Του Περικλή Βασιλού
Στα δύσκολα εκείνα χρόνια, πριν και μετά την Κατοχή, παρά τις κακουχίες και τις δυσκολίες της ζωής, δεν μας έλειπε η φαντασία και θυμάμαι, όπου μαζί με το φίλο μου το Μάρκο, στη γενέτειρά μου τη Ρεντίνα, είχαμε ένα «έντυπο» που το γράφαμε στο χέρι… ο «Μυγοχάφτης», και κάθε δεκαπέντε μέρες, καταγράφαμε με την παιδική μας φαντασία, όλα τα μικρά και τα μεγάλα γεγονότα που – μέσα από τα παιδικά μας μάτια – εξελίσσονταν στο χωριό μας, αλλά πηγαίναμε και πιο πέρα, στα γενικότερα, μικρά ή μεγάλα, «κουτσομπολιά του χωριού», ότι τελοσπάντων μας έκανε ξεχωριστή εντύπωση και τους κράταγαν σε αγωνία, «όλο το χωριό στο πόδι», μέχρι πότε να δουν ξανά την κυκλοφορία του «εντύπου»!
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια στον διαρκή αγώνα της μάθησης και της ζωής γενικότερα, όντας κυνηγημένοι από τον πόλεμο, τον εμφύλιο και το διχασμό, με όλο τον κόσμο της υπαίθρου να ξεχύνεται στα αστικά κέντρα για καλύτερες μέρες.
«Στρωμένο τραπέζι» δε βρίσκαμε πουθενά, όλοι μας κάναμε μεγάλες προσπάθειες να σταθούμε τουλάχιστον όρθιοι στα πόδια μας, μια αντίθεση με τα μετέπειτα χρόνια, όπου στους νέους ανθρώπους και στο ξεκίνημά τους, παρέχονται πολλά, πάρα πολλά, τόσα όσα εμείς ούτε στα όνειρά μας δεν είχαμε δει, και ίσως, χωρίς να θέλω να μειώσω τις σημερινές δυσκολίες της ζωής, θα έπρεπε κάπως να εκτιμήσουν καλύτερα τα πράγματα και να προσπαθήσουν περισσότερο…
Την περίοδο 1966 – 1967 βρισκόμουνα στα Τρίκαλα, βρήκαμε μπορώ να πω αρκετά φιλικό περιβάλλον, και μαζί με τον αδελφό μου τον Ναπολέοντα, εκδώσαμε εφημερίδα την «Ελεύθερη Γνώμη» – βλέπετε το σαράκι της δημοσιογραφίας είχε μπει για τα καλά στο πετσί μας και είχε μπολιαστεί στην ψυχή μας από την εποχή του «Μυγοχάφτη» στη Ρεντίνα – που όμως κλείσαμε την πρώτη μέρα της δικτατορίας στην Ελλάδα, λόγω «άνωθεν διαταγής»…
Κι επειδή, όπως λέει κι ο λαός, «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι», συνέχιζα να αρθρογραφώ για πάνω από εξήντα χρόνια, με την παράλληλη έκδοση δύο βιβλίων – «Η Ιστορία του Εμπορικού Συλλόγου» και το
«Αγωνιστικά, επιλογή από τα καθημερινά» – παίρνοντας πάνω απ’ όλα χαρά από αυτό που έκανα και που γέμιζε την ψυχή μου με μια αίσθηση καθήκοντος και χρέους να βγάλω από μέσα μου ότι καλό ή στραβό έβλεπα…
Θα μου πείτε γιατί να τα γράφω και τα επισημαίνω σήμερα όλα αυτά, τα γράφω γιατί, θέλω να δείξω στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό το πόσο σημαντικό είναι το δέσιμο, που έχει ο κάθε αρθρογράφος ή δημοσιογράφος με αυτό το κοινό, πόσο σπουδαία είναι η ψυχική επαφή που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, μια ακατανίκητη έλξη που τρέφει και αναζωογονεί το δημιουργό και τονώνει το ενδιαφέρον των αναγνωστών, μια ψυχική επαφή που όλοι μας χρειαζόμαστε και αποτελεί «είδος προς εξαφάνιση», ένα από αυτά τα πολλά, που ο ψυχρός «πολιτισμός» και η τεχνολογία δεν αφήνουν περιθώρια να ανθίσει στις καρδιές των ανθρώπων, μια μελαγχολική εξέλιξη και αποτέλεσμα των δύσμοιρων και δύστροπων καιρών που περνάμε…
Η Αμαλία, Η Νίκη, η Εφη, ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Μιχάλης, είναι μόνο μερικοί από τους τακτικούς εκείνους αναγνώστες που τροφοδοτούν ακατάπαυστα το πάθος της συγγραφής όλων των κειμένων και άρθρων της καθημερινότητας και «γεμίζουν τις μπαταρίες» του συγγραφέα, ώστε να μπορεί μέσα από τη δύναμη αυτή να αντλήσει στοιχεία και υλικό να συνεχίσει…
Πίκρες ή χαρές, κριτική και αναφορά, για «όλα τα στραβά και τα ανάποδα» τούτου του κόσμου, που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε, όλα, αποτελούν θέματα σχολιασμού και συζήτησης, μια καθημερινότητα που συμβαίνει παντού γύρω μας, μια ανεξάντλητη πηγή και απεραντοσύνη υλικού για σχολιασμό και προβληματισμό, που δίνει το έναυσμα στον καθένα μας να κατανοήσει καλύτερα τις σκέψεις και τα αισθήματα που αναπτύσσει αυτή η δυνατή σχέση του γράφοντος και των αναγνωστών.
Στις μυριάδες αυτές των αναγνωστών, όπου με τον καλό τους λόγο μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε αταλάντευτα πάνω στο δρόμο της ελεύθερης δημοσιογραφίας και έκφρασης, σε αυτούς απευθύνομαι σήμερα, ως ένα είδος ευχαριστίας και τιμής αλλά και υποχρέωσης ότι θα συνεχίσουμε αυτή την αμοιβαία σχέση, που κρατάει χρόνια τώρα, υποσχόμενοι τον σεβασμό και την ειλικρίνεια που απαιτείται σε κάθε τέτοια σχέση, μια συντροφιά που είναι ιδιαίτερα ευχάριστη αλλά και απαραίτητη, τόσο σε μένα όσο και σε κείνους…
