ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ο «πολύπλαγκτος» Παγασητικός μας

ο-πολύπλαγκτος-παγασητικός-μας-409442

Του Κώστα Λιάπη

Πάνω που λέγαμε σιγουρεμένοι πως ο πολύπαθος Παγασητικός μας ξανάγινε να τον πιεις στο ποτήρι, νάτος ξανά μανά στο παλιό του χάλι. Η αντιαισθητική εκείνη κρούστα του ευτροφισμού, το πολυθρύλητο πλαγκτόν, που τον έκανε αποκρουστικό στο παρελθόν, και ιδιαίτερα το Μάιο και τον Ιούνιο του 1997 και του 2003 ξαναγύρισε εδώ κι ένα μήνα και μας γέμισε για μια ακόμα φορά απογοήτευση κι ανησυχία. Σχεδόν απαγορευτικός πια ο κόλπος μας αλλά σε μικρότερο βαθμό και τα αιγαιοπελαγίτικα παράλια του Πηλίου για τους διχτυάρηδες ψαράδες, αηδιαστικός για όσους αγαπούν ή και για λόγους ιατρικούς τους επιβάλλονται τα θαλάσσια μπάνια, ιδιαίτερα ζημιογόνος και για τον μαγνησιώτικο τουρισμό. Κι όσο κι αν οι διαβεβαιώσεις των ειδικών περιβαλλοντολόγων είναι για μια ακόμα φορά καθησυχαστικές πως το φαινόμενο είναι φυσιολογικό και παροδικό, άντε να πείσεις τον κόσμο πως δεν υπάρχει στην ουσία σοβαρό πρόβλημα.

Όπως γνωρίζω οι επιστήμονες περιβαλλοντολόγοι δηλώνουν πως η αηδιαστική αυτή κιτρινίλα που καλύπτει τη θαλάσσια περιοχή μας οφείλεται στην ανάπτυξη ενός αθώου φυτοπλαγκτού, που οφείλεται στο συνδυασμό της γύρης των φυτών και της ύπαρξης νιτρικών και φθοριούχων ιόντων από τα λιπάσματα και στα φυτοφάρμακα, που όλα μαζί παρασύρθηκαν από τις πολλές φετινές μαγιάτικες βροχές κι έπεσαν στον Παγασητικό (και όχι μόνο). Οι ίδιοι επίσης βεβαιώνουν πως ο Παγασητικός θ’ αποκαταστήσει σύντομα από μόνος του το οικολογικό του «ισοζύγιο», κάτι που πιθανότατα σύντομα ή αργότερα θα γίνει.

Το θέμα, όμως, είναι πόσο θα μπορεί και στο μέλλον να έχει αυτή την ικανότητα ο «πολύπλαγκτος» κλειστός Κόλπος μας, να μπορεί από μόνος του ν’ αποκαθιστά την οικολογική του ισορροπία, όταν εμείς, οι δήθεν ανησυχούντες, εξακολουθούμε «ελαφρά τη καρδία» να ρίχνουμε με ποικίλους άμεσους ή έμμεσους τρόπους στα νερά του όλα εκείνα τα χημικά και λοιπά επιβαρυντικά στοιχεία που δημιουργούν το όλο πρόβλημα. Το οποίο συνιστά μια εκτεταμένη μορφή θαλάσσιας ρύπανσης, που, καλά – καλά, δεν ξέρουμε ακόμα, μ’ όλα τα μέτρα που υποτίθεται πως παίρνει η Πολιτεία, ποιο βαθμό μόλυνσης προκαλεί στο οικοσύστημα του Κόλπου μας. Γιατί σίγουρα η ζημιά γίνεται κι αυτό βέβαια διαπιστώνεται κι από τη δραματική μείωση των αλιευμάτων (μείωση για την οποία δεν είναι μονάχα υπεύθυνη η υπεραλίευση) αλλά και από τις αλλοιώσεις που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στην υποθαλάσσια χλωρίδα του Κόλπου μας. Κάτι που λίγο ως πολύ συμβαίνει βέβαια σε όλους τους κλειστούς κόλπους της χώρας μας, χωρίς φυσικά αυτό ν’ αποτελεί ανακουφιστικό στοιχείο για τη δική μας μαγνησιώτικη μακαριότητα.

Ποιο πρέπει να είναι το συμπέρασμα; Ότι δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός για το μέλλον. Και πως πολίτες και Πολιτεία οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως το πρόβλημα της ρύπανσης και μόλυνσης του Παγασητικού θα είναι υπαρκτό και ολοένα πιο έντονο, αν δεν το παλεύουμε καθημερινά με την πρεπούμενη ευαισθησία, σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου