Της Νάντιας Σαρρή, φοιτήτριας Ειδικής Αγωγής-Π.Θ
Πολλοί λένε ζούμε σε μια χώρα των εύκολων και αυθαίρετων συμπερασμάτων. Εγώ πάλι πιστεύω πως ζούμε σε μια εποχή γρήγορη που δεν μας άφησε περιθώρια να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τα πράγματα. Και τελικά γίναμε εύκολα κριτές των πάντων και δυστυχώς η κριτική έχει επικρατήσει για να εννοεί την αμφισβήτηση και την κατάκριση ενός ανθρώπου, μιας κατάστασης, μιας θεωρίας, ενός γεγονότος…
Σε ένα καφέ με μια φίλη έμεινα να την ακούω να λέει με τρόπο απόλυτο ότι δεν εκτιμά μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας για τον τρόπο ζωής τους, το ντύσιμό τους και την στάση ζωής που διαφαίνεται από αυτά τα δύο.
Τόσο εύκολα μπορούν να βγαίνουν απ’ το στόμα μας οι λέξεις εκτιμώ, στάση ζωής και άλλες τέτοιες γενικεύσεις… Μα γιατί από μικροί μάθαμε να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα;
Γιατί να κάνουμε γενικεύσεις και να φτιάχνουμε κανόνες όπου μόνο για το 1% στο μυαλουδάκι μας υπάρχει και η περίπτωση εξαιρέσεων;
Γιατί βάσει λίγων πληροφοριών που έχουμε για έναν άνθρωπο να του βάζουμε μια ταμπέλα και να τον εντάσσουμε σε μία κατηγορία, στην οποία υπάρχουν κι άλλοι λίγοι γνωστοί μας ή ακόμα και άγνωστοι;
Γιατί να ξεχνάμε συνεχώς ότι είμαστε άνθρωποι και να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα, εκφράζοντας μίσος για ότι διαφέρει;
Κάποιος θα μου πει «επειδή είμαστε άνθρωποι να αντιδρούμε στη βία, την αδικία και την απανθρωπιά των συνανθρώπων μας». Και ναι όντως να υπάρχουν όλα αυτά, αλλά ίσως όλη αυτή η αδικία και η κακία να’ ναι το αποτέλεσμα πολλών αιτιών που δεν ξέρουμε και που δείχνουμε και να μην μας αφορούν. Γιατί εμείς στεκόμαστε στα αποτελέσματα που μας βοηθούν να βγάζουμε τα συμπεράσματα και τις γενικεύσεις μας.
Και τι είμαστε ψυχολόγοι ή κοινωνικοί λειτουργοί για να θεραπεύσουμε οποιονδήποτε έχει πρόβλημα, μου είπε ένας φίλος.
Οχι είμαστε απλώς άνθρωποι και οφείλουμε να το θυμόμαστε αυτό στην καθημερινότητά μας και όχι μόνο όταν διαβάζουμε βιβλία ή όταν πλασάρουμε το προφίλ του εναλλακτικού και του ανθρωπιστή ή όταν μιλάμε για αγώνες περί δικαιοσύνης, ισότητας, δικαιοσύνης…
Κουραστήκαμε πίσω από ανθρωπιστικές θεωρίες και ιδεώδη και ξεχάσαμε να πράττουμε με γνώμονα τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο όμως όχι μόνο που έχει τις ίδιες απόψεις με εμάς ή την ίδια στάση ζωής και συνήθειες, αλλά κι αυτόν τον οποίο μπορεί να μην εκτιμάμε τα όσα κάνει. Κι έτσι μένουμε στην εικόνα του την εξωτερική καταδικάζοντάς την και μην αφήνοντας χώρο να μας πλησιάσει περαιτέρω.
Κι έτσι για άλλη μια φορά δεν μπορεί να ταιριάξει η θεωρία και τα λόγια με τις πράξεις μας, σε μια εποχή που η λέξη ιδεολογία έχει ταυτιστεί με το λόγο.
Και εμείς που καμωνόμαστε τους ιδεολόγους δεν είμαστε τίποτε άλλο από παπαγάλοι όρων και ιδεών που δεν τις κάναμε ποτέ δικές μας, παρά τις φωνάζουμε στο πλήθος και στα μικρόφωνα!
