Πριν περίπου 200 χρόνια το 2 χρόνο της Γαλλικής επανάστασης ένα τμήμα των ορεινών βουλευτών οι επονομαζόμενοι (έξαλλοι) κατέλαβαν το Δημαρχείο του Παρισιού και απαίτησαν την εκτέλεση του βασιλικού ζεύγους και την μοιρασιά της γης στους ακτήμονες ώστε να κατοχυρωθούν οικονομικά οι ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα που είχε ψηφίσει η γαλλική εθνοσυνέλευση.
Το βασιλικό ζεύγος εκτελέστηκε ,ο φεουδαρχισμός κατέρρευσε ,αλλά οι ακτήμονες δεν απέκτησαν γη παρά με λίγες εξαιρέσεις. Η ληξιαρχική πράξη γένεσης της Αριστεράς σημαδεύεται με μια νίκη συμβολική και μια ήττα πολιτική .Από τότε οι Αριστεροί άλλοτε ενσωματωμένοι στο Ναπολεόντειο σχέδιο ,αναζητώντας δόξα και οφίκια λόγω έλλειψης για τα προς το ζην και άλλοτε εθελοντές σε ευγενείς αγώνες όπως αυτός της Ελληνικής επανάστασης ,δεν έπαψαν να πειραματίζονται το μέλλον και για το μέλλον σε ουτοπικές κοινωνίες και κοινότητες .
Ας τα πάρουμε λοιπόν απ’ την αρχή….
Κατά το 19ο αιώνα η σκέψη της Αριστεράς ήταν ο οραματισμός του μέλλοντος σε όλες τις εκδοχές της. Και ο ίδιος ο Μαρξ σε μια απόσταση με τον ίδιο ρεαλισμό των αναλύσεων που προέβλεπε και αυτός μια μέλλουσα κοινωνία ελεύθερων ιδεών, αλλά και ελεύθερων και δίκαια οργανωμένων πολιτών. Οι δε επίγονοι του Μαρξ για να το στηρίζουν ήταν ένα μέλλον αδύνατο. Και τούτο όχι γιατί ήταν πάρα πολύ παραδεισένιο, άλλα για τον επιπλέον σοβαρό λόγο ότι έστρεφε την πλάτη στην πραγματική πολιτική .
Η Αριστερά στην Ελλάδα υπήρξε κατά κύριο λόγο μια πολιτική δύναμη στήριξης της Δημοκρατίας.Σ’ αυτό το λόγο εκφράστηκε διαδοχικά ως αντιμεταταξική, αντιφασιστική, αντιβασιλική, αντιδεξιά και τέλος αντιχουντική.
Τα δε μεγάλα κοινωνικά και τότε οικονομικά ζητήματα της πατρίδας μας παραγκωνίζονταν από το πολιτειακό ζήτημα, αποκλειστικό, αντικείμενο μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων. Καλά που ήταν και το διαρκές περιεχόμενο της πολιτικής ως εθνικό ζήτημα.
Τώρα έξω στην Ευρώπη την ίδια εποχή… η στροφή προς την πραγματικότητα, η αναζήτηση του πολιτικού ισχυρού ήταν αυτό που επέτρεψε τη μεγάλη δημιουργία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δεύτερης Διεθνούς στο τέλος του 19ου αιώνα, άρχισαν από τότε οι μεγάλες διαφοροποιήσεις που γνωρίσαμε στον 20ο αιώνα.
1)Το αναρχικό ρεύμα που χάθηκε σχεδόν μετά τον Ισπανικό εμφύλιο διεκδικώντας την αντιεξουσιαστική παράδοση της Αριστεράς οπωσδήποτε και την αρχή της ελευθερίας.
2)Το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα δήλωνε τη στρατηγική των κλιμακωτών μεταρρυθμίσεων για εξισορρόπηση της ελευθερίας και της ισότητας .Και πιο αργότερα,
3)Το Κομμουνιστικό ρεύμα που διεκδίκησε την απόλυτη εξουσία για να επιβάλει την αρχή της ισότητας.
Ας έρθουμε στην Αριστερά στην ΕΛΛΑΔΑ ξανά από το ΄45 ως το ΄74 που ενώ εντάχθηκε και αντιστάθηκε στην εθνικόφρονα δεξιά δεν αντιτάχθηκε στον εθνικισμό ως ιδεολογία συγκάλυψης κοινωνικών ζητημάτων .Εξ’ ου και σήμερα υπάρχει ιδεολογία για εθνικόφρων και παρακράτος .
