Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Οι πιο δυνατές εντυπώσεις, ευγενικέ αναγνώστη, αυτές που μένουν από τα παιδικά μας χρόνια, χαραγμένες βαθιά στην μνήμη μας, συνδέονται στην αρχή με το περιβάλλον και αργότερα όταν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, συνδέονται με τους ανθρώπους. Η πιο δυνατή εντύπωση που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια συνδέεται με το Βόλο και είναι η πρώτη φορά που αντίκρισα τη θάλασσα.
Ερχόμουν με το λεωφορείο από την ορεινή Δεσκάτη Γρεβενών στο Βόλο, όταν ψηλά από το λόφο που δεσπόζει της πόλης και του λιμανιού, είδα για πρώτη φορά την θάλασσα! Κατά τύχη και μία από τις πρώτες αναμνήσεις μου από την γνωριμία μου με αξιόλογους ανθρώπους συνδέεται με ένα πρόσωπο που κατάγεται από το Βόλο, τον φιλόλογο της τάξης μας στο γυμνάσιο Λαρίσης, τον αείμνηστο Νίκο Ευαγγελινό.
Οι αναμνήσεις και οι συναντήσεις μας με αξιοσημείωτα πρόσωπα, στα νεανικά μας χρόνια, στρέφουν τον ενδιαφέρον μας στην αναζήτηση του εαυτού μας στην αρχή και αργότερα, όταν ωριμάζουμε, η αναζήτησή μας στρέφεται στο αρχέτυπο του αληθινού εαυτού, στον Κύριον Ιησού Χριστό.
Μια δυνατή ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων σαν αυτές για τις οποίες είμαστε ευγνώμονες στο Θεό, γιατί μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, είναι η ανάμνηση του Νίκου Ευαγγελινού, του φιλόλογου καθηγητή μας στα Γυμνάσια Τυρνάβου και Λαρίσης, το 1958- 59. Σε όλη μου τη ζωή δεν αναζήτησα τίποτα με τόση λαχτάρα και δεν χάρηκα τίποτα τόσο πολύ, όσο το να γνωρίζω αξιόλογους ανθρώπους. Με αυτές τις αναμνήσεις και τις συναντήσεις μας με αξιόλογους ανθρώπους στρέφεται το ενδιαφέρον μας προς τα ένδον, προς τον εσωτερικό μας κόσμο, αυτό που υπονοεί ο Απόστολος Παύλος με την φράση του στην προς Ρωμαίους επιστολή του, «Τα άνω φρονείτε».
Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε ότι το Πνεύμα προσεύχεται εντός μας σιωπηλά υπέρ ημών, «στεναγμοίς αλαλήτοις», με αλάλητους στεναγμούς, όπως γράφει επί λέξει.
Η αλήθεια αυτή της Αγίας Γραφής επιβεβαιώνεται από την προσωπική μας εμπειρία, όταν τα πιο βαθιά, τα πιο ειλικρινή, τα πιο σπάνια αισθήματά μας αδυνατούν να εκφραστούν με το λόγο.
Μένουν βαθιά μέσα μας αναμνήσεις ανεξίτηλα χαραγμένες, τις οποίες ποτέ δεν εκφράσαμε με λόγια, παρόλο που συνδέονται με τα πιο βαθιά και ειλικρινή αισθήματά μας και με τις πιο δυνατές εντυπώσεις που μας προκάλεσαν τα διάφορα γεγονότα, πρόσωπα και πράγματα, στη διάρκεια της ζωής μας.
Εμενα μόνος στον Τύρναβο ως μαθητής στο γυμνάσιο, όπου φιλόλογος της τάξης μας, ήταν ο Νίκος Ευαγγελινός.
Ως «εργένηδες» είμαστε πελάτες στο εστιατόριο των Αδελφών Μαχαίρα. Τότε οι μαθητές δεν είχαν την σημερινή εξοικείωση με τους καθηγητές τους. Δεν ξεχνώ ποτέ πως με προσκάλεσε μια μέρα στο τραπέζι του και φάγαμε μαζί. Τον διέκρινε μια γλυκιά αυστηρότητα, με την οποία νιώθαμε ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για μας. Αυτός ήταν ο λόγος, που όλοι οι μαθητές αγαπούσαμε τον Ευαγγελινό.
Επιστρέφοντας ύστερα από μερικές δεκαετίες, λόγω υπηρεσίας στην Λάρισα, ρωτούσα τους παλιούς συμμαθητές μου για τον Ευαγγελινό. Ολοι τους τον θυμούνταν με αγάπη.
Συνήθως θυμούμαστε τους καθηγητές μας και γελάμε γιατί τους συνδέουμε με κάποιο αστείο. Μόνο για τον Ευαγγελινό δεν συνέβαινε αυτό. Ολοι σώπαιναν στην ανάμνηση του ονόματός του, απορροφημένοι στον εαυτό τους, σε έναν γλυκό, σιωπηλό, εσωτερικό στοχασμό. Εψαξα να βρω κάποιο συνάδελφό του, αλλά δεν υπήρχε κανείς.
Αναζήτησα στις βιβλιοθήκες να βρω κάποιο έργο του, μάταια, δεν υπήρχε κανένα. Μόνο στα Αρχεία του Κράτους, ήταν καταχωρημένος ο τίτλος ενός έργου του, για την Διδασκαλία των Αρχαίων στα Γυμνάσια, αλλά το βιβλίο δεν υπήρχε πουθενά. Η επιστολή αυτή είναι και μια έκκληση των μαθητών του αείμνηστου Καθηγητή μας στη Λάρισα και στον Τύρναβο, προς αυτούς που τον γνώρισαν ή έχουν στοιχεία για αυτόν να επικοινω
