Του Γιάννη Γερόπουλου
Το φθινοπωρινό Πήλιο είναι η αποθέωση των χρωμάτων. Οι φυλλωσιές της οξυάς, της καστανιάς και των άλλων δέντρων αλλάζουν χρώματα.
Όλα τα χρώματα της γης από το πράσινο μέχρι το καφέ και το κόκκινο, είναι παρόντα. Το πρόβλημα είναι ότι είναι παρόντες και οι κυνηγοί. Το φθινόπωρο είναι εποχή ιδανική για πεζοπορία και αναψυχή, αλλά και εποχή ιδανική για το κυνήγι του αγριογούρουνου. Παρότι κάποιοι έχουν αντιρρήσεις για το κυνήγι γενικώς, η άποψή μας είναι ότι το κυνήγι δεν πρέπει να απαγορεύεται πάντα και παντού, αλλά μπορεί να επιτρέπεται σε ορισμένες περιπτώσεις, ελεγχόμενο σε τόπο, σε χρόνο και σε τρόπο. Καλώς ή κακώς (κακώς πράγματι), στο Πήλιο έγιναν απελευθερώσεις γουρουνιών στο παρελθόν. Τα εισαγόμενα γουρούνια αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ανταγωνιστικά στο οικοσύστημα και με την αφθονία της τροφής (κάστανα κλπ.), εκτόπισαν τα αυτόχθονα γουρούνια, πολλαπλασιάστηκαν και κατέληξαν να γίνουν μάστιγα για τις καλλιέργειες δηλ. τους κήπους και τα κτήματα. Λόγω της αφθονίας τους, σε συνδυασμό με το δικαίωμα του ανθρώπου της υπαίθρου στους φυσικούς πόρους του τόπου όπου ζει, θεωρούμε ότι το κυνήγι του αγριογούρουνου πρέπει να επιτρέπεται στο Πήλιο, αρκεί όμως να γίνεται λελογισμένα και ελεγχόμενα.
Πολύ όμορφο λοιπόν το φθινοπωρινό Πήλιο και εξαιρετικά κατάλληλο για πεζοπορία και αναψυχή. Αλλά ας περιγράψω την πρόσφατη εμπειρία μου μια Κυριακή του Νοέμβρη κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Η καρδιά του φθινοπωρινού Πηλίου είναι η ζώνη βλάστησης κάτω από τις κορυφές από την καστανιά στην οξυά, περίπου από τα 500μ. υψόμετρο μέχρι τα 900. Μια τέτοια περιοχή είναι η περιοχή από τον Αγ. Γεώργιο Νηλείας μέχρι τα ψηλά του Αγ. Λαυρεντίου προς τις Αγριόλευκες. Ο χωματόδρομος που υπήρχε κάποτε χάλασε με τα χρόνια, και πλέον η διαδρομή μπορεί να γίνει μόνο με τα πόδια. Πρόκειται για μια από τις ομορφότερες περιοχές για πεζοπορία όλο το χρόνο, ιδιαίτερα το φθινόπωρο. Οι εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο το αποδεικνύουν. Αυτό το απομεσήμερο είχε έναν υπέροχο καιρό. Σκυμμένος στην άκρη του δρόμου μαζεύοντας κάστανα στην ερημία του δάσους, ένας ξαφνικός πυροβολισμός με συντάραξε σαν να έπεσε δίπλα μου. Τα ακόλουθα γεγονότα εξελίχθηκαν ακαριαία, εν ριπή οφθαλμού. Σηκώνοντας τα μάτια βλέπω έναν κυνηγό όχι μακρύτερα από 20 μέτρα και με το όπλο σε κατεύθυνση κάθετη προς εμένα να έχει πυροβολήσει προς τα κάτω στην πλαγιά. Από την άκρη του δρόμου βλέπω ένα γουρούνι να τρέχει πανικόβλητο προς το μέρος μου.
Είναι ένα μεγάλο γουρούνι και ο κυνηγός έβαλε σε απόσταση μικρότερη από 20 μέτρα. Το επόμενο δέκατο του δευτερολέπτου περνά από μπροστά μου μια γνωστή εικόνα τίτλου εφημερίδας «Σκότωσε τον φίλο του περνώντας τον για αγριογούρουνο». Το επόμενο δέκατο του δευτερολέπτου σηκώνω τα χέρια και φωνάζω πολύ δυνατά, για να τρομάζω το γουρούνι ώστε να μην έρθει προς το μέρος μου. Ευτυχώς το γουρούνι επιστρέφει προς τα πίσω. Ο κυνηγός βλέποντας ότι επανήλθε ο στόχος σε καλή θέση βολής αδειάζει την επαναληπτική καραμπίνα, με επανειλημένες βολές, έχοντας άνεση στόχου και χρόνου. Το γουρούνι ίσως να τραυματίστηκε αλλά δεν φάνηκε να έχει πρόβλημα. Παρά τις πολλές βολές και ενώ ο κυνηγός το είχε σε πολύ κοντινή απόσταση, έφυγε τρέχοντας κανονικά.
