Γράφει η Νάντια Σαρρή, Φοιτήτρια Ειδικής Αγωγής Παν. Θεσσαλίας
Αν θες να αγγίξεις την αλήθεια βγες από τη συνήθεια, λέει στο τραγούδι του ο Νικόλας Ασιμος. Για ποιά αλήθεια λέει και ποιά συνήθεια εννοεί;
Τότε είναι που διαπίστωσα την ταύτιση των ανθρώπων κάθε εποχής και την αναβίωση τραγουδιών του ΄30. Προβλήματα, πόθοι, καημοί ίδιοι κι εμείς άνθρωποι αδύναμοι να σηκώσουμε το ανάστημά μας και απλώς να κοιτάξουμε τον εαυτό μας γυμνό, χωρίς φτιασίδια και ωραίες σερβιρισμένες ιδέες…
Βαρέθηκα λοιπόν τα λόγια και τις μεγάλες ιδέες, να κουβαλάμε τα κουρδιστά μας πτώματα με φωνές και σημαίες.
Βαρέθηκα τα «θα» και τις μεγάλες υποσχέσεις που δίνουν οι βασιλιάδες στους «φτωχούς» αυλικούς τους. Πως θα ’θελα τη λέξη φτωχούς να μην χρειαζόταν να την βάλω σε εισαγωγικά και να εννοούσα μόνο αδειανά πορτοφόλια!
Βαρέθηκα τη δημοκρατία, που έδωσε ανεξέλεγκτα το δικαίωμα δημόσιου λόγου σε όλους… ένα όλους που περιορίζεται σε όσους αποκτούν δύναμη πίσω από γυάλινες οθόνες.
Βαρέθηκα να ακούω για κρίση οικονομική, όταν οι άνθρωποι γύρω μου είναι σκυμμένοι ή κοιτάνε καχύποπτα, γελάνε ψεύτικα, ξεχνούν να λένε καλημέρα, συνήθισαν το θάνατο και προσπερνούν στο στραβοπάτημα του διπλανού τους.
Βαρέθηκα τις τάξεις και τα αμφιθέατρα που γεμίζουν το σκληρό μας δίσκο με κάθε λογής πληροφορία, μην αφήνοντας χώρο για ανθρωπιά.
Βαρέθηκα να δουλεύω για να συντηρώ τις πλασματικές μου ανάγκες και την απογοήτευσή μου. Βαρέθηκα η διάθεση και το κέφι μου να μην εξαρτώνται από εμένα… αλλά πάντα από κάποιον άλλο!
Βαρέθηκα την ωμή πραγματικότητα που κατασκευάσαμε εμείς μαζί με τις σχέσεις που χτίσαμε από άδειες συναισθηματικά βραδιές, γεμάτες αλκοόλ, ωραία περιτυλίγματα…
Βαρέθηκα τις άπειρες συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, ξεχνώντας να κοιτάξουμε τα μάτια του άλλου, όντας συνηθισμένοι στα λαμπερά φώτα και ό,τι μεγεθύνει η εικονική πραγματικότητα.
Βαρέθηκα όσους λένε πως βρήκαν την ουσία και δεν κατάλαβαν ακόμη πως ο ύπνος είναι εμπορικός!
Βαρέθηκα αυτή την εποχή, που ξέχασα μέσα στις υποχρεώσεις μου να ’μαι ο εαυτός μου…
Κι αν στο πανό κάτι ήθελα να γράψω θα ’ταν, «Παράτησέ τα όλα κι έλα να ζήσουμε άβολα, αυτοί όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα».
