Πόσο βαρύς κι αργόσυρτος είναι ο κόσμος, με το κάθε πράγμα βαλμένο στη θέση του! Ομως, απόψε, γλυκό Σαββατόβραδο, 25 Ιουλίου 2015, αυτός ο κόσμος για την Ελένη Κοντοζήση και τον Τρύφωνα Χατζόπουλο, αλλάζει. Τα πράγματα παίρνουν άλλη θέση. Θέση, βέβαια, είναι εκεί όπου θέτουμε εμείς τα πράγματα.
Εκείνο το ποτήρι, ασημωμένο, το σηκώνουν οι νεόνυμφοι, στο προαύλιο της εκκλησίας, κι εύχονται, τα μικρά μόνο πράγματα που, συχνά, συμβαίνουν κατά τύχη, να τ’ αφήσουν να συμβαίνουν μ’ έναν τρόπο σοφό, ξέροντας πως τα άλλα, τα πραγματικά μεγάλα και σημαντικά, τα κατευθύνει ο θείος λογισμός. Αυτός τα ρυθμίζει, όσο ζούμε, και πάντα θα τα ρυθμίζει. Και θα τα τοποθετεί στη θέση, που τους ταιριάζει.
Σήμερα, λοιπόν, η Ελένη κι ο Τρύφωνας τοποθετούν την τύχη της αγάπης τους στα χείλη και στα μάτια, προσέχοντας, όμως, μήπως αυτή λοξοδρομήσει, γιατί οι άνθρωποι ζητούν τόσα πολλά, αλλά και τόσα λίγα. Και τα δύο στόματα πίνουνε το ένα από το άλλο, μα δε σβήνουν τη δίψα. Κι είναι όμορφο όλα ν’ ανάβουν και ν’ ακτινοβολούν απ’ τη φωτιά που καίει μέσα. Και να σβήνουν με την αγάπη.
Οι λέξεις τα λένε όλα. Αγαπούμε πάλι. Ομως, για ποιο λόγο, τότε, να υπάρχει το κενό; Ίσως για να γεμίζει, ολοένα. Για να κάνει πνευματοφόρο τον βίο, λαμπρά τα έργα και άγιο τον καιρό.
Η Ελένη Κοντοζήση, εκπαιδευτικός, συγκινημένη από την αποστολή της, ξέρει ότι ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να φωνάζει στην έρημο. Ισως κάποιος ακούσει. Κι ο Τρύφωνας Χατζόπουλος, τοπογράφος μηχανικός, ασκώντας φιλόδοξα και φιλότιμα το επάγγελμά του, στην πόλη της Καρδίτσας, ήρθαν κι οι δυο τους από πολύ δρόμο, από εκεί που δεν ήταν πριν, για να δουν, τώρα, τη νέα τους ζωή να τους κοιτάζει, μέσα βαθιά από την ανοιχτή πόρτα.
Θα βγουν μες απ’ αυτή, να περπατήσουν στο φεγγαρόφωτο, να δουν τη σιλουέτα της ελπίδας κάτω απ’ τα δέντρα – σιλουέτα λίγο σκοτεινή (παρά το φεγγαρόφωτο), θέλοντας, μια τέτοια βραδιά, να γνωρίσουν καλύτερα τα δέντρα και να γευτούν το γλυκό καρπό τους. Κι έτσι να γνωριστούν κι οι ίδιοι καλύτερα. Και πάνω στις κορυφές των δέντρων, το ήσυχο βράδυ, ν’ ακούσουν την καρδιά των πουλιών. Και μέσα στη βουβή γαλήνη θα γίνουν μόριο της άπειρης αγάπης τού απείρου. Τι πιο όμορφο μας δίνει η ζωή απ’ την αγάπη που, στολισμένη με αμάραντα λουλούδια ως επίγεια εξάρτησή της, είναι ό,τι πιο κοντινό στον ουρανό.