Αντίθετα και αντιιμπεριαλιστική της στάση αντάμα με τη φιλοσοβιετική της θέση όργωνε και καλλιεργούσε έναν λαϊκό, ας υποθέσουμε πιο αγνό εθνικισμό, δηλαδή, (κρατάμε και Ελληνικές σημαίες μαζί με τις κόκκινες). Λύνοντας τώρα το πολιτειακό με την πτώση της χούντας η παραδοσιακή Αριστερά ίσως να έπαθε καθίζηση χαλαρώνοντας μετά από τις ταλαιπωρίες της επταετίας μπαίνει σιγά – σιγά σε μία αυτοπεριθωριοποίηση και μέσα από εκεί γεννιέται ένα, μια ιδέα ακραία ριζοσπαστική, κοινωνικά λίγο πιο ευρύτερη και πολιτικά πιο ρεαλιστική.
Είναι τα πρώτα βήματα του ΚΚΕ εσωτερικού και στη συνέχεια μετά από πολλές ζυμώσεις ο συνασπισμός…. τη συνέχεια θαρρώ τη γνωρίζουμε πολλοί.
Σήμερα η ιδεολογική αυτοτέλεια της Αριστεράς πιστεύω πως πρέπει να συγκεντρωθεί στο να διευκρινίσει θέσεις σε πολλά ζητήματα όπως:
1) Απέναντι στη Δημοκρατία, οι εποχές που η Αριστερά που όλα της τα ρεύματα παρά τις όποιες διαφωνίες στήριζαν τη Δημοκρατία έχουν παρέλθει διότι η Δημοκρατία όπως είπαμε έχει αποκατασταθεί, άρα απέναντι στη Δημοκρατία η στάση πρέπει πλέον να είναι πιο επεξεργασμένη με ποιοτικές απαιτήσεις για τη λειτουργία αυτής ταύτης της Δημοκρατίας.
2) Η Αριστερά σήμερα πρέπει να τοποθετηθεί απέναντι στην κοινωνία των πολιτών, επειδή η ιδιωτική ανάπτυξη από μόνη της ξαναθέτει αυτό το θέμα. Και είναι και μια περίοδος, πέραν της κομματικής αποσυνθέσεως πολλών σχημάτων και κομμάτων, που ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας απέχουν, περιθωριοποιήθηκαν, ή και εξαθλιώθηκαν με έναν ισοπεδωτισμό για όλους ίδιος και όλοι τα ίδια κλπ., θέση και τοποθέτηση λοιπόν σοβαρή στην κοινωνία των πολιτών.
3) Αυτή λοιπόν η Νέα Ριζοσπαστική Αριστερά που φιλοδοξεί και προσδοκά, αλλά και επιδιώκει ανατροπές και αλλαγές σε όλη την Ευρώπη πρέπει να μας πει με σταράτα λόγια και με σαφήνεια ότι αφορά το θέμα της ανάπτυξης απέναντι σε ζητήματα που προβάλει ο καπιταλιστικός δρόμος, αλλά και της απλής εμπορευματικής παραγωγής που κυριαρχεί, έστω και λίγο στη χώρα μας .Ιδίως όταν η εμπορευματική παραγωγή αποτελεί μείζον εμπόδιο για να βρίσκεται η χώρα μας μέσα στην καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση των αγορών. Τα πράγματα δεν είναι αστεία.
4) Πως αυτός ο λαός στην αβέβαιη μέλλουσα κοινωνία των αγορών θα έχει καταμερισμό εργασίας έτσι, ώστε η όποια οικονομική τραμουντάνα να διασφαλίζει την προστασία αδύνατων και αδύναμων. Τούτο είναι πάση θυσία επιτακτικό.
Οι όποιες μορφές αλληλεγγύης δεν μπορούν να έχουν σχέση με το κομματικό καπέλωμα (πατερναλισμό) με τη χρήση του κράτους και του προϋπολογισμού για την προστασία των κομματικών ημετέρων. Καθαρά λόγια, καθαρά έργα, διαφανείς πράξεις.
Ολα αυτά χρειάζονται σίγουρα όχι παλιά σκουριασμένα εργαλεία ,άλλα νέα άφθαρτα, καλοακονισμένα και σφυρηλατημένα στους ατέρμονους αγώνες του λαού μας.
