Γράφει ο Χάρης Δημητρίου, Πληρεξούσιος Υπουργός Α’ επί τιμή
Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με τους ΑΝ.ΕΛ και τον αρχηγό τους, επειδή πιστεύω ότι η ενασχόληση με μη σοβαρά κόμματα ή άτομα τα ωφελεί μέσω της δημοσιότητας. Ο κ. Καμμένος είναι ένα άτομο που σε μια κανονική χώρα στην καλλίτερη περίπτωση θα πωλούσε αυτοκίνητα, ο οποίος όμως έγινε πολιτικός χάρις στο κόμμα τής Ν.Δ. για να το «προδώσει» όταν κατάλαβε πως θα είχε περισσότερη εξουσία πουλώντας υπερεθνικοφροσύνη.
Το πόσο ρηχός είναι κατάλαβα όταν είχε έρθει στην Ουκρανία, όπου υπηρετούσα ως πρέσβης, για να μετάσχει σε μια διεθνή διάσκεψη επικεφαλής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας. Επί 4 ημέρες μού κρατούσε «μούτρα» διότι δεν τού έστειλα το πρώτο αυτοκίνητο τής Πρεσβείας!
Οπως έμαθα εκ των υστέρων από τον οδηγό τής Πρεσβείας, το πρώτο πράγμα που ρώτησε όταν μπήκε στο αυτοκίνητο (μια παλιά λιμουζίνα Mazda) ήταν «αν αυτό είναι το πρώτο ή το δεύτερο». Δεν ρώτησε ούτε τι είναι το «πρώτο» (ήταν μια ακόμη παλιότερη Mercedes 4×4 πιο κατάλληλη για τους παγωμένους δρόμους τού Κιέβου), αλλά ούτε γιατί δεν πήγα να τον παραλάβω ο ίδιος (έπρεπε να παρευρίσκομαι σε μια επίσημη εκδήλωση τού ουκρανού Προέδρου). Προσέβαλε τον εκπρόσωπο τού Προέδρου τής Δημοκρατίας στη χώρα απλά και μόνο επειδή από τα δυο παμπάλαια αυτοκίνητα δεν πήγε να τον παραλάβει αυτό που χρησιμοποιούσε συνήθως ο Πρέσβης!
Με την εκλογή των ΑΝ.ΕΛ. τον Ιανουάριο τού 2015 η αλαζονεία τού κ. Καμμένου χτύπησε κόκκινο. Αγνοώντας ότι η συμμετοχή του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν οφειλόταν στη λαϊκή εντολή, αλλά στην επιλογή τού κ. Τσίπρα να συνάψει παρά φύση συμμαχία με ένα υπερ-δεξιό κόμμα (προφανώς για να χτυπήσει τη Ν.Δ.), αρχικά μάς χάρισε στιγμές γέλιου με την είσοδο στη Βουλή τού ταλαντούχου κωμικού Π.Χαϊκάλη, αλλά και της γραφικής κ. Τσουλίδου, που στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου ξέχασε να δηλώσει συμμετοχή και ο Καμμένος για να την παρηγορήσει τής υποσχέθηκε υπουργικό πόστο (!), αλλά και με την οργάνωση πανηγυριών την 25η Μαρτίου ή τον εορτασμό τής ναυμαχίας τής Σαλαμίνας παρά θιν’ αλός…
Ταυτόχρονα το κόμμα του άρχισε να κάνει «κωλοτούμπες» υπερψηφίζοντας μνημόνια και νόμους που παλιότερα ορκιζόταν ότι δεν θα περάσουν (αυτό όμως δεν ήταν απαραίτητα κακό για τη χώρα)
Σταδιακά όμως ο κ. Καμμένος άρχισε να γίνεται επικίνδυνος: είτε εμπλέκοντας τον τέως Πρόεδρο τής Δημοκρατίας σε μια θλιβερή ιστορία με ένα non paper που δήθεν έστειλε, είτε ‘δίνοντας’ τα πετρέλαια τής χώρας (πριν ακόμη αυτά ανακαλυφθούν) στους Αμερικανούς, είτε απειλώντας τους Ευρωπαίους ότι θα τους στείλουμε τζιχαντιστές (!). Το τελευταίο επίτευγμα τού κ. Καμμένου είναι ότι μειώνει τη βαθμολογική βάση για την προαγωγή των αξιωματικών στην ανώτατη βαθμίδα, ώστε να μπορεί να προάγει τις μετριότητες (που σε αντάλλαγμα ασφαλώς θα τον ψηφίζουν με τα δυο χέρια).
Το θέμα είναι ότι γι’ αυτές τις επικίνδυνες ενέργειες ο βασικός υπεύθυνος δεν είναι ο κ. Καμμένος, αλλά ο κ. Τσίπρας που τον επέλεξε για εταίρο. Βεβαίως στα δημοκρατικά καθεστώτα ο εκάστοτε εντολοδόχος σχηματισμού κυβέρνησης έχει το δικαίωμα να επιλέξει με ποιον θα κυβερνήσει. Ενας όμως βασικός, αν και άγραφος, κανόνας επιβάλλει στο νικητή των εκλογών να επιδιώκει συμμαχία με κόμματα που έχουν συναφή προγράμματα και αν αυτό αποτύχει ενδεχομένως και με κόμματα αντίπαλα ιδεολογικά στη βάση ενός minimum προγράμματος (συνήθως για περιορισμένο διάστημα), προκειμένου να αποφευχθεί η αστάθεια τής χώρας. Αντ’ αυτού ο κ. Τσίπρας δεν δοκίμασε καν να συνεργασθεί με το επίσης «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ ούτε με το «προοδευτικό» ΠΟΤΑΜΙ, αλλά έσπευσε (και μάλιστα προεκλογικά) να δηλώσει συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ.!
Γι’ αυτό πιστεύω ότι στις επόμενες εκλογές (όποτε γίνουν) οι ψηφοφόροι πρέπει να «τιμωρήσουν» πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ για την τυχοδιωκτική αυτή επιλογή και δευτερευόντως τον ίδιο τον κ. Καμμένο. Ισως πάντως καλό θα ήταν να εξακολουθήσει να είναι βουλευτής. Παρ’ όλον ότι η χώρα χρειάζεται ένα σοβαρό Κοινοβούλιο, κάποιες γραφικές φιγούρες δεν βλάπτουν…
