ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Περί εκλογών

περί-εκλογών-353840

Γράφει ο Φάνης Δημητρίου, Φοιτητής

Αναμφίβολα θα ακούσουμε πολλά ρητά περί εκλογών από τις τηλεοράσεις μας τις επόμενες μέρες. Αν μάλιστα ήμουν τζογαδόρος θα στοιχημάτιζα ότι το πιο κοινό από όλα θα είναι αυτό που λέει πως αν οι εκλογές άλλαζαν τίποτα θα ήταν παράνομες και μάλλον θα το κέρδιζα το στοίχημα. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα δούμε γιατί δεδομένων των συνθηκών οι εκλογές είναι μονόδρομος, όχι όμως σε ορίζοντα τετραετίας αλλά πολύ πιο σύντομα.

Ομως πριν αναλύσουμε το μονόδρομο των εκλογών πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποκρουστεί το προαναφερθέν ρητό γιατί δυστυχώς πολλοί συμπολίτες μας σκέφτονται πλέον σε πλαίσια συνθημάτων και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για οποιαδήποτε δημοκρατία πόσο μάλλον για την Ελληνική. Αρχικά το συγκεκριμένο σύνθημα στερείται οποιασδήποτε ιστορικής τεκμηρίωσης, τα παραδείγματα που εκλογικές αναμετρήσεις έκριναν την έκβαση πολύ σημαντικών θεμάτων είναι τόσο πολλά και τόσο χτυπητά που δεν χρειάζεται να γίνει καμία αναφορά σε κάποιο συγκεκριμένα.

Ο αναγνώστης δεν έχει παρά να ανατρέξει στα σχολικά βιβλία της ιστορίας και να επιλέξει όποιο συμβάν επιθυμεί αυτός για να επιβεβαιώσει τον παραπάνω ισχυρισμό. Ο δεύτερος λόγος που το συγκεκριμένο σύνθημα είναι παντελώς λανθασμένο είναι η ίδια η φύση της λειτουργίας των εκλογών στα συστήματα της άμεσης δημοκρατίας η της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης. Το γενικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η επιβολή της λαϊκής βούλησης στη διακυβέρνηση της χώρας και η διασφάλιση της επιλογής του βέλτιστου τρόπου εφαρμογής της κρατικής εξουσίας μέσω του κοινωνικού διαλόγου. Αυτό σημαίνει ότι η ενώ η αλλαγή προσώπων είναι ακαριαία η αλλαγή των εφαρμοζόμενων πολιτικών είναι μια αργή και σταδιακή διαδικασία που δημιουργεί τη λάθος εντύπωση ότι οι εκλογές είναι διακοσμητικό στοιχείο.

Αφού αποδείξαμε ότι οι εκλογές δεν είναι απλώς ένα event πρέπει τώρα να δούμε γιατί βραχυπρόθεσμα είναι αναπόφευκτες. Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να αναλύσουμε την τακτική με την οποία Λαφαζάνης και Μεϊμαράκης θα εκμεταλλευτούν τη συμφωνία που υπέγραψε ο Τσίπρας. Τα χαρακτηριστικά της συμφωνίας ή αριστερού μνημονίου αναλόγως την οπτική γωνία είναι πολύ σκληρή λιτότητα με αντάλλαγμα ελάφρυνση του χρέους μετά την αξιολόγηση του προγράμματος.

Η συγκεκριμένη συμφωνία έχει το μειονέκτημα ότι αλλάζει τα πράγματα σε βάθος χρόνου και μόνο μετά από μια μεγάλη δόση ταλαιπωρίας γιατί η γερμανική κυβέρνηση φοβάται ότι αν η Ελλάδα αφεθεί να απαλλαχθεί από το χρέος της χωρίς να υποφέρει αρκετά πρώτα άλλες χώρες θα ενθαρρυνθούν να μην ενστερνιστούν τη λιτότητα ως μόνη σωτηρία (λες και μέχρι στιγμής καλοπερνούσαμε). Θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι Λαφαζάνης και Μεϊμαράκης έχουν στόχο να καταλάβουν την εξουσία.

Ο Λαφαζάνης γιατί οραματίζεται μια διαφορετική κατεύθυνση για τη χώρα κάτι που δεν μπορεί να το πετύχει με δημοψήφισμα και ο Μεϊμαράκης γιατί μόνο έτσι μπορεί να αποφύγει μια βέβαιη διάσπαση της Ν.Δ. και παράλληλα να παγιώσει την εξουσία του στο κόμμα. Η τακτική που θα χρησιμοποιήσουν για να πετύχουν το στόχο τους είναι παρόμοια, θα περιμένουν την αναπόδραστη διάβρωση της δημοτικότητας του Τσίπρα λόγω των σκληρών μέτρων που είναι αναγκασμένος να πάρει και μετά θα εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο μεν Λαφαζάνης θα προσπαθήσει να πάρει απευθείας την εξουσία μέσω μιας εκλογικής αναμέτρησης, ο δε Μεϊμαράκης θα απαιτήσει γη και ύδωρ για να συνεχίσει να παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση μέχρι να νιώσει αρκετά ισχυρός για να διεκδικήσει και αυτός εκλογές.

Ετσι λοιπόν έχουν στόχο να μετατρέψουν τον Τσίπρα σε ευγενή ανόητο που εξυπηρετεί τα σχέδιά τους και αυτό δίνει στον Τσίπρα το δικαίωμα να προστατεύσει τον εαυτό του απέναντι σε αυτά τα σχέδια. Αλλά ακόμα και αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα και πολύ καλά κάνει εάν δεν τον θεωρεί πολιτικό ικανό να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας σε μια τόσο δύσκολη στιγμή.

Πότε νομίζετε ότι θα κινδυνεύσει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας για την οποία ο Τσίπρας έκανε τόσες πολλές παραχωρήσεις στη διαπραγμάτευση; Τώρα που ο Τσίπρας διατηρεί υψηλή δημοτικότητα ή αργότερα που θα την έχει χάσει; Ή μήπως πρέπει να ταυτιστεί με τη ΝΔ και μέσω αυτού να βάλει τέρμα στην ιδέα της ευρωπαϊκής αριστεράς και να ρίξει το σπόρο ενός νέου εθνικού διχασμού μεταξύ ενός αριστερού αντιευρωπαϊκού κόμματος και ενός δεξιού ευρωπαϊκού; Με όλα αυτά τα δεδομένα οι εκλογές μάλλον μοιάζουν η ασφαλέστερη προοπτική τόσο για τη χώρα όσο και για την αριστερά.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου