανάμνηση που κρατάμε από το Γιάννη Αντωνόπουλο.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου