Του Θωμά Κακαδιάρη
Στο 18ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ένα βραβείο έκανε την έκπληξη! Ήταν το βραβείο του κοινού που δόθηκε στο ντοκυμαντέρ των 100 λεπτών, με τον «δικό» μας τίτλο «ARGO NAVIS». Το ντοκυμαντέρ ξεκίνησε με λίγες ελπίδες για απλή συμμετοχή αλλά κατέληξε να εκπλήξει τις Επιτροπές του φεστιβάλ, να «παγώσει» τις κριτικές, οι οποίες «παίζουν» -τι άλλο- «προσφυγικό», να αφήσει …άφωνο τον δημιουργό του και να υγράνει τα μάτια του κοινού που το χάρηκε δύο φορές: Πρεμιέρα την Πέμπτη, 17 Μαρτίου, δεύτερη προβολή την Κυριακή, 20 Μαρτίου 2016. Δημιουργός του ντοκυμαντέρ, ο Στέλιος Ευσταθόπουλος, ο τελευταίος Αργοναύτης, αφού μόνος αυτός έμεινε να «ταξιδεύει» με την Αργώ, όταν οι υπόλοιποι -με λίγες εξαιρέσεις- συμβιβάστηκαν με την μετατροπή του ναυπηγήματος σε χριστουγεννιάτικο ντεκόρ, αδιάφορη και άσχετη ατραξιόν τους καλοκαιρινούς μήνες, έκθετη στον ήλιο της παραλίας, άσχετη παρουσία σε τελετές έναρξης μοντέρνων αθλημάτων, ταλαίπωρη συνοδεία, έμφορτη πανηγυρτζήδων στην υποδοχή θαυμάσιων ιστιοφόρων, ταλαίπωρη κομπάρσο σε παραγωγές που τελικά, ούτε που ξέρουμε, τι σκοπούς εξυπηρετούσαν.
Ο Στέλιος, λοιπόν, απαθανάτισε με τον φακό του το πρόγραμμα ναυπήγησης της Αργούς, το πειραματικό της ταξίδι και το ταξίδι της στη Γεωργία, ακόμη και όταν ο Δήμος Βόλου ξεκαθάρισε ότι δεν θα πλήρωνε το έργο του. Το ΄κανε με δικά του χρήματα, θέτοντας σε κίνδυνο την επαγγελματική του υπόσταση, τρέχοντας παλαβομένος να βρίσκει ψαρόβαρκες για «σωστά» πλάνα, σκαρφαλώνοντας στα πρανή της διώρυγας στον Ισθμό της Κορίνθου και κάνοντας απίθανες λήψεις για να αναδείξει ότι εμείς, δεν θέλουμε με την στάση μας, ούτε να ξέρουμε, ότι έγινε!
Στις 17 Μαρτίου έγινε μια νέα καθέλκυση της Αργούς! Προσωπικά πίστευα ακράδαντα ότι το ντοκυμαντέρ αυτό που θα αφηγούνταν τον σύγχρονο άθλο ήταν εντελώς απαραίτητο, όμως κανείς από αυτούς που όφειλαν να το υποστηρίξουν δεν ήθελε να υπάρξει για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους! Θέλουνε-δεν θέλουνε το ντοκυμαντέρ είναι πλέον γεγονός και ξεκίνησε την διεθνή του καριέρα. Τα χειροκροτήματα του κοινού, τα δάκρυα και η συγκίνηση της Πέμπτης -αλλά και της Κυριακής- αποκάλυψαν γιατί πολλοί δεν ήθελαν το ντοκυμαντέρ να γίνει. Οι θεατές χειροκροτούσαν σε κάθε συγκινητική προσπάθεια που ο Στέλιος με την κάμερά του αφηγούνταν: τη γέφυρα της Χαλκίδας που πολύ περίεργα δεν… άνοιγε να περάσει η Αργώ, το σπασμένο κατάρτι κάτω από το Σούνιο, την εγκατάλειψή μας από τους δύο εφοπλιστές στο μέσον του Ιονίου (λογικό, οι άνθρωποι το κέρδος επιδιώκουν – τι σχέση έχουν με μια ομάδα ονειροπόλων), την άφιξη στους Αγ. Σαράντα, της Αλβανίας, το ταξίδι στην Γεωργία! Οι θεατές, που δεν άφηναν να φύγουμε μετά την λήξη της προβολής. Ρωτούσαν να μάθουν, απορούσαν για τη στάση του Δήμου Βόλου, ένοιωσαν την πίκρα της εγκατάλειψης στο στόμα.
Πρέπει να ξέρετε ότι ο μύθος φάνηκε ακόμη μια φορά σοφότερος από όλους τους ανθρώπους της εξουσίας. Ξέρετε ότι τελειώνει με δύο συν μία εκδοχές για την τύχη της Αργούς. Η Αργώ να σαπίζει στην Ιωλκό, η Αργώ να σαπίζει στην Κόρινθο και η Αργώ να στέλνεται στα ουράνια από τη σοφή Αθηνά ως αστερισμός. Είναι ο αστερισμός Argo Navis, ο μεγάλος νότιος αστερισμός στα νότια της Ύδρας και του Μονόκερου, μερικώς ορατός από την Ελλάδα! Μερικώς, φίλοι μου! Εκεί έθεσε η σοφή Αθηνά την Αργώ για να την γλυτώσει από τις μικροπρέπειες και τους άλλους εξευτελισμούς που ο Πελίας και οι απόγονοι του θα της επιφύλασσαν!
Εκτός από τον Στέλιο, οφείλουμε τιμή στην συνεργάτιδά του κα Σουζάνε Μπάουζινγκερ και τους λοιπούς συντελεστές του ντοκυμαντέρ! Τιμή οφείλουμε σε δύο ακόμη ανθρώπους του φακού. Τους δύο αξιόλογους επαγγελματίες φωτογράφους του ταξιδιού, τον Κώστα Καραθάνο και Απόστολο Ζαχαράλη. Σ αυτούς οφείλουμε τις πολύ όμορφες φωτογραφίες που μας πρόσφεραν, καλύπτοντας ακόμη ένα κενό της διοργάνωσης, έτσι χωρίς αμοιβή, επειδή υπήρξαν Αργοναύτες!
Βολιώτες, η Αργώ δεν είναι ένα μάτσο κούτσουρα στο λιμάνι με λειψά κουπιά που την κάνουμε ντεκόρ με κάθε ευκαιρία. Είναι ένα πανανθρώπινο σύμβολο της γενναιότητας και της τόλμης! Δεν είναι αστείο να αντιλαμβάνονται όλοι εκεί έξω τι συμβολίζει, εκτός από μας;
