Αυτοί, που σήμερα βρίσκονται στη Γ’ ηλικία είναι γεννημένοι με τη μεγαλύτερη μακροημέρευση μέχρι 100 χρονών από το 1915 έως το 1950. Οι πιο μεγάλοι από αυτούς που το 1940 ήταν παιδάκια ή έφηβοι πολλοί ζουν ακόμα κι έχουν τις μεγαλύτερες εμπειρίες. Υπάρχει μια διαφορά στους ανθρώπους της Γ’ ηλικίας. Είναι αυτοί της πόλεως και της υπαίθρου. Είναι αυτοί που τίποτε ποτέ δεν τους έλλειψε και οι λιγότερο τυχεροί όπου και να ζουν. Η επιβίωση για το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων ήταν και είναι έως σήμερα 2015 μεγάλο πρόβλημα. Αναγκάστηκαν να ορθώσουν τον εαυτό τους από πολύ μικρά παιδιά 7 – 8 – 9 – 10 χρονών να συμβάλλουν στην ανόρθωση της οικογένειας. Βέβαια υπήρχαν και οι τυχεροί που δεν ένιωσαν πείνα καθότι στην κατοχή έτρωγαν όσο 3 άνθρωποι και στο κατόπιν ό, τι ήταν για πρόοδο και κοινωνικές παροχές επωφελήθηκαν εις βάρος των περισσότερων. Οι πιο πολλοί μόνοι με όλες τους τις δυνάμεις κατόρθωσαν να επιβιώσουν και να ξαναφτιάξουν τα καμένα σπίτια και να σπουδάσουν παιδιά ακόμα και πολυμελείς οικογένειες ή να πάρουν το δρόμο της αναγκαστικής ξενιτιάς ως μετανάστες.
Σήμερα το 2015 αυτοί οι κάποτε νέοι με έντονη ορμή για ζωή «γεροντάκια» πλέον, βρίσκονται πάλι στα ίδια. Τα γεροντάκια το εκφράζω με την καλή έννοια ως χαϊδευτικό.
Έχουν μια σύνταξη πείνας κι ενώ κάποιος τους αναφωνούσε «τα περήφανα γηρατειά» ο διάδοχός του τα πετροβολούσε και οι σημερινοί τα απογύμνωσαν (χρηματιστήρια, ταμεία, ομόλογα, ΕΚΑΣ κλπ.) τους πήραν τον ιδρώτα ετών, τόσο ύπουλα. Το ίδιο τους το αίμα που είχαν ποτίσει τη γη να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι γονείς τους. Σέρνονται στα σούπερ μάρκετ να πάρουν 1 γάλα, 1 γιαούρτι, 1 ψωμί και με απαίτηση το ΦΠΑ για τα αμέσου ανάγκης τρόφιμα να γίνει ασήκωτο. Παίρνουν τη σύνταξη τη μια μέρα, αφού στήσουν ουρά στην Τράπεζα από τα ξημερώματα και ώσπου να πληρώσουν τα «σπασμένα» είναι μείον για τον άλλο μήνα. Πληρωμή σχεδόν σε γιατρούς, πληρωμή στα φάρμακα. Και αν πας 1η του μηνός σε γιατρό, και εκεί ουρά περιμένεις όπως και για τη σύνταξη ώρες. Η αδηφαγία, η ηλιθιότητα, η ανθελληνικότητα, η ασέβεια και η ύβρις βρίσκουν θύματα πολλούς, μα περισσότερο τα γεροντάκια. Σαν αυτοκίνητα παλιάς μάρκας μεταχειρισμένα και σαραβαλιασμένα αραγμένα ή πεταμένα σε μια μάντρα.
Γιατί; Γιατί σαν αποκληρωμένα παιδιά της πατρίδας; Όμοια με τους σημερινούς περισσότερους νέους. Ο θάνατος, η αυτοκτονία και η επαιτεία, το τραγικό επακόλουθο. Καμιά σημασία, καμιά κοινωνική πρόληψη. Κανείς δε συγκινείται ούτε από το γδούπο στους σκουπιδοντενεκέδες για φαγητό ή ό,τι άλλο και στους κάδους πολτοποίησης για να βρουν χαρτόνια για ύπνο. Κι αν κανείς βρεθεί ως συνοδός ή βοηθός γερόντων στα νοσοκομεία ή κλινικές είτε σε αρρώστους είτε σε αραγμένους επειδή οι οικείοι τους αδυνατούν να φροντίζουν ειλικρινά θα κλάψει. Κι όταν μάλιστα στο παραμιλητό τους είτε από άνοια ή παρενέργειες φαρμάκων, θα μάθει όλη τη ζωή τους και όλη τη βία που δοκίμασαν για να επιβιώσουν ιδίως οι γιαγιάδες. Και τι δεν ακούς!
