Γράφει ο Χάρης Δημητρίου Πληρεξούσιος Υπουργός Α’ επί τιμή
Ηχώρα μας εδώ και έξι χρόνια παραπαίει εξαιτίας τής οικονομικής κρίσης, η οποία εν μέρει ασφαλώς οφείλεται στην παγκόσμια κρίση που πυροδοτήθηκε από την κατάρρευση το 2008 τής μεγάλης αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers, εν πολλοίς όμως είναι αποτέλεσμα τής ανεύθυνης οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων τού ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια τής Ν.Δ., με αποκορύφωμα τη δεύτερη περίοδο τού Κώστα Καραμανλή.
Ανάλογα προβλήματα παρουσίασαν βέβαια και άλλα ευρωπαϊκά κράτη, όπως λ.χ. πρώτα η Ισλανδία, μετά η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Κύπρος, όλα όμως κατάφεραν και βγήκαν, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα, από την κρίση, με μόνη εξαίρεση τη χώρα μας, που εξακολουθεί να έχει τη μεγαλύτερη ανεργία και ύφεση, παρά τα τεράστια ποσά βοήθειας που έλαβε από την Ευρ. Ενωση και το ΔΝΤ.
Σκοπός τού παρόντος άρθρου δεν είναι να αναλυθούν οι αιτίες ούτε να αποδοθούν ευθύνες σε συγκεκριμένους πολιτικούς. Και αυτό διότι πιστεύω πως η ευθύνη για το γεγονός ότι μόνο η δική μας χώρα ταλαιπωρείται ακόμη, ενώ οι τράπεζές μας ήταν ελάχιστα εκτεθειμένες στα λεγόμενα τοξικά ομόλογα και οι πολίτες υπέστησαν αγόγγυστα τις μεγαλύτερες θυσίες, διαχέεται σε όλο το πολιτικό σύστημα και είναι άδικο αυτή να προσωποποιείται μόνο στους Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη, Κ. Καραμανλή ή Γ. Παπανδρέου.
Ευθύνες έχουν και όσοι πολιτικοί ή κόμματα μπλοκάριζαν κάθε προσπάθεια μεταρρυθμίσεων και πλειοδοτούσαν σε κοινωνικές ‘παροχές’, αν και γνώριζαν ότι αυτές δεν μπορούν να γίνονται συνεχώς με νέα δάνεια. Στο πνεύμα αυτό ιδιαίτερη ευθύνη έχουν τα αριστερά κόμματα που στο διάστημα 1981-2009 ήταν στην αντιπολίτευση και που ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένα από τις παροχές που έκαναν οι κυβερνήσεις. Ποιός δεν θυμάται τις κραυγές τής ανεκδιήγητης εκείνης κομμουνίστριας (που έστελνε τα παιδιά της στο αμερικανικό Κολλέγιο) κ.Αλέκας Παπαρήγα ότι δήθεν «…το 1/3 των Ελλήνων ήταν κάτω από το όριο τής φτώχειας», όταν η Ελλάδα είχε φθάσει να είναι (αν και με στρεβλό βέβαια τρόπο) στις 26 πιο αναπτυγμένες χώρες τού κόσμου (χωρίς να συνυπολογίζεται η παραοικονομία); Ή τις συνεχόμενες απεργίες των αριστερών συνδικαλιστών για όλο και περισσότερες παροχές; Ολοι αυτοί τώρα είτε κυβερνούν παριστάνοντας ότι εργάζονται για το καλό των Ελλήνων (ΣΥΡΙΖΑ) είτε συνεχίζουν να φωνασκούν κατηγορώντας όλους τους άλλους και κουνώντας τους το δάκτυλο (ΚΚΕ).
Η αλήθεια επομένως είναι ότι, ανεξάρτητα από το βαθμό ευθύνης τού καθενός, όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί από το 1981 μέχρι σήμερα (με κάποιες ελάχιστες, δυστυχώς, εξαιρέσεις) έχουν μεγάλη, όλη την ευθύνη για τη σημερινή κρίση. Η μόνη τους έγνοια ήταν να μείνουν στην εξουσία όσο περισσότερο μπορούσαν προκειμένου να απολαύσουν τα προνόμια τού έλληνα πολιτικού (κύρος, χρήματα, ασυλία), με τη διαφορά ότι δεν αρκέσθηκαν σε αυτό, αλλά σταδιακά δημιούργησαν ένα «κλειστό» επάγγελμα, στο οποίο μπορούσαν να μπουν μόνον οι «εκλεκτοί» του κόμματος ή του αρχηγού και λειτουργούσαν με όρους «μαφίας», δηλαδή απόλυτη πίστη στο κόμμα (δηλαδή κομματική πειθαρχία), διακριτική αφαίμαξη των κρατικών πόρων («Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και έτσι… »), συνταγματική κατοχύρωση τής ατιμωρησίας (βενιζέλειος νόμος περί ασυλίας). Με τέτοια σκανδαλώδη προνόμια και τέτοιες ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού (ειδικά όταν ο «εκλεκτός» τού αρχηγού γινόταν υπουργός) λογικό ήταν να αποχαλινωθούν οι πολιτικοί και να διαβρώσουν σταδιακά όλους τους θεσμούς, μέσω πρακτικών, νόμων ακόμη και συνταγματικών αλλαγών, κάνοντας τούς βουλευτές παντοδύναμους και τελείως ανεξέλεγκτους.
