Γράφει ο Μάκης Γ. Μπαλλής, Βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ
Μπορεί το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος να παράξει πολιτικό αποτέλεσμα και να υποχρεώσει σε εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών ή να απαντήσει σε μείζονος πολιτικής σημασίας ζητήματα; Το προηγούμενο, του δημοψηφίσματος του 1974, που έλυσε διά παντός το θέμα του πολιτεύματος στην Ελλάδα, δείχνει ότι μπορεί. Μπορεί να συμβεί το ίδιο όταν η υλοποίηση του αποτελέσματος εξαρτάται και από κάποιο τρίτο μέρος; Εν προκειμένω από τον ισχυρό πόλο, αυτόν των πιστωτών μας με τους οποίους είμαστε σε μία συνεχή και δύσκολη διαπραγμάτευση τους τελευταίους πέντε μήνες;
Η κυβέρνηση ζητά δημοψήφισμα για να καταγραφεί η άποψη των πολιτών επί των σκληρών και εκβιαστικών μέτρων που πρότειναν οι δανειστές. Να τύχουν της λαϊκής επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας αυτές οι προτάσεις.
Θα ήταν υπερβολικό αν ισχυριζόμασταν ότι απόρριψη αυτών των προτάσεων από το δημοψήφισμα, θα οδηγούσε αυτομάτως στην ακύρωσή τους και στην υιοθέτηση ενός διαφορετικού πλέγματος προτάσεων, ταυτόσημων ή έστω πιο κοντά στις θέσεις της κυβέρνησης. Λέμε, όμως, ότι αν αυτή η απορριπτική απόφαση είναι ισχυρή, αν προέλθει από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συσπειρώνοντας στο «όχι» το μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, τότε εκ των πραγμάτων η διαπραγμάτευση ξαναρχίζει από μία νέα βάση, πιο προωθημένη. Οι πιστωτές δεν θα μπορέσουν να αγνοήσουν το ίδιο ξεδιάντροπα, για δεύτερη φορά, την δημοκρατικά και καθολικά εκφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού. Και η διαπραγμάτευση, δεν θα μπορεί να αγνοήσει την ανάγκη να περιλαμβάνει και τη βιωσιμότητα του χρέους, και την αλλαγή της υφεσιακής πολιτικής της λιτότητας, και τη διαπίστωση ότι η ύπαρξη χρηματοδότησης για επενδύσεις είναι προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και το ξεπέρασμα της κρίσης οριστικά.
Με ένα τέτοιο αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα, η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να ξαναγίνει με τους ίδιους όρους, το ίδιο περιεχόμενο, τις ίδιες επιδιώξεις. Οι οποίες δεν είχαν την παραμικρή σχέση με το περιεχόμενο της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου. Εκείνη η συμφωνία, έδινε την εντολή διαπραγμάτευσης για την τροποποίηση της δανειακής σύμβασης. Αντίθετα, από τότε μέχρι τώρα, με αποκορύφωμα των ωμό εκβιασμό στο τελευταίο Eurogroup, η διαπραγμάτευση ήταν για τον ΦΠΑ, τις απολύσεις, τις συντάξεις και οτιδήποτε άλλο θα οδηγούσε το λαό σε ταπείνωση, την κυβέρνηση στην απώλεια του κύρους της, τη χώρα στην απώλεια της αξιοπρέπειάς της.
Βέβαια, το πού ήθελαν να μας οδηγήσουν οι πιστωτές φάνηκε πολύ νωρίς. Μόλις 10 μέρες μετά τις εκλογές ο Ντράγκι έκοψε τη ρευστότητα στις Τράπεζες, βγάζοντας το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εκτός της ομαλής χρηματοδότησης από το ευρωσύστημα.
Από την πρώτη μέρα η κυβέρνηση αναγκάστηκε να οδηγηθεί σε μία διαπραγμάτευση που εξελισσόταν σε ένα αρνητικό περιβάλλον. Με τους πιστωτές, έξω από τη χώρα, να θέλουν να ακυρώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και τη δυνατότητα να υπάρχει εντός της ευρωζώνης μια αριστερή κυβέρνηση, μία διαφορετική οπτική, μία άλλη πολιτική διαχείρισης, με άλλες προτεραιότητες, που προτάσσει τις κοινωνικές ανάγκες έναντι εκείνων του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Με τους συμμάχους τους, εντός της χώρας, να επιδιώκουν να μετατραπεί η εκφρασμένη στις εκλογές λαϊκή θέληση, σε μία σύντομης διάρκειας «αριστερή παρένθεση», ώστε να μην αμφισβητείται η λογική που υπηρέτησαν.
