Ενα απόγευμα του Σεπτέμβρη, πίνοντας το συνηθισμένο καφέ στη βεράντα, έμεινα για ώρα να κοιτάω το απόλυτο κενό. Προσπαθούσα επίμονα να θυμηθώ τι έκανα πέρσι τέτοια εποχή. Πέρυσι και όλα τα άλλα χρόνια που προηγήθηκαν πριν να έρθει αυτό το τόσο διαφορετικό φθινοπωρινό απόγευμα του 2015.
Ξαφνικά μια ανησυχία με κυρίευσε και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μπροστά από τον φάκελο εικόνες.
Τότε αντίκρισα φωτογραφίες με τοπία, με φίλους. Φωτογραφίες από πάρτι, από εξόδους, από εκδρομές, από πεζοπορίες. Φωτογραφίες που αποτύπωναν αρχικά τα μαύρα μας τα χάλια και στην συνέχεια τη χαρά, την ξεγνοιασιά, τους τσακωμούς, τις διαφωνίες…
Φωτογραφίες με στιγμές. Στιγμές που έζησες με ανθρώπους που δεν είναι πια κοντά σου γεωγραφικά και μόνο, μιας και τους κουβαλάς στην καρδιά σου. Κι αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το καλοσκεφτείς, καθώς τα συναισθήματα, που σε πλημμυρίζουν με το κάθε κλικ για την προβολή της επόμενης εικόνας, απλώς σε προλαβαίνουν. Είναι σαν να ανοίγει ένα κουτί με χρώματα, μουσικές, καταστάσεις, μέρη και ανθρώπους.
Μεταβλητές και πράγματα τόσο ξεχωριστά και σημαντικά για εσένα. Κι είναι σημαντικά γιατί είναι όσα με νύχια και με δόντια προσπαθείς να μη λησμονήσεις…
Να μην λησμονήσεις όλα αυτά που ήσουν, που έζησες και που για το σημερινό σου εαυτό συνέβαλλαν καταλυτικά!
Σίγουρα ο άνθρωπος δεν έχει ρίζες μιας και δεν είναι δέντρο, γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξέλιξη ακόμη κι όταν αυτός απομακρύνεται από μέρη και ανθρώπους που νιώθει δεμένος, δοκιμάζοντας νέες εμπειρίες. Αλλά κι όταν όλη σου η ζωή περνά μπροστά μέσα από κουνημένες, στραβές και κακοτραβηγμένες φωτογραφίες δεν μπορείς να μην νιώσεις νοσταλγία, αναπολώντας το παρελθόν…
Και παρότι δυσαρεστούμαι όταν βλέπω ανθρώπους να ’ναι μαζί και να επιδιώκουν μανιωδώς μια φωτογραφία για να την εκθέσουν στο facebook, instagram κτλ, σήμερα όλες αυτές οι φωτογραφίες με έφεραν κοντά με καταστάσεις που νιώθω χαρά που τις βίωσα…
Υ.Γ. Αφιερωμένο το άρθρο μου αυτό στην επίμονη φωτογράφο της παρέας μας!
