Γράφει ο Βασίλης Χατζόπουλος, Περιφερειακός Σύμβουλος Μαγνησίας
Η Αγροτική Οικονομία μετά από ένα ασφυκτικό χρονικό διάστημα αναμένει μετεκλογικά τις υποσχόμενες κινήσεις για την βελτίωση της οικονομικής κατάστασης και κυρίως πολιτική σταθερότητα, ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει τις συνθήκες αβεβαιότητας, που ενισχύουν συνεχώς την ανασφάλεια στους παραγωγούς, στους μεταποιητές αγροτικών επιχειρήσεων και ακόμη στους καταναλωτές των αγροτικών προϊόντων.
Προκάλεσε μελαγχολία το έλλειμμα δημοσίου λόγου από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, κατά την εκλογική αναμέτρηση για τα θέματα της αγροτικής οικονομίας και της παραγωγικότητας των αγροτικών εκμεταλλεύσεων.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας στο πολιτικό σύστημα δεν φάνηκε διατεθειμένος να οικειοποιηθεί τα μνημόνια ως εφαλτήριο αγροτικής ανάπτυξης και της αγροτικής οικονομίας. Αντ’ αυτού υπήρξαν νεφελώδεις διακηρύξεις περί του μνημονίου ως αναγκαίου κακού και μάλιστα επιδιώκονταν με κάθε τρόπο και με μαγικά μέσα το μνημόνιο, να εξουδετερωθεί, να καθυστερήσει η εφαρμογή του και να ξεδοντιάσουν όλα τα μέτρα που θίγουν προνομιακές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας.
Μέχρι σήμερα οι προσεγγίσεις των πολιτικών κομμάτων στο αγροτικό ζήτημα μάλλον θα πρέπει να χαρακτηρισθούν αποσπασματικές και φοβισμένες. Το άγχος των υποψηφίων απέναντι σε ένα πολυπληθές και ασύντακτο εκλογικό σώμα, όπως είναι οι αγρότες, ήταν έκδηλο και η προσπάθεια να αποφευχθεί η συζήτηση για την ταμπακιέρα, προφανής.
Στην γενική διακήρυξη των περισσοτέρων κομμάτων, ότι χρειάζεται ολοκληρωμένο σχέδιο για την αγροτική ανάπτυξη, οι αγρότες περιμένουν σήμερα βήμα – βήμα την ανάλυση των γενικών αυτών προτάσεων.
Η αγροτική οικονομία χρειάζεται πάση θυσία επίτευξη πολιτικής σταθερότητας με κυβέρνηση μακράς πίστης, σταθερής κοινοβουλευτικής αποδοχής και ευθύνης, σοβαρότητας, η οποία θα ολοκληρώσει την κοινωνική και επιχειρηματική πίστη για να λύσει τις μεγάλες ανάγκες της ελληνικής Γεωργίας.
Ομως μεγάλη είναι η ευθύνη των αγροτών, από το γεγονός ότι δεν υπάρχει μια σαφής και οργανωμένη έκφραση, άφησαν πολλά και μεγάλα περιθώρια διαφυγής των κομμάτων από τα σημαντικά προβλήματα της αγροτικής οικονομίας και να συνεχίζουν την πελατειακή προσέγγιση του όλου ζητήματος.