Δεν ζητούνε τίποτα και από κανέναν. Μέσα στο μαρτύριό τους απαιτούνε σεβασμό στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους. Με μια σύνταξη οι συνταξιούχου βοηθούν άνεργα παιδιά και τα εγγόνια. Χόρτασαν. Μία (1) οκά αλεύρι αμερικάνικο, μία (1) φέτα κίτρινο τυρί Ολλανδίας κι ένα κύπελλο γάλα σκόνη. Θα πούνε ένα αντίο με αξιοπρέπεια στη ζωή που τους χάρισαν οι καλοί και γενναίοι γονείς κι ο Θεός και θα φύγουν με ήσυχη συνείδηση. Κι αυτοί που την ημέρα της Γ’ ηλικίας ομιλούν καλύτερα να σωπαίνουν. Γιατί οι περισσότεροι μιλούν εκ τους ασφαλούς ή υποκρίνονται ασύστολα. Ιδίως οι εξουσίες. Έχουν εξασφαλίσει οικονομικά γενεές 4 ή 14. Οι καταχραστές γηροκομείων, οίκων ευγηρίας, ασύλων και μερικοί άλλοι με ιερό όνομα καταχρώνται περιουσίες γέρων χωρίς να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους. Υποκλίνομαι σε όλους τους ηλικιωμένους τα καλά μου και αγαπημένα μου «γεροντάκια» ιδιαίτερα τα τυραγνημένα, από ταλαιπωρίες, φυλακές, βαριές δουλειές και ανθυγιεινές. Αλλά και στους πνευματικά εργαζόμενους γιατί και η πνευματική δουλειά είναι βαριά, πολύ βαριά εργασία. Και σαν να μην έφταναν οι ουρές στις Τράπεζες κάθε πρώτη του μηνός τώρα Ιούλιος 2015 οι ουρές γίνονται κάθε εβδομάδα. Τι κρίμα: Αχ! αυτός ο χάρτινος θώκος πώς σε μεταλλάσει!
Ενώ έλπιζες κάπου σου κόβεται η ελπίδα και η ψυχή! Τί να πω δεν ξέρω. Ο οβολός του φτωχού συνταξιούχου (γιατί υπάρχουν και πλούσιοι συνταξιούχοι με 3,57,10 συντάξεις ή μισθωτούς ιδίως πολιτικοί με μικρή θητεία) δεν κρατάει τις τράπεζες. Οι τράπεζες ανακεφαλαιώνονται με δισεκατομμύρια. Από αυτά δεν μπορούν να δοθούν τα χρωστούμενα στους ομολογιούχους συνταξιούχους, που θέλησαν να επενδύσουν στην πατρίδα; Ή στα ταμεία που έγινα βορά των επιτηδείων στο Χρηματιστήριο και αλλού; Το ΕΚΑΣ που είναι ταμείο αλληλεγγύης των συνταξιούχων για τους συνταξιούχους το «πετσοκόβουν». Με ποιό δικαίωμα; Όπως και τις συντάξεις;
Τα πέτρινα σπίτια, οι βίλες, τα καράβια, τα αλόγιστα δάνεια άδειασαν τις τράπεζες και τώρα καλείται ο οβολός του φτωχού να πληρώσει, Η αδηφαγία της ντόπιας εξουσίας και οι απαιτήσεις της Αρίας φυλής έχουν ως θύμα πάντα το φτωχό είτε ως νέο είτε ως γέρο. Στο ελληνικό λεξιλόγιο υπάρχει και το «Οχι». Αλλά η εξουσία είναι η πιο μεγάλη απάτη. Είναι βάρβαρη. Γλυκιά απ’ έξω, μαύρη από μέσα. Ζει πάντα στην υποψία και το φόβο. Δεν υπάρχει δίκαια εξουσία καμία. Η Δημοκρατία είναι η πιο βιασμένη λέξη όπως και η λέξη λαός.
Σήμερα πολλοί ζουν μέσα στην αδικία, το ψέμα και την αφαίμαξη των αδυνάτων με μάσκα την πρόοδο και τον πολιτισμό. Σωστά λοιπόν ο Ευριπίδης λέει κάπου: «Ω! Δία. Το ψεύτικο χρυσάφι το έκανες να φαίνεται χρυσάφι, στο σώμα όμως του ανθρώπου δεν έβαλες σημάδι για να ξεχωρίζει ο κακός και ο άδικος. Για μένα όποιος το άδικο το παρασταίνει για δίκαιο παιδεμός του αξίζει»
Μήδεια – Ευριπίδης.
Πού να ελπίσεις; Τους σωστούς τους εξευτελίζουν, τους χλευάζουν και τους αποκεφαλίζουν. Μακάρι μια γόνιμη κοιλιά μάνας να μας χαρίσει μια γυναίκα, έναν άνδρα ως «καλό καγαθό» και δίκαιο ηγέτη να δούμε μια άσπρη μέρα.
Πριν γίνουμε ένα με τη γη θα αγωνιστούμε και θα προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο μέλλον για τους νέους, τα παιδιά.
Είμαστε στο 2015 και πολλοί γέροι και νέοι δεν έχουν τα απολύτως αναγκαία. Τροφή, υγεία, παιδεία. Αχ! Αυτή η πενία! Αχ! Αυτή η αδικία! «Ανάθεμα στους αίτιους» Διδώ Σωτηρίου.
«Η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται» Ναζίμ Χικμέτ.