Λογικό επόμενο ήταν, με τέτοια συγχορδία και κακόηχα ντουέτα υπονόμευσης, εκβιασμών, ακυρώσεων και πιέσεων, να φθάναμε στις κατάπτυστες εκβιαστικές απαιτήσεις των πιστωτών. Η κυβέρνηση πάλευε, όπως συνεχίζει να παλεύει μόνη της για την εθνική υπόθεση της κοινωνικής σωτηρίας, για την επιβίωση της χώρας.
Δεν μας ενοχλεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίρνουμε στους ώμους μας με αίσθηση ευθύνης και χρέους, τη σωτηρία της χώρας και την επιβίωση του λαού.
Φοβούνται, στην αντιπολίτευση συνολικά, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, γι αυτό το πολεμάνε. Δεν θα αντέξουν την αμφισβήτηση της κυρίαρχης λογικής τους. Τη διάψευση της αλήθειας τους που πέντε χρόνια παρουσίαζαν ως μοναδική. Αλλωστε δεν είναι εύκολο, να πάρουν αποστάσεις από προστάτες και ευεργέτες.
Πολεμάνε το δημοψήφισμα και για έναν ακόμη λόγο. Είναι άμαθοι σε πρακτικές και πολιτικές που βάζουν το λαό στην πρώτη θέση και την κοινωνία σε θέση ευθύνης για τη λήψη αποφάσεων που την αφορούν. Τους ενοχλεί η άμεση Δημοκρατία. Θέλουν μία διακυβέρνηση «διά αντιπροσώπων».
Θέλουν δεν θέλουν όμως, το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν απευθύνεται μόνο στους πολίτες για να εκφράσουν ελεύθερα τη θέλησή τους. Η απάντηση της αποδοχής ή απόρριψης του εκβιασμού αφορά και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. Αφορά και την αντιπολίτευση. Ψευδώς υποστηρίζουν ότι δήθεν το διακύβευμα στο δημοψήφισμα είναι «ευρώ ή δραχμή». Αποκρύπτουν το γεγονός ότι η συμμετοχή μας στο ευρώ είναι αμετάκλητη, ότι το πρόβλημα δεν είναι δημοσιονομικό αλλά καθαρά πολιτικό, ότι μια εθνικά κυρίαρχη χώρα έχει το δικαίωμα να κάνει δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών και να προστατεύει τα κοινωνικά ευάλωτα στρώματα. Να ασκεί πολιτική προς όφελος της κοινωνίας και όχι του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι αν θα πούμε «ναι» στον ωμό εκβιασμό των πιστωτών που θέλουν να μας καταδικάσουν σε διαρκή λιτότητα και σε ένα αβάσταχτο χρέος ή θα πούμε «όχι» στην πολιτική αργού θανάτου του λαού και της χώρας.
Επ’ αυτού, τους ακούσαμε στη Βουλή. Απάντησαν καθαρά για τη στάση παίρνουν, απάντησαν ξεκάθαρα ότι δεν απορρίπτουν τον εκβιασμό, όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν πίσω από άσχετα διλήμματα, ταυτίσεις, συγκρίσεις και κινδυνολογία.
Την Κυριακή θα απαντήσει και ο λαός. Για να αποδειχθεί ακόμη μία φορά ότι ο λαός αποδοκιμάζει και παίρνει αποστάσεις από τις απόψεις της υποτέλειας και τις επιδιώξεις της πλήρους και άνευ όρων παράδοσης. Γιατί, το γνωρίζουν καλά και οι ίδιοι οι εκφραστές της υποτέλειας, ο λαός με τη στάση του θα αποτελέσει και αυτή τη φορά το παράδειγμα της αντίστασης, της αυταπάρνησης, της αλληλεγγύης. Θα δείξει και πάλι σε όλον τον κόσμο τι σημαίνει χώρα περήφανη και λαός με αξιοπρέπεια. Η λαϊκή υποστήριξη, θα είναι και το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο της κυβέρνησης. Για μια διαπραγμάτευση από μηδενική βάση.