Ολα συνέβησαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ικανοποιημένος που διατήρησα την σωματική μου ακεραιότητα, δεν θέλησα να μπω σε διαδικασία ελέγχου του κυνηγού, παρότι ήμουν σίγουρος ότι έδρασε κατά παράβαση (πυροβόλησε κοντά σε άνθρωπο που δεν συμμετείχε στο κυνήγι, αλλά έγιναν και άλλες παραβάσεις, π.χ. δεν είχε γιλέκο), γιατί ήταν προσεκτικός και δεν έκανε κάτι άμεσα επικίνδυνο, όπως έκρινα με βάση και την στρατιωτική μου εκπαίδευση. Ομως η ασχετοσύνη ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να ρίξει ολόκληρο γουρούνι 50 τουλάχιστον κιλών από τα 20 μέτρα, όπως και ανάλογες πάμπολλες εμπειρίες, και δικές μου αλλά και άλλων, τα σαββατοκύριακα στο Πήλιο με τους γουρουνοκυνηγούς, με έκαναν για μια ακόμα φορά να σκεφτώ πόσο επικίνδυνο είναι τελικά να περπατάς στο Βουνό των Κενταύρων, με τόσους άσχετους, ατζαμήδες, ανεκπαίδευτους και ανίκανους να κυκλοφορούν και να οπλοφορούν και όποιον πάρει ο χάρος. Κάθε σαββατοκύριακο οι σπόρτσμεν της κραμπίνας, γεννήματα θρέμματα της πόλης, γίνονται επίδοξοι ράμπο και φοράνε τα άγριά τους, ζώνονται φουσέκια και γουόκι τόκι, και καβαλάνε τζιπάρες (μη τυχόν ιδρώσει η κάλτσα) και ξαμολιούνται για να βγάλουν το άχτι τους στα τετράποδα και να ασκήσουν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να γεμίσουν τα βουνά και τα λαγκάδια με τόνους τοξικό μολύβι που σπέρνουν στο γάμο του Καραγκιόζη. Χωρίς γνώση της φύσης, χωρίς εκπαίδευση, ένας στρατός από ατζαμήδες ξαμολιέται ψάχνοντας στόχους. Εκ των πραγμάτων επικίνδυνοι για τη φύση, επικίνδυνοι για τους άλλους ανθρώπους, επικίνδυνοι και για τους εαυτούς τους, οι «προστάτες της φύσης». Κάθε χρόνο τα διαβάζουμε στις εφημερίδες και δυστυχώς δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Τα σαββατοκύριακα επιτρέπεται το κυνήγι του γουρουνιού. Ομως και τα σαββατοκύριακα οι περιπατητές βγαίνουν στο Πήλιο. Πρέπει επιτέλους να κάνουμε κάτι για να αποφεύγονται αυτές οι επικίνδυνες συναντήσεις. Η μετάθεση του κυνηγιού του γουρουνιού λοιπόν σε άλλες ημέρες εκτός Σαββάτου και Κυριακής θα ήταν μια σωστή απόφαση που μόνο πλεονεκτήματα θα είχε. Πρώτα για τους κυνηγούς, γιατί δεν θα ενοχλούνται από την παρουσία άλλων και θα κάνουν πιο άνετα το κυνήγι χωρίς το φόβο ατυχημάτων. Δεύτερον θα ήταν καλό για τους περιπατητές του Πηλίου και για τους επισκέπτες, και για τον τουρισμό που συνιστά σπουδαία πηγή εισοδήματος, γιατί θα μπορεί κανείς τα σαββατοκύριακα, τότε που οι περισσότεροι άνθρωποι εκδράμουν, να έχει το κεφάλι του ήσυχο και να μην τρέμει το φυλλοκάρδι του αν θα φάει το βόλι πίσω από τον επόμενο θάμνο.
Και τέλος για τη φύση την ίδια, γιατί θα εξυγιάνει το τοπίο στα μπουλούκια των γουρουνοκυνηγών. Ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος αυτοδίκαια και αναμφισβήτητα μπορούν να κυνηγούν στον τόπο τους χωρίς να περιμένουν το σαββατοκύριακο, γιατί έχουν άμεση σχέση με τη φύση, ξέρουν τα κατατόπια, ξέρουν ποιες περιοχές πρέπει να προστατέψουν και έχουν παραδοσιακά την απαραίτητη εμπειρία, πράγμα που φαίνεται και στο γεγονός ότι τα κυνηγητικά ατυχήματα σπανίως συμβαίνουν σε μπουλούκια ντόπιων που κυνηγούν στις περιοχές των χωριών. Από την άλλη πλευρά οι αστοί κυνηγοί, αυτοί που δεν είναι αγρότες ή κτηνοτρόφοι, οι “αλεξιπτωτιστές του σαββατοκύριακου”, που κυνηγάνε για το γόητρο και με τη νοοτροπία του μάγκα που “χτυπάει και φεύγει” παίρνοντας το τρόπαιο, εάν πράγματι θέλουν να κυνηγήσουν κανένας δεν θα τους το απαγορεύσει. Πρέπει λοιπόν με κατάλληλα μέτρα να επαναπροσδιορίσουμε το δικαίωμα στη φύση, αποδίδοντας τα δίκαια σε αυτούς που πράγματι γνωρίζουν και σέβονται τη φύση και ζουν από αυτή και την καρπώνονται πρώτα από όλα για προφανείς διατροφικούς λόγους. Για τους άλλους, τους σπόρτσμεν της αρπαχτής, υπάρχει μια καλή εναλλακτική λύση να ασχοληθούν με ένα πιο εποικοδομητικό σπορ του σαββατοκύριακου, την μπιρίμπα.
