Ούτε λύση η νομιμοποίηση της αποτυχίας με δημοψήφισμα ή νέες εκλογές…
Του Βαγγ. Σουσουρή
Τρεις μήνες μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, η Κυβέρνηση, που προέκυψε απ’ αυτές, βρίσκεται με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο σε μιαν ατελέσφορη διαπραγμάτευση με τους εταίρους – δανειστές (δηλαδή τα κράτη της Ευρώπης που μας δάνεισαν) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας και περικοπών για την έξοδο απ’ την κρίση έχουν αφήσει το λαό μας ξέπνοο. Η ανεργία, κυρίως των νέων, συγκλονίζει ως πρόβλημα συθέμελα την κοινωνία, ενώ η πιστωτική ασφυξία απ’ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αναγκάζει την Κυβέρνηση σχεδόν να «δημεύει» ακόμη και τα γλίσχρα αποθεματικά της Αυτοδιοίκησης και άλλων Οργανισμών για ν’ ανταποκριθεί σε τρέχουσες υποχρεώσεις με ανατρεπτικές προθεσμίες.
Μπορεί η σκληρή λιτότητα να ώθησε τους δείκτες της Οικονομίας σε πρωτοφανώς θεαματική βελτίωση. Το δημόσιο χρέος, όμως – παρά το «κούρεμα» του 2012 – αυξάνεται ακάθεκτα. Οπότε, «το φάρμακο αποδεικνύεται τοξικό», όπως λέει κι ο Βαρουφάκης, η δε κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής:
Από τη μια, οι εταίροι – δανειστές αξιώνουν πιεστικά την τήρηση των δεσμεύσεων, που ανέλαβε η χώρα και δια της παρούσης Κυβερνήσεως (Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου), απαιτώντας κοστολογημένες προτάσεις «και όχι φιλοσοφικές – όπως λένε – συζητήσεις», ώστε ν’ ανοίξει πάλι η στρόφιγγα της χρηματοδότησης της χώρας.
Από την άλλη, η Κυβέρνηση, επικαλούμενη την πρόσφατη λαϊκή εντολή, αντιτείνει πως ναι μεν οι κανόνες είναι σεβαστοί, όταν όμως σκοτώνουν ένα λαό, χωρίς να οδηγούν σε λύση, τότε πρέπει οι κανόνες ν’ αλλάζουν ή τουλάχιστον να χαλαρώνουν για να παίρνει το…θύμα αναπνοή!
Αν αυτό συνιστά συνειδητή διαπραγματευτική της τακτική, τότε οφείλουμε όλοι να στηρίξουμε την Κυβέρνηση της χώρας στην προσπάθειά της να πετύχει το καλύτερο. Πρώτα είμαστε έλληνες κι ύστερα πολίτες προσκείμενοι σε κόμματα. Αν, όμως, αντί της μελετημένης στρατηγικής, η Κυβέρνηση χρονοτριβεί, επειδή προεκλογικώς «έταξε τον ουρανό με τ’ άστρα» ή γιατί ιδεολογικώς αδυνατεί να παρουσιάσει στον κόσμο της έναν πραγματικά έντιμο συμβιβασμό, τότε το πρόβλημα καθίσταται δεινότερο. Γι’ αυτό τώρα ο κ. Τσίπρας αναζητεί εναγωνίως πολιτική λύση σ’ επίπεδο ευρωπαίων ηγετών.
Στην εξεύρεσή της, όμως δεν βοηθούν η πολυγλωσσία και οι παλινωδίες της Κυβέρνησης, η οποία ουσιαστικώς αυτογρονθοκοπείται, καθώς η κάθε κομματική της «συνιστώσα» απαιτεί να γίνει κυβερνητική πολιτική η δική της ιδεοληψία. Έτσι δειγματοληπτικώς:
Υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα θεμελιωδών ιδεολογικών αντιλήψεων μεταξύ της Ευρώπης της Ανοικτής Οικονομίας και των «σοβιετικών» κρατιστών, τύπου Λαφαζάνη στην Κυβέρνηση.
Αποτελεί πολιτική και διπλωματικήγκάφα ολκής το να έχουμε στρέψει «εν μιά νυκτί» την Υπερδύναμη των ΗΠΑ εναντίον μας για χάρη του τρομοκράτη Σάββα Ξηρού.
Είναι εθνικά άκρως επικίνδυνος κάθε παρορμητικός πειραματισμός ή αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική κι αυτό στο παρελθόν το έχουμε πληρώσει ακριβά.
Συνιστά εκδικητικό και διχαστικό μικροκομματισμό η Εξεταστική Επιτροπή για το Μνημόνιο (επιλεκτικά μόνο κατά των Κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά), αφήνοντας στο απυρόβλητο την εξαετία Καραμανλή, (που υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος) και προάγοντας σε…Αρχηγό του Κράτους τον «αρχιερέα» του κομματικού ρουσφετιού κ. Παυλόπουλο!
Για όλες τις επιλογές της η Κυβέρνηση επικαλείται τη νωπή λαϊκή εντολή, λησμονεί, όμως, ότι:
1) Ο Λαός στις εκλογές αρνήθηκε την ποθητή αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ, που υποχρεώθηκε σε κυβερνητική συνεργασία με τον δεξιό λαϊκιστή κ. Καμμένο. Και:
2) Ο Λαός δεν έδωσε εντολή για σύγκρουση και ρήξη με την Ευρώπη, ούτε για έξοδο απ’ το Ευρώ κι επιστροφή στη δραχμή, αλλά για λύση εντός της Ευρωζώνης.
Κι επειδή εσχάτως ακούγονται και κάποιες σκόρπιες «ντουφεκιές» για…νέες εκλογές ή δημοψήφισμα σε περίπτωση ναυαγίου των διαπραγματεύσεων, ας γνωρίζουν οι τροχιοδεικτικώς «πυροβολούντες» ότι είναι ντροπή από ένα βασανισμένο λαό να ζητείται η νομιμοποίηση της αποτυχίας και η καθοδήγησή του προς το «πουθενά», γιατί το «πουθενά» δεν είναι προορισμός…
