Γράφει ο Κων. Κωνσταντίνου, Κτηνίατρος
Η αξίωση της ελεύθερης και δημοκρατικής έκφρασης των ιδεών αποτελούσε και αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα, σκληρά κατοχυρωμένο μέσα στα χρόνια. Οταν μάλιστα αποτελείς δημόσιο πρόσωπο, επίσης δημοκρατικά εκλεγμένο, οφείλεις να εκφράζεις την άποψή σου, καθώς εκφράζεις τους ψηφοφόρους σου.
Οταν, τελικά, βρίσκεσαι και σε υπουργικό θώκο μείζονος σημασίας και πολλαπλά κλυδωνιζόμενο, αποτελεί ηθικό χρέος η τοποθέτηση επί βασικών θεμάτων, και η σαφής οριοθέτηση μεταξύ ιδεολογίας και πραγματικότητας.
Ο υπουργός Παιδείας, ο «έχων» με τη δύναμη της υπογραφής του στα χέρια του μια a priori ταλαιπωρημένη, εκκολαπτόμενη νέα γενιά, αποτελεί τον κύριο φορέα και εφαρμοστή της εκπαίδευσης, δηλαδή του συνόλου των ιστορικώς αληθών και αποδεδειγμένων γνώσεων, οι οποίες μεταλαμπαδεύτηκαν ανά τους αιώνες. Ιδεολογικές αναλαμπές και δηλώσεις οι οποίες υπονομεύουν το ρόλο ενός υπουργείου επιφορτισμένου με πνευματικό έργο και οι οποίες καταστρατηγούν μια ιστορικά και επιστημονικά τεκμηριωμένη γενοκτονία, οπωσδήποτε προσβάλλουν όχι απλά το σώμα της ελληνικής Παιδείας, αλλά και ενός ολόκληρου λαού.
Τηρουμένων των αναλογιών και των λεπτών ισορροπιών που επικρατούν στο υπουργείο Παιδείας, καθώς και στις ιδέες και στα ιδανικά που αυτό κομίζει, θα ήταν σώφρον αν όχι μια άμεση και δημόσια συγγνώμη, αλλά τουλάχιστον μια έμμεση παραδοχή ενός «lapsus linguae», δηλαδή μιας λανθασμένης διατύπωσης. Και αυτό γιατί τα πρότυπα δημιουργούνται και καλλιεργούνται μέσα από το θεσμό της Παιδείας, και όταν αυτά παραπαίουν, τότε παραπαίει και Εκείνη.
