Στις παρελθούσες δεκαετίες, του ’70 και μετέπειτα, υπήρξε κυριολεκτικά οργασμός οικοδομικής δραστηριότητας και ανάπτυξης, σε διαμερίσματα, σε βιοτεχνίες και βιομηχανίες, σε εγκαταστάσεις και χώρους αποθηκευτικούς, κι όλα αυτά, συνέβαλαν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του τόπου, δίνοντας εργασία σε χιλιάδες εργαζόμενους και παράλληλη ώθηση σε όλη την οικονομία.
Είναι γνωστό ότι, σε αυτό τον οικοδομικό κύκλο εργασιών, δραστηριοποιούνται πάνω από εκατό επαγγέλματα με παράλληλο σημαντικό όφελος και για το κράτος, που εισέπραξε μεγάλο όγκο φόρων, από πολλές πλευρές, ακόμη κι αν υπήρχαν «λογικές απώλειες» λόγω φοροδιαφυγής…
Τα κτίρια αυτά και οι εγκαταστάσεις σήμερα, τις οποίες απέκτησαν μικρομεσαίοι εργαζόμενοι χύνοντας ποτάμια ιδρώτα και ατελείωτες ώρες σκληρής δουλειάς, ξεπερνώντας ακόμα πλήθος εμποδίων που συναντούσαν στην πορεία, με στερήσεις και πολλή αγωνία για το «αύριο», στέκουν τώρα «στοιχειωμένα» και αδρανή, χωρίς να επιφέρουν κανένα έσοδο στους ιδιοκτήτες τους, μαρτυρώντας την τραγική και εφιαλτική κατάσταση που έχουν περιέλθει και, σα να μην έφτανε μόνον αυτό, έρχεται τώρα το κράτος, ως «τιμωρός» και ζητάει, από χώρους βιοτεχνικούς, αποθήκες και κλειστές βιομηχανίες – χώροι στην κυριολεξία …«σκέτα ντουβάρια», και μάλιστα πολλά από αυτά εκτός σχεδίου πόλεως – την «κεφαλή τους επί πίνακι», απαιτώντας από τους ιδιοκτήτες, που τόσα χρόνια έδιναν ζωή στην κοινωνία και το κράτος, να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ κλπ., από την δραματικά πετσοκομμένη σύνταξή τους, χωρίς εδώ ίχνος ντροπής και ευαισθησίας, στην κυριολεξία…
Και καλά, δεν ντρέπονται καθόλου εκείνοι που την επέβαλαν, αλλά ούτε εσείς που την διατηρείτε, χάνοντας τελείως πια την αξιοπιστία σας, σε βάρος όλων εκείνων που δεν το πλήρωσαν – γιατί δεν είχαν να πληρώσουν – χάνοντας τα Δημόσια Ταμεία – ανείσπρακτα δηλαδή – πάνω από ογδόντα δις ευρώ;
Και που μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση;
Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι το οξύμωρο, εσείς που διατυμπανίζατε παντού ότι : «θα τα …σκίσετε», «να μην πληρώσει κανείς !», και που έρχεστε τώρα, σα να μη συμβαίνει πραγματικά τίποτα, απαιτώντας την είσπραξη φόρων από «ντουβάρια», κλειστές βιοτεχνίες και βιομηχανίες, αποθήκες, ακόμα και μαντριά, τη στιγμή που τα έσοδα είναι μηδενικά…
Με όλα αυτά που γίνονται πια, ο κόσμος σιχάθηκε, τόσο την πολιτική όσο και τους πολιτικούς, το πέρασμα των οποίων βύθισε τη χώρα και την οδήγησε σε μαρασμό, φορτώνοντας τους Ελληνες πολίτες με αθεράπευτα ψυχολογικά προβλήματα, τη χειρότερη κατάντια που γνώρισε ποτέ ο τόπος, αναγκάζοντας πολλούς να μεταναστεύσουν και να αναζητήσουν την τύχη τους σε οποιαδήποτε χώρα, αρκεί να φύγουν από εδώ…
Αρκετοί, τον ακριβή αριθμό των οποίων δεν θα μάθουμε ποτέ, αυτοκτόνησαν, το χειρότερο δυνατό σενάριο και απέλπιδα πράξη που θα μπορούσε να σκεφθεί ποτέ άνθρωπος, όταν φτάσει στο έσχατο σημείο απελπισίας, αυτό που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα συνέβαινε κάποτε στην Ελλάδα…
Λύσεις υπάρχουν, αλλά φοβάμαι ότι δεν τις βλέπετε, γιατί δεν υπάρχει ειλικρινής βούληση, φορολογείστε, αλλά σε κτίρια και χώρους που αποδίδουν έσοδα, φορολογείστε, έστω και «κάτι» ακόμα παραπάνω – είναι τόσο δυσκολονόητο αυτό; – σε φυσικά πρόσωπα και εταιρίες που έχουν «δραστηριότητα» και «αντικείμενο εργασίας», είτε σημαντικό είτε λιγότερο σημαντικό, αλλά όχι στραγγίζοντας την πενιχρή σύνταξη, μόνο πόρο ζωής σε πολλούς «άτυχους συνταξιούχους», που έχουν στην κατοχή τους ανοίκιαστα «ντουβάρια», ντουβάρια σήμερα, όμως αυτά ήταν που έφεραν την ανάπτυξη τις περασμένες δεκαετίες…
Πόσο πραγματικά πιστεύετε και προσδοκάτε, με τις αντισυνταγματικές για μένα αυξήσεις και την επιβολή φόρου στα δυστυχή πλέον «ντουβάρια» – από τα οποία δεν υπάρχουν έσοδα – ότι θα αυξηθούν οι εισπρακτικοί φόροι;
Η απάντησή μας είναι «όχι», πολλές φορές «όχι», διότι όλα αυτά τα χαράτσια (ΕΝΦΙΑ και λοιπές φορολογίες) εξάντλησαν μέχρι τελικής πτώσης τον Ελληνα φορολογούμενο, αποθάρρυναν τελείως τους όποιους νέους επενδυτές και επέφεραν σε όλο τον κοινωνικό ιστό ένα βαθύ αίσθημα και μια επιθυμία «απολύτρωσης» από την βαριά «κατάρα της ιδιοκτησίας», που τελεί πλέον υπό διωγμό από τους πολιτικούς στην Ελλάδα, τους οποίους ο λαός εμπιστεύθηκε και τους έδωσε «άλλη μια ευκαιρία», όχι όμως να γίνεται πολιτική κατάχρηση αυτής της εντολής και της εμπιστοσύνης που τους έδειξε…
Κύριε υπουργέ, κ. Τρύφωνα Αλεξιάδη, καταργείστε τους επαίσχυντους φόρους, φορολογείστε εκεί όπου υπάρχουν «έσοδα» κι όχι ερειπωμένα και ξενοίκιαστα ντουβάρια, το Εθνος μας ολόκληρο καταστρέφεται, το πολιτικό σύστημα χάνει με τέτοια μέτρα τελείως την αξιοπιστία του, ο κοινωνικοοικονομικός μας ιστός διαλύεται, πάρτε σώφρονες αποφάσεις πριν είναι πολύ αργά…
