Του Αντώνη Χρ. Τσικουρίδη
Ω άνοιξη νεότητα του χρόνου!
Ω νεότητα άνοιξη της ζωής
Δάντης
Οι αρχαίοι έλληνες απέδιδαν την άνοιξη στην απελευθέρωση της Περσεφόνης, κόρης της θεάς Δήμητρας, από το σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα. Έξι μήνες η Περσεφόνη έμεινε στον Άδη. Τότε τα πάντα μαραίνονταν. Κι όταν ανέβαινε στη γη για άλλους έξι μήνες, όλα άνθιζαν, χαμογελούσαν, κάρπιζαν.
Το άλικο της παπαρούνας, οι μαργαρίτες αγκαλιά μας τραγουδούν. Οι πασχαλιές, οι αμυγδαλιές, οι δαμασκηνιές λουλούδια γιομάτες, όλη η πλάση ανθισμένη, πανηγύρι μοσχοβολημάτων χρωμάτων, χορό μεγάλο έχει στήσει. Προκαλούν, προσκαλούν σε χορό. Στο καλωσόρισμα της ομορφιάς, το αντάμωμα να χαρούμε τη ζωή.
Η ζωή είναι εδώ, ολοζώντανη, μας προσκαλεί σε πανηγύρι ερωτικό, σε προστάζει να αφήσεις τη μιζέρια, τα ταπεινά.
Μουσική πανδαισία, το θρόισμα των πεύκων, ο εξαίσιος ήχος από τα ταξιδέματα των ρυακιών, το τιτίβισμα των πουλιών, το ξεχωριστό κελάηδισμα των αηδονιών.
Φουντώνει ο εξαίσιος ερωτισμός, για φιλιά ανταμώματα.
Άνοιξη ξελογιάστρα, αδύνατον να αντισταθείς στα ανταμώματα. Άνοιξη ξελογιάστρα αδύνατον να αντισταθείς στα καλέσματά της εποχής της ονειροπόλησης, να αγνοήσει τα τετριμμένα.
Οι χτύποι της καρδιάς αλλόκοτοι, τα συναισθήματα πανδαισία, να ανταμώσουν με τη χαρά των χρωμάτων των μοσχοβολισμάτων, το τιτίβισμα των πουλιών.
Είναι άνοιξη. Το ταξίδεμα της ζωής, αλλάζει διάθεση, η ρότα της είναι για υψηλά ιδεώδη, για διάθεση αλλοτινή για τον συνάνθρωπό μας.
Παραθέτω μέρος του ποιήματος «ΑΝΟΙΞΗ» του ηπειρώτη λογοτέχνη Χρ. Χρηστοβασίλη:
Φουντώνουν τα σύδενδρα, μαυρολογούν τα λόγγια
ανθίζουνε χαρούμενα μύριων λογιών λουλούδια
άλλα στους κλώνους των δενδρών κι’ άλλα στις χλόες μέσα.
Και χύνουνε μοσχοβολιές, κι’ εφραίνουν τον κόσμο.
Και μέσα από τις ευωδιές και μεσ’ από τα λουλούδια
Σηκώνεται ένα αθάνατο τραγούδι στον αιθέρα,
σαν να ήταν σύννεφο χρυσόν, ευχαριστήριος ύμνος…
Και μικρό απόσπασμα από τον Κωστή Παλαμά:
Μα χθες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ’ αρχαία τα μονοπάτια
στο πρώτο μοσχοβόλημα ενός ροδιού μακρινού
μου δάκρυσαν τα μάτια.
Ανύψωση των συναισθημάτων, σε ταξιδεύουν σε ουράνιους παραδείσους. Ω θεέ μου η πλάση συνωμοτεί και εισβάλει στις καρδιές μας.
Φαντασιώνομαι στο πόντιουμ, τον Αντόνιο Βιβάλντι να διευθύνει την ορχήστρα, στη Σκάλα του Μιλάνο, την Άνοιξη από το έργο του οι «Τέσσερις Εποχές».
Οι αισθήσεις παραλύουν, ανυψώνεσαι, ξεπερνάς τα ταπεινά, εξυψώνεσαι σε κόσμο αλλοτινό, αγγίζεις το ιδεατό.
Στην Ιερουσαλήμ στην τοποθεσία Γεσθημανή βρίσκεται ο τάφος της Παναγίας. Μία εκκλησία με ιδιαιτερότητες. Κατεβαίνεις πολλά σκαλοπάτια να ανταμώσεις με τις πολλές φορές καταστροφή της. Εκεί βρίσκεται και η εικόνα της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας.
Ελάχιστος ο κόσμος την Μεγάλη Εβδομάδα και μου δίνονταν η δυνατότητα να σταθώ απέναντί της, να συνομιλώ μαζί της.
Ω Μήτηρ του Χριστού μοιρολογείς τον μονάκριβο γιό σου.
Άνοιξη η Σταύρωση, η Ανάσταση.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον πού έδυ σου το κάλλος.
Παναγία μου,
Γιατί κάθε χρόνο να πεθαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά από την πείνα, τη δίψα;
Και η Παναγία δάκρυζε.
Γιατί τόσοι πόλεμοι; να χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές και δη παιδικές;
Και η Παναγία δάκρυζε.
Γιατί τόση ανισότητα, παιδιά της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής να πεινούν, να διψούν και τα παιδιά της Δύσης να πνίγονται στο βούτυρο;
Και η Παναγία έκλαιγε γοερά.
Γιατί σκοπός της ζωής έγινε η με κάθε μέσο απόκτηση πλούτου;
Και η Παναγία δάκρυζε.
Γιατί Παναγία μου πάμπτωχες Νεπαλέζες να πωλούν το δέρμα τους για να χρησιμοποιηθεί σε επεμβάσεις αισθητικής, το δε προϊόν επεξεργάζεται στην Ινδία και από εκεί στέλνεται στις Η.Π.Α που ειδικεύονται στην παραγωγή προϊόντων για την αγορά των πλαστικών επεμβάσεων.
Αυτό είναι πρωτοφανές. (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 12-3-2017)
Και η Παναγία σπάραξε γοερώς.
Βγαίνοντας από την εκκλησία της Παναγίας, νιώθω περίεργα εξαγνισμένος, πλημμυρισμένος από αγαλλίαση.
Ναι η ζωή θα νικήσει τη βαρβαρότητα, την αδικία με την βοήθεια της Παναγίας.
Κάνε Παναγία μου, μαζί με τους ασυμβίβαστους που αγωνίζονται για την ελευθερία, αξιοπρέπεια, να επικρατήσουν.
Και η Παναγία χαμογέλασε.
Πόσο καλύτερος θα είναι ο κόσμος όταν οι «φαγάδες της γης» αγναντέψουν την ανατολή, τους αγγίξουν τα μοσχοβολήματα, αφουγκραστούν το κελάηδισμα τ’ αηδονιού, το θρόισμα των φύλλων, τους χτύπους της καρδιάς;
Θα έρθει η ΑΝΟΙΞΗ.
