Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Μέλους Πολιτικής Γραμματείας «ΠΡΑΤΤΩ»
Η συμφωνία, που υποχρεώθηκε να υπογράψει η Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας με τους Ευρωπαίους εταίρους, ως αποτέλεσμα εκβιασμού αυτών, είναι, αναμφισβήτητα, μία κακή συμφωνία, αφού εμπεριέχει υφεσιακά δημοσιονομικά μέτρα, που θα έχουν άμεσα αρνητικές επιπτώσεις και στις κοινωνικές τάξεις, που είχαν εξαντληθεί και καταπονηθεί κατά τον προηγούμενο πενταετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα».
Η συμφωνία, όμως, αυτή, όπως αποδείχθηκε, κατέστη «αναγκαίο κακό» για την Χώρα μας, με βάση τους διεθνείς συσχετισμούς και τους κινδύνους, που εμφανίσθηκαν, αφού η μοναδική σοβαρή εναλλακτική λύση απέναντι στο δραματικό δίλημμα παραμονής της Χώρας στο Ευρώ ή Grexit, ήταν η πρόταση Σόιμπλε, που διατυπώθηκε ανοιχτά από τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους και κατατέθηκε επίσημα και στο Eurogroup τον Ιούλιο. Η πρόταση αυτή εμπεριέχει «Grexit πέντε ετών» !!!, με υποχρέωση της Ε.Ε. για χρηματοδότηση της ανθρωπιστικής κρίσης (!!!), δάνειο για απόκτηση συναλλαγματικών αποθεμάτων (15 – 20 δις ευρώ) και «κούρεμα» του νέου δυσθεώρητου δημοσίου χρέους με το νέο νόμισμα.
Η πρόταση αυτή, όπως γίνεται αντιληπτό, εκφράζει την Γερμανική χρηματοπιστωτική «ελίτ» και ένα από τα εναλλακτικά Γερμανικά σχέδια, σύμφωνα με τα οποία η Ευρωζώνη οδηγείται σε έναν αναδομητικό «ακρωτηριασμό», με την εκδίωξη εκείνων των υπερχρεωμένων Χωρών, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, που απορρέουν από τις νεοφιλελεύθερες συνθήκες και τα σύμφωνα της Ευρωζώνης, με κύριο στόχο την ελαχιστοποίηση των ζημιών από εδώ και πέρα για την Γερμανία και τις δανείστριες και πλεονασματικές Χώρες.
Η τυχόν υλοποίηση της πρότασης αυτής θα αποτελούσε καταστροφική επιλογή για την Ελλάδα, η οποία θα οδηγούνταν σε ένα φαινομενικά «βελούδινο Grexit», το οποίο, όμως, θα εμπεριείχε «τοξικό δηλητήριο», αφού, από τη μια μεριά, θα υπήρχε η πλήρης απαξίωση της οικονομικής και διεθνούς θέσης της Χώρας και, από την άλλη, θα παρέμενε και με το νέο νόμισμα, την δραχμή, ως «αποικία χρέους» της Γερμανίας.
Ως προς το θέμα του νομίσματος, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, ότι από μόνο του το νόμισμα δεν αποτελεί το «μαγικό πλαίσιο» για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, κατά την περίπτωση, μάλιστα, που ο συσχετισμός εξουσίας και ισχύος στην Χώρα θα παρέμενε ο ίδιος, δηλαδή το «σύστημα παρακμής», που διέλυσε την Χώρα και την Ελληνική κοινωνία καθ’ όλη την περίοδο της λεγόμενης «ύστερης Μεταπολίτευσης» (δεκαετίες 1990 – 2000) και την περίοδο της καταστροφικής μνημονιακής «θυέλλης» των τελευταίων πέντε ετών.
Με βάση τα παραπάνω, η νέα συμφωνία, το λεγόμενο «τρίτο μνημόνιο», που εμπεριέχει σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, αποτέλεσε μία αναγκαστική επιλογή για την σημερινή Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας της Χώρας. Η συμφωνία αυτή, παρά τα προφανή αρνητικά της στοιχεία, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πλαίσιο εξόδου από την βαθειά κρίση και το «σπιράλ θανάτου», που βρίσκεται η Χώρα, εάν αξιοποιηθούν ουσιαστικά και ριζοσπαστικά οι δύο άλλοι πυλώνες, που εμπεριέχονται σ’ αυτήν, η απομείωση, δηλαδή, του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να γίνει αυτό βιώσιμο και η ορθολογική αξιοποίηση του «αναπτυξιακού πακέτου Γιούνγκερ» των 35 δις στους τομείς, που η Ελληνική οικονομία έχει άμεσα συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Θα πρέπει, δηλαδή, παράλληλα με την «συνθηκολόγηση» και την σταθερότητα της Χώρας για την προσεχή τριετία, που παρέχει η νέα συμφωνία, να υπάρξει η υλοποίηση των βασικών αρχών και πολιτικών της Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας στο εσωτερικό της Χώρας, αφού μόνο υπ’ αυτή την προϋπόθεση μπορεί η Ελλάδα να «βγει στο ξέφωτο».
Ενα τέτοιο ριζοσπαστικό σχέδιο προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, το χτύπημα της ολιγαρχίας και της διαπλοκής, που αποτελούν το «σύστημα παρακμής», την αύξηση και τόνωση της παραγωγικότητας, την αντιμετώπιση της διαφθοράς, τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου, την ανάπτυξη δικτύου κοινωνικής προστασίας και παροχή ασφαλείας στους πολίτες, που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και είναι άνεργοι, με την ενίσχυση των δομών κοινωνικής αλληλεγγύης και την προστασία της πρώτης κατοικίας και την πάταξη της φοροδιαφυγής, με άμεσο έλεγχο των πάσης φύσεως λιστών (Λαγκάρντ, Λίχτενσταϊν κ.λπ.), καθώς και των εμβασμάτων εξόδου κεφαλαίων στο εξωτερικό και εξονυχιστικό έλεγχο όλων των εξωχώριων (offshore) εταιριών και των εταιρικών δανείων από τις τράπεζες.
Μια τέτοια πολιτική μπορεί να βγάλει την Χώρα από την κρίση εντός της τριετίας και να την καταστήσει ισότιμο μέλος της «Ευρωπαϊκής οικογένειας» εντός της Ευρωζώνης, αν υπάρξουν και οι ευκταίες αλλαγές προς μια προσέγγιση αυτής των Ευρωπαϊκών αρχών. Στην χειρότερη περίπτωση, στον χρόνο αυτό, η Χώρα μπορεί να προετοιμασθεί και να λάβει όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για μια συντεταγμένη έξοδο απ’ αυτήν, εάν κριθεί ορθολογικά, ότι αυτό είναι προς όφελός της.
