Της Νάντιας Σαρρή, φοιτήτριας Ειδικής Αγωγής
Μετά από καταστροφολογία και μέχρι γέλιων τρομοκρατίας, άκουσα και το «let’s two for tango», εννοώντας πως η Ελλάδα χορεύει με την Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Γιούνκερ κτλ.
Απ’ την άλλη παρότι στα τόσα χρόνια διαπραγματεύσεων χρειαζόμασταν και τους εταίρους για να έρθουμε σε συμφωνία και λύση του αδιεξόδου, τελικά νομίζω όμως ότι οι Ελληνες μπορεί να μην ξέρουμε καλό tango αλλά σίγουρα ξέρουμε να χορεύουμε ζεμπέκικο…που ναι και ο πλέον μοναχικός χορός.
Εν ολίγοις μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, απελπισίας και φτώχειας ερχόμαστε στο 2015 που πρέπει να επιλέξουμε τι;
ΝΑΙ στα νέα μέτρα, σε μέτρα δηλαδή που οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους εκάστοτε κομπάρσους, διαμήνυαν ότι κάθε φορά που παίρνονταν θα ’ναι και τα τελευταία; Σε νέα μέτρα που υποβαθμίζουν κι άλλο τη ζωή, την αξιοπρέπεια και τα όνειρά μας;
Κάποιοι μπορεί να λένε πως είναι κρίμα τόσες θυσίες να πάνε στράφι και μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια να οδηγηθούμε πάλι στο μηδέν. Εγώ από την άλλη δεν βλέπω να έχουμε ξεκολλήσει από το αυτό…
Οι νέοι συνεχίζουν να ξεσκονίζουν τα πτυχία τους στους τοίχους όπου είναι κολλημένα, όσοι βέβαια από αυτούς δεν έχουν φύγει για το εξωτερικό ή όσοι δεν εργάζονται σε ευκαιριακά εξάμηνα προγράμματα νέων.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες περιμένουν μήνα με το μήνα να υποδεχτούν κι άλλες μειώσεις στις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις τους.
Οι οικογένειες βλέπουν τους φόρους να αυξάνονται με προϊούσα κλιμάκωση, ενώ όλα τα είδη πρώτης ανάγκης να μένουν σταθερά κι άλλοτε να αυξάνονται.
Ολοι αυτοί οι άνθρωποι κι όσοι δεν ζουν είτε γιατί μπορεί να βρίσκονται στους χιλιάδες αυτόχειρες των τελευταίων χρόνων, είτε γιατί δεν νοείται ζωή κάτω από το απόλυτο όριο της φτώχειας.
Με λίγα λόγια όσοι καμωνόμαστε για το ευρωπαϊκό ιδεώδες και την επερχόμενη ανάπτυξη στο πλαίσιο της ευρωζώνης έχουν ξεχάσει τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που δεν τον νοιάζουν οι θεσμοί, οι αγορές, τα νομίσματα…
Κι αυτό όχι γιατί είναι εγωκεντρικοί και απλά τρέχουν στα ΑΤΜs να σώσουν το πορτοφόλι τους, αλλά γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να χάσουν. Γιατί τα τελευταία χρόνια πέρα από τις υλικές στερήσεις έχασαν και τη πίστη τους,το σεβασμό και τις ελπίδες τους. έτσι λοιπόν τα ΜΜΕ που δείχνουν κατ’επανάληψιν ανθρώπους σε τράπεζες και βενζινάδικα, ας ξεθάψουν και καμιά φωτογραφία από τα συσσίτια που συντηρούν όλα αυτά τα χρόνια τόσους ανθρώπους.
Ετσι λοιπόν πάψαμε να πιστεύουμε σε σωτήρες και μεγάλες υποσχέσεις. Και ναι μια από αυτές είναι και το σκίσιμο του Μνημονίου από τον Τσίπρα που θα χόρευε στο ταψί τους ευρωπαίους με μουσική υπόκρουση από ζουρνάδες και νταούλια.
Απλώς πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι το δημοψήφισμα της Κυριακής δεν θα ψηφίσουμε υπέρ του ΟΧΙ πλέκοντας το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την Κυριακή όσοι ψηφίσουμε όχι είναι γιατί αγανακτήσαμε, κουραστήκαμε και τέλος -τέλος δεν φοβόμαστε, γιατί δεν έχουμε και τόσα πολλά να χάσουμε πια…
Για κάποιους οι φοιτητές σαν κι εμένα μπορούν εύκολα να επαναστατούν και να αποδίδουν ευθύνες με περισσή ευκολία. Ομως δυστυχώς η πλειονότητα των φοιτητών σήμερα αντιμετωπίζει ,πέρα από προβλήματα επιβίωσης και μελλοντικής ανεργίας, και το ύψιστο ζήτημα της υποβάθμισης των σπουδών τους. Με μια εκπαίδευση στείρα και λίγη κι ως εκ τούτου μη ανταγωνιστική και εποικοδομητική, οι φοιτητές και οι νέοι έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζονται και να ’χουν πολιτική άποψη. Κι όλα αυτά όχι εκ του ασφαλούς και χωρίς κόστος καθώς της ίδιας κοινωνίας είμαστε μέλη και μέσα σε οικογένειες που χρόνο με τον χρόνο εξαθλιώνονται, ενώ παράλληλα καλούμαστε στο ίδιο σύστημα να επιβιώσουμε.
Τέλος μπορεί όλα αυτά να φαίνονται σαν λαϊκιστικό μανιφέστο, όμως για μένα το επερχόμενο δημοψήφισμα δεν είναι παρά ώρα ηθικής ευθύνης… Μια έννοια που με τα χρόνια και τους τίτλους-ταμπέλες που αποκτά ο άνθρωπος διαβρώνονται και χάνονται!
Είτε ναι λοιπόν, είτε όχι, μην ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι… Ενας ρόλος που πρέπει να υποδυόμαστε καθημερινά κι όχι μια Κυριακή στα 4 χρόνια!
