Γράφει ο Φάνης Δημουλάς, Φοιτητής
Οσοι έχουν καταπιαστεί με τη μελέτη των αριστερών κινημάτων ανά τον κόσμο έχουν σίγουρα παρατηρήσει μια κυρίαρχη επωδό στη δράση τους, ιδιαίτερα στη μειοψηφία που τα κινήματα αυτά κατάφεραν να σχηματίσουν κυβέρνηση το φαινόμενο είναι ακόμα πιο έντονο. Η ουσία του φαινομένου συνίσταται σε μια ανεξήγητη φυγόκεντρη τάση των αριστερών δυνάμεων μετά από μια μεγάλη επιτυχία (π.χ. σχηματισμός κυβέρνησης).
Εδώ στην Ελλάδα είμαστε από παλιά εξοικειωμένοι με τη διχόνοια και το διχασμό γι’ αυτό η πολυδιάσπαση και η ασυνεννοησία των κομμάτων της αριστεράς δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Αν όμως κοιτάξουμε προσεκτικά τα τεκταινόμενα στην ελληνική αριστερά μόνο λογική δεν θα βρούμε αν και αυτό είναι ένα άλλο ελληνικό πρόβλημα γιατί αν δεν υπάρχει λογική αλληλουχία στην πολιτική τότε μάλλον βαδίζουμε στην τύχη.
Ο παραλογισμός που παρατηρούμε στην πρακτική των ελληνικών αριστερών κομμάτων είναι ότι ενώ η κοινωνία μαστίζεται από τις συνέπειες της ακραίας λιτότητας των μνημονίων και ο λαός έχει μπολιαστεί με την ηθική του καπιταλισμού (αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο) οι δυνάμεις της αριστεράς βρίσκονται μπλεγμένες σε μάχες τακτικής και ελιγμών βγαλμένες από τους χειρότερους εφιάλτες του Μακιαβέλι γιατί όπως είναι γνωστό, το συντροφικό μαχαίρωμα προκαλεί τον μεγαλύτερο πόνο.
Αν το συγκεκριμένο φαινόμενο συνέβαινε στα κόμματα της δεξιάς η του κέντρου θα είχαμε πολύ πιο εύκολη εξήγηση αφού στο σύνολο των περιπτώσεων η κινητήριος δύναμη είναι συγκέντρωση εξουσίας.
Μέχρι ένα σημείο αυτό είναι όχι μόνο αναμενόμενο αλλά και επιθυμητό στην πολιτική, διαφορετικά χωρίς τον εσωκομματικό ανταγωνισμό πως θα είχαμε την ανάδειξη των πιο ικανών στις καίριες θέσεις. Στην περίπτωση όμως των αριστερών περιπτώσεων σχεδόν πάντα έχουμε απώλεια της εξουσίας γιατί οι διασπάσεις είναι μόνιμες οπότε η παραπάνω εξήγηση δεν ταιριάζει εδώ. Για να διευκολυνθούμε στην αναζήτησή μας είναι σκόπιμο να πάρουμε λίγη από τη σοφία του Βασίλη Ραφαηλίδη (ο οποίος παρεμπιπτόντως απεβίωσε πριν από 2 μέρες και δεκαπέντε χρόνια).
Ελεγε λοιπόν ο Ραφαηλίδης ότι αριστερός γίνεται κανείς λόγω συνειδησιακής ανάγκης (όχι με αυτά ακριβώς τα λόγια). Αν ξεκινήσουμε από αυτό το δεδομένο και συνυπολογίζοντας ότι κατά κανόνα ψηλά στην πολιτική φτάνουν άνθρωποι φίλαρχοι και με μεγάλη αυτοπεποίθηση έχουμε το τέλειο μίγμα δημιουργίας προσωπικών σταυροφοριών. Δηλαδή ο καθένας στην ομάδα του προσανατολισμένος στο σκοπό του.
Αλλά γιατί ο κόσμος ακολουθεί αυτές τις διασπαστικές κινήσεις και δεν παίζει τον ρόλο του εγγυητή της ενότητας της παράταξης. Εδώ πρέπει να καταλάβουμε ότι για να γίνει κυβέρνηση ένα κόμμα της αριστεράς πρέπει να ψηφιστεί από ψηφοφόρους του κέντρου, έτσι λοιπόν λόγω της αντιπροσωπευτικής λειτουργίας των κομμάτων και ιδιαίτερα αυτών της αριστεράς η κυβέρνηση θα πρέπει να βάλει πολύ σοσιαλδημοκρατικό νερό στο αριστερό κρασί της για να γίνει η διακυβέρνηση δεκτή από το λαό.
Επειδή λοιπόν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και τα όρια του εφικτού στον καθένα μας τα βάζει η συνείδηση μας. Εχουμε τα εξής, το ΚΚΕ να προσπαθεί να κάνει την Ελλάδα Κούβα της Μεσογείου τη στιγμή που η Κούβα ανοίγεται στη Δύση, τον Λαφαζάνη να θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ τη στιγμή που αυτό αντικειμενικά είναι αδύνατο αλλά και ανεπιθύμητο και τον Τσίπρα να προσπαθεί από τώρα να στήσει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση με ισχυρή αριστερή παρουσία ξέροντας ότι αν δεν το κάνει θα υποχρεωθεί να συμμετέχει αργότερα σε μια καθαρά κεντρώα κυβέρνηση και δεν θα καταφέρει να κάνει ούτε μια αλλαγή στην παιδεία η οποία να καρποφορήσει αργότερα δίνοντας μια δικαιότερη κοινωνία.
Τέλος, ακόμη και αν η ανάλυση είναι εντελώς λανθασμένη, η συγκεκριμένη κατάρα σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου καπιταλιστικού βουντού. Αρα ο μόνος που μπορεί να την αναστρέψει είναι ο κόσμος της αριστεράς ο οποίος πρέπει να αποφασίσει αν θέλει η αριστερά να μείνει καθαρή αλλά εκτός των γεγονότων ή αν θέλει να παίξει αποφασιστικό ρόλο με τον κίνδυνο να αλλοτριωθεί. Ακόμη ένα συνειδησιακό ζήτημα.
