Του Γιάννη Γεωργούδη
Φαίνεται ότι το έχουμε στα γονίδιά μας, να σκύβουμε το κεφάλι δίχως να αντιδρούμε σε κάθε μορφή βίας που ασκείται σε βάρος μας. Την «αρετή» αυτή την αποκτήσαμε επί τουρκοκρατίας και τη διατηρούμε μέχρι σήμερα. Αυτό αποτελεί και μία μορφή μαζοχισμού που είναι χαρακτηριστικό της ράτσας μας.
Τα τετρακόσια περίπου χρόνια σκλαβιάς και υποδούλωσης από τους Τούρκους, επέφεραν στο χαρακτήρα μας, στη νοοτροπία μας και στην κοινωνία μας μία δεδομένη ανοχή και υποτακτικότητα. Να σκύβουμε συνέχεια το κεφάλι μας. Αυτό το αναξιοπρεπές σκύψιμο του κεφαλιού λειτούργησε ως ευνουχιστικός παράγοντας, που ταυτόχρονα μας δημιουργεί ένα αντισταθμιστικό αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς. Δυστυχώς αυτή η υποδούλωση που μας κάνει παρατρεχάμενους κι αυλοκόλακες των επιτήδειων δημαγωγών, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Ο γονιός λέει στο παιδί του: ¨Σώπα μη μιλάς και κάνε ότι σου λένε, ώστε να έχεις μία δουλίτσα κι ένα μισθουλάκο για να ζήσεις¨. Είναι οι γονείς που αποδέχονται τα μνημόνια και ψηφίζουν αυτούς που τους τα επιβάλλουν, παρόλες τις παράπλευρες απώλειες. Είναι οι γονείς που προτρέπουν τα παιδιά τους στη μούγκα των αμνών. Είναι οι γονείς που σπούδασαν το παιδί τους επιστήμονα με χίλιες δυο στερήσεις, κάνοντας δυο και τρεις δουλειές και στη συνέχεια συμβιβάζονται, με το να εργάζεται περιστασιακά ως ντελιβεράς ή σεκιουρητάς μες τη νύχτα.
Είμαστε σήμερα ένας λαός που δε ρισκάρει στα δύσκολα και δεν επαναστατεί για ένα καλύτερο αύριο, όσο κι εάν θέλουμε να επικαλούμαστε και να προβαλλόμαστε μέσα από τους τολμηρούς προγόνους μας. Το βόλεμα και η παθητικότητα είναι περισσότερο αποδεκτά στη ράτσα μας, παρά το ρίσκο. Αυτός είναι ο σύγχρονος ραγιαδισμός που μετέτρεψε τους Έλληνες σε γιουσουφάκια και τους εντάσσει στους πολτοποιημένους λαούς δίχως εθνικό όραμα και προοδευτικό μέλλον.
Ξεχάσαμε τους αυθεντικούς προγόνους μας που μάχονταν για την ελευθερία τους κι επαναστατούσαν για να υπερασπιστούν την πατρίδα και την αξιοπρέπειά τους. Ξεχάσαμε τους πραγματικούς ήρωες κι αγωνιστές της πατρίδας μας που προτιμούσαν τις στερήσεις, την πείνα, τις κακουχίες, τους βασανισμούς, ακόμα κι έναν αξιοπρεπή θάνατο, από μία αναξιοπρεπή ζωή. Έδιναν στα παιδιά τους το μεγαλύτερο παράδειγμα αξιοπρέπειας, έχοντας πάντα ψηλά το κεφάλι. Σήμερα πλεονάζουν οι ιμιτασιόν ελληναράδες, που το παίζουν σοφές αυθεντίες της δημοκρατίας και φωστήρες της εξυπνάδας και της μαγκιάς, επειδή τελείωσαν ένα ξερό πανεπιστήμιο. Είναι αυτοί που στερούνται στοιχειώδους παιδείας και πατριωτικού φρονήματος κι εγκληματούν σε βάρος της πατρίδας μας. Όλο αυτό χαρακτηρίζεται ως μία θρασύδειλη κι εγκληματική ενέργεια που οδηγεί ένα λαό στην καταστροφή του.
Ο λαός μας ανέκαθεν δεν διεκδικούσε με πάθος κι αποτελεσματικότητα την ΠΑΙΔΕΙΑ που δικαιούται και συνεχίζει να ζει στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμάθειας. Αντ’ αυτού τρέχει να παρακολουθεί με πάθος από τον αναπαυτικό του καναπέ όλες τις σκουπιδοσαπουνόπερες και προσπαθεί να μιμηθεί τον πολιτισμό και το ήθος που μεταφέρουν οι ήρωες. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του σύγχρονου ραγιαδισμού που ήλθε από την τουρκοκρατία, μεταλλάχτηκε και συνεχίζει να υπάρχει.
Είναι πολύ μεγάλο λοιπόν το στοίχημα που πρέπει να βάλει το σύνολο του λαού μας, για να αποβάλλει τις σκιές του παρελθόντος που κουβαλά και να κάνει υπέρβαση του κακού εαυτού του. Πότε όμως θα γίνει αυτό, όταν συνεχίζει σκέφτεται και φέρεται ως ραγιάς; Πότε;