Κατά συνέπεια και στο μέτρο που η σημερινή κατάντια είναι απόρροια αποκλειστικά τού φθαρέντος πλέον πολιτικού μας συστήματος, η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να γίνει με αυτοίαση, δηλαδή από τους ίδιους πολιτικούς που την προκάλεσαν. Αντίθετα αυτοί θα κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να διατηρηθεί το σημερινό σύστημα, με την ελπίδα ότι συν τω χρόνω ο λαός θα ξεχάσει τα ολέθρια λάθη του.
Επειδή όμως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν βίαιες ανατροπές και επαναστάσεις, μια λύση μόνο υπάρχει: πίεση τού κόσμου για αναθεώρηση τού Συντάγματος, με σκοπό να περιορισθεί η διαπλοκή και η συναλλαγή των πολιτικών με τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά και τους ψηφοφόρους. Οι αλλαγές θα πρέπει να είναι περιορισμένες σε αριθμό και εξαιρετικά συγκεκριμένες για να μην προκληθεί σύγχυση που θα καθυστερήσει την όλη διαδικασία:
- μείωση των βουλευτών σε 200,
- θέσπιση δυο συνεχόμενων βουλευτικών θητειών κατ’ ανώτατο όριο, •καθιέρωση μονοεδρικών περιφερειών,
- θέσπιση ασυμβίβαστου βουλευτή και υπουργού,
- κατάργηση ασυλίας τους,
- πλήρης διοικητική αυτοτέλεια των δικαστών.
Εάν αυτές οι ελάχιστες αλλαγές επιτυγχάνονταν, η Βουλή θα έπαυε να είναι ένα οιονεί Far West για αποτυχημένους επαγγελματίες, αριβίστες, αργόσχολους, ξεπεσμένους ηθοποιούς και αποσυρθέντες αθλητές, ενώ η αυτοτέλεια των δικαστών θα λειτουργούσε αποτρεπτικά για τους επίδοξους «χρυσοθήρες». Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να επιλέξει για υπουργούς τούς άριστους και έτσι η Εκτελεστική Εξουσία θα ξανάβρισκε την ομαλή λειτουργία της, αφού θα είχε απαλλαγεί από τη διαπλοκή, τα ρουσφέτια και την αναξιοκρατία.
Για να γίνει βέβαια αυτό χρειάζεται η αφύπνιση τού κόσμου, που δεν μπορεί να γίνει από μεμονωμένες προσωπικότητες ή δημοσιογράφους. Χρειάζεται να δραστηριοποιηθούν οι επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς όλης τής χώρας, όπως η Ακαδημία, τα πανεπιστήμια, οι δικηγορικοί σύλλογοι, οι ενώσεις των δικαστών, τα επιμελητήρια, ώστε τα πολιτικά κόμματα να αναγκασθούν να δεχθούν τελικά την αναθεώρηση, την οποία άλλωστε υποκριτικά και τα ίδια κατά καιρούς διαλαλούν.
Η χώρα μας βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο, καθώς πέραν τής οικονομικής κατάρρευσης και της προοπτικής να μείνουμε τελικά εκτός ευρώ, το προσφυγο-μεταναστευτικό πρόβλημα δοκιμάζει την κοινωνική μας συνοχή, οι φανατικοί τρομοκράτες μάς απειλούν με εκατόμβες και στη Συρία διεξάγεται ένας «μικρός παγκόσμιος πόλεμος». Ολα αυτά εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους, στην πραγματικότητα κινδύνους εθνικής καταστροφής τής χώρας μας. Οι πολιτικοί μας ασφαλώς δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των καιρών, απορροφημένοι όπως είναι στον αγώνα τους να διατηρήσουν την εξουσία οι μεν, να την καταλάβουν οι δε. Οι υπόλοιποι θα την αντιληφθούν άραγε έγκαιρα;