Φεγγάρι, φεγγαράκι, όταν τους αφήσεις μόνους, όλη σου η λάμψη θα γίνει δική τους. Και, τότε, το πρόσωπό τους, τα χέρια τους, τα όνειρά τους, οι όρκοι τους θα ’ναι όλα δικά σου και δικά τους. Και θ’ αγαπηθούν στο φως σου και θ’ αγαπήσουν μαζί σου όλον τον κόσμο. Και θα ’χουν τόσο ονειρευτεί ο ένας τον άλλο, που πια δεν θα ’ναι αληθινοί. Θα ’χουν τόσο ονειρευτεί, που σίγουρα δεν θα μπορούν πια να ξυπνήσουν από τον κόσμο της αγάπης…
Ω αγάπη, εσύ που σιωπηλά χαμογελάς, γείρε και άκουσέ τους. Κι άφησε τη φτερούγα σου να τους ακουμπήσει, την παρουσία σου να τους τυλίξει. Κι έτσι τυλιγμένοι, καθώς θα ’ ναι, θα σκεφτούν ένα απ’ τα πιο παράδοξα, που συμβαίνουν στην εποχή μας. Οτι οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερα σπίτια, αλλά μικρότερες οικογένειες.
Ευχόμαστε, λοιπόν, σ’ ένα μεγάλο σπίτι να στεγάσουν μια μεγάλη οικογένεια, οι νεόνυμφοι. Και να ευτυχήσουν. Και να προσφέρουν, στους αγέλαστους τη φιλία τους, στους φίλους τους την καρδιά τους, στα παιδιά τους το καλό παράδειγμα, στους κακούς την ανοχή τους, στον πατέρα τους την υπακοή, στη μητέρα τους τ’ άδολα αισθήματα, στον εαυτό τους το σεβασμό. Και σ’ όλους, μα σ’ όλους, την αγάπη τους. Ετσι, θα έχουν την ευτυχία να ζουν με κι όχι μακριά ή κατά των ανθρώπων.
Οσο για τη μεγαλύτερη απόλαυση της στιγμής, στο Valis Resort της Αγριάς Βόλου όπου, μετά την τελετή του γάμου, στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου Ανακασιάς Βόλου, ακολούθησε δεξίωση, θα μου μείνει αλησμόνητος ο πρώτος χορός τους. Χόρεψαν μοναχοί τους οι νεόνυμφοι, καταπώς συνηθίζεται. Κι ήταν λαμπεροί. Κάθε ζευγάρι δεν μπορεί παρά τουλάχιστο για μια φορά, για μια στιγμή μόνο, μοναχά για ένα βλέμμα, νά’ ναι το πιο όμορφο ζευγάρι του κόσμου! Κι όλες οι γυναίκες τρέχουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να φανταστούν, γραμμένη με γράμματα χρυσά, την πολυπόθητη ημερομηνία της δικής τους στέψης… Οι άντρες κάνουν τα έργα κι οι γυναίκες τούς άντρες, σκέφτηκα. Κι αρχή παντός έργου μέγιστον.
Αφήνοντας κάποια στιγμή το κέντρο, αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να συγκρατήσω απ’ όλη τούτη τη χαρούμενη βραδιά. Παρακολούθησα τη γλυκύτητα και την ευγένεια του ζευγαριού, στην προσπάθειά του να προσφέρει και να προσφερθεί, κι ήταν αυτό κάτι που άξιζε. Μου έδωσαν κι οι δυο τους την εντύπωση πως είχαν δύο φτερούγες για να πετάξουν στο μέλλον, που τους περιμένει: τη φτερούγα της αγάπης και τη φτερούγα της δημιουργίας.
Η μουσική, προς τα ξημερώματα, αρχίζει να σβήνει. Γίνεται λειτουργία της ψυχής. Καλή η μουσική, καλές κι οι δονήσεις τής ψυχής. Κι η βραδιά άπλετη, πλημμυρισμένη από τραγούδια και λουλούδια, κέφι και χαρά. Κι οι ευχές μας για μια ζωή ανθόσπαρτη και παιδόσπαρτη! Ευχές άπειρες μες στην αγκαλιά του λαμπερού ζευγαριού. Παιδιά, ωραία παιδιά να κάνουν, στην ευτυχία ταγμένα.
Τα πουλιά, εκεί στον κήπο τον κρυφό, θα κελαηδούν, ακόμα κι όταν το κλαδί ραγίσει. Γιατί ξέρουν πως αγαπιούνται (αυτά τα δυο πουλιά) και, προπαντός, έχουν φτερά ψηλά να πετάξουν…
