Του Περικλή Αργύρη, Βρυξέλλες
«Η κυβέρνηση προβάλλει σήμερα τα πλεονεκτήματα από την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων. Ωστόσο το 2014, όταν ήταν στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταψηφίσει στη Βουλή τις τρεις συμβάσεις που είχε φέρει προς ψήφιση ο τότε υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης, κάνοντας λόγο για ξεπούλημα του εθνικού πλούτου», γράφουν προχθές στα Νέα, σε ένα άρθρο για τα γεωτρύπανα που πιάνουν δουλειά στο Ιόνιο.
Δηλαδή τότε που ήταν στην αντιπολίτευση κατηγορούσε και τώρα το κάνει ο ίδιος, εφόσον, δεν έχει αλλάξει τις συμβάσεις και το εισόδημα του κράτους είναι μόνο από το μίσθωμα και τους φόρους. Η κοινή λογική και η ιστορία της παραγωγής των υδρογονανθράκων πάντοτε έχει «διάσπαση του κέρδους», εφόσον τα κοιτάσματα ανήκουν στο κράτος. Δηλαδή, ο ιδιοκτήτης πρέπει να έχει κάποιο εισόδημα, κάποιο κέρδος, και αυτό το έχει από την διάσπαση του κέρδους, που συνήθως είναι 60% για τον ιδιοκτήτη και 40% για την εταιρία που θα παραγάγει και θα πουλήσει το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο ή με διαφορετικούς υπολογισμούς, αλλά πάντα ένα μεγάλο μέρος του κέρδους. Το μίσθωμα είναι επειδή κάποιος επωφελείται από την ιδιοκτησία σου και οι φόροι είναι η υποχρέωση προς το κράτος ή την περιοχή, βάσει του κέρδους, όπως είναι με όλες τις άλλες επιχειρήσεις.
Στα μέσα του 1950, ήμουν σε μια μικρή πόλη του Τέξας, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου στην αυλή κάθε σπιτιού υπήρχε ένα πετρελαιοπήγαδο. Όταν ρώτησα που είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μου είπαν ότι ζει στα πιο ακριβά μέρη του κόσμου διότι είναι εκατομμυριούχος και ότι στο σπίτι εδώ ζει ένας επιστάτης!!
Ο μαύρος πλούτος αυτής της μικρής πόλης ήταν το κάτι άλλο. Όταν έφτανες με το αυτοκίνητο νόμιζες ότι έμπαινες σε ένα δάσος, αλλά αντί για δένδρα ήταν τα πετρελαιοπήγαδα που έμοιαζαν σαν μικροί πύργοι του Eiffel! Το θέαμα ήταν απίστευτο.
Ο πλούτος αυτός, εκμεταλλεύσιμος σχεδόν 100%, έφερε στον ιδιοκτήτη ένα τρομερό εισόδημα διότι δεν σταματούσε ποτέ η παραγωγή, 24 ώρες την ημέρα παρήγαγε πετρέλαιο.
Στην διπλανή πολιτεία της Oklahoma, έβλεπε κανείς τα ίδια. Η γη τους προσέφερε αυτόν τον μαύρο πλούτο και βέβαια όλοι οι ιδιοκτήτες πουλούσαν το πετρέλαιό τους.
Ένας μπορεί να συγκρίνει την Ελλάδα με μία από αυτές τις πολιτείες. Σήμερα τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων δεν είναι στην γη αλλά υπό τον βυθό της θαλάσσης. Αλλά αυτός ο μαύρος πλούτος είναι ο ίδιος όπως στο Texas και στην Oklahoma.
Η διαφορά είναι το κόστος παραγωγής διότι μιλάμε για υπεράκτιες εγκαταστάσεις, μιλάμε για πολύ βαθειά νερά, και μεγάλο ειδικευμένο προσωπικό. Η τεχνολογία υπάρχει, αλλά χρειάζεται εμπειρία την οποία την έχουν μόνο οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Γιαυτό στην δική μας περίπτωση πρέπει να έχουμε διάσπαση του κέρδους, αλλά όχι να το δίνουμε όλο στις εταιρίες πετρελαίων.
Εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε, εμείς οι πολίτες, είναι ότι ο Εθνικός μας Πλούτος «ανήκει» σε μας και δεν είναι κάτι που μπορεί οποιοσδήποτε πολιτικός ή υπάλληλος να ξεπουλήσει. Ο πλούτος μιας χώρας είναι ένας θησαυρός και μία δύναμη, ιδιαίτερα στη περίπτωση των υδρογονανθράκων, που η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει για τις διαπραγματεύσεις και να μεταχειριστεί ως δύναμη. Αλλά καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να ξεπουλήσει αυτό που ανήκει στη χώρα της και το λαό της.
Αυτό που οι κυβερνήσεις και οι υπεύθυνοι στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας έχουν κάνει ως τώρα είναι προδοσία. Όταν εκμεταλλεύονται τον πολίτη και το κράτος, είτε από ανικανότητα, ή από προσωπικό όφελος, που διερμηνεύεται ως μίζες, είναι η υποχρέωση και το καθήκον των δικαστηρίων να τους καταδικάσουν.
Τα λάθη των πολιτικών είναι κάτι που συμβαίνει πάντοτε και παντού, αλλά το να συνεχίζουν και προπαντός να τα επαναλαμβάνουν είναι εγκληματικό.
