Γράφει ο Γιάννης Σακκόπουλος
Είμαστε όλοι θεατές μίας, ιδιαίτερα κρίσιμης, μεταβατικής φάσης της μεταπολιτευτικής περιόδου, που για κάποιους είναι μεταμνημονιακή και για κάποιους άλλους, παραμένει μνημονιακή. Για τους μεν, πρώτους, η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς σκληρής εθνικής διαπραγμάτευσης, για τους δε, δεύτερους, η κυβέρνηση κάνει ένα βήμα μπρος και ένα πίσω, κολλημένη στο ίδιο σημείο, στρατηγικά εγκλωβισμένη, καθώς, δεν έχει εντολή για ρήξη, ούτε έχει, εσωτερική συναίνεση για «στροφή», με κοινό παρονομαστή τη διπλή γλώσσα, άλλη μέσα και άλλη έξω. Στο μεταξύ, αναθεωρούνται οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων 2015-16 και, ούτε λόγος, για θετικό ρυθμό ανάπτυξης.
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όταν εκδηλώθηκε η κρίση, τάχθηκε υπέρ τριών εθνικών στόχων, που ήταν, η εξασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, η επίτευξη της δημοσιονομικής εξυγίανσης και σταθερότητας, καθώς και, η αναπτυξιακή προοπτική.
Ο κίνδυνος μιας τριτοκοσμικής, περιθωριακής χώρας εντός ευρώ, είναι ορατός, έχοντας ήδη, μία εσωτερική στάση πληρωμών, με χρήματα να φεύγουν από την πραγματική οικονομία, για να καλυφθούν οι ταμειακές ανάγκες του δημοσίου. Το ανησυχητικό είναι, επίσης, ότι η κοινωνία χαμηλώνει τις προσδοκίες της, βάζοντας σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή ιδέα και αντί, να οδηγείται στην ωρίμανση της εθνικής συναντίληψης, σπεύδει να ενδώσει, ευτυχώς όχι όλη, στην απόδοση, ακόμη και ποινικών ευθυνών, στις επιλογές των πολιτικών προσώπων που διαχειρίστηκαν την κρίση, χωρίς, να γίνεται ακόμη αντιληπτό, ότι η επιλεκτική χρονική επιλογή της διερεύνησης, αποδομεί την όλη προσπάθεια και δημιουργεί ερωτηματικά.
Ερωτηματικά, που έχουν να κάνουν και με τα θέματα της εξέτασης, αλλά και της αντιμετώπισης, που θα τύχουν πρόσωπα, που συμμετείχαν στα κυβερνώντα κόμματα της επίμαχης περίοδου, αλλά συνεχίζουν να συμμετέχουν σε θέσεις ευθύνης και στην σημερινή κυβέρνηση.
Μέσα σε αυτή την βασανιστική αναμονή , το ΠΑ.ΣΟ.Κ και η Δημοκρατική Παράταξη πηγαίνει σε Συνέδριο που είναι και προγραμματικό, σεβόμενο την ιστορία του, αλλά και την πολύχρονη κυβερνητική του εμπειρία. Από το Συνέδριο θα εκπορεύσουν ιδέες για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, προσαρμοσμένες στις αρχές της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Ο όρος Ανάπτυξη, τείνει να εξαφανιστεί, από τα λόγια και τα έργα των κυβερνώντων, χωρίς να αποποιούνται των ευθυνών τους διαχρονικά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Η εξάπλωση του κράτους και του δανειοδίαιτου παρασιτισμού από τη μία, ο υποσιτισμός της παραγωγικής οικονομίας και της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας από την άλλη, υπήρξαν φαινόμενα ταυτόχρονα και αλληλοσυμπληρώμενα εδώ και πολλά χρόνια. Για δεκαετίες ολόκληρες, τα δύο τρίτα των κρατικών εσόδων πήγαιναν μόνο σε μισθωτούς του δημόσιου τομέα, συνταξιούχους και επιδοτούμενους αγρότες. Η γραφειοκρατία και η διαφθορά κατέπνιξαν κάθε επενδυτική πρωτοβουλία.
Η μεγάλη ρευστότητα του Δημοσίου έστρεψε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις στην διεκδίκηση κρατικών έργων και προμηθειών και αποθάρρυνε την δραστηριοποίησή τους στην ελεύθερη και διεθνή αγορά. Η Ελλάδα είναι η χώρα με διπλάσιο, του μέσου κοινοτικού όρου, αριθμό αυτοαπασχολούμενων και μικροεπιχειρηματιών και, με μόλις, 9% του εργατικού δυναμικού, να απασχολείται σε επιχειρήσεις άνω των 250 εργαζομένων.
Η παγκοσμιοποίηση είναι μη αναστρέψιμο γεγονός, καθώς η τεχνική πρόοδος και η ελευθερία των συναλλαγών έκαναν τον κόσμο μας μικρότερο. Ο πλανήτης μας γίνεται αλληλοεξαρτώμενος μέσω της οικονομίας, της πληροφορίας, της οικολογίας, του κοινού τρόπου ζωής. Η ρύθμιση των αγορών και η προστασία των κρατών, στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας, μόνο μέσω μεγάλων οντοτήτων, όπως η Ε.Ε, μπορεί να επιτευχθεί. Τα πρότζεκτ, της ενιαίας ψηφιακής αγοράς, της ενεργειακής ένωσης, η πρόκληση της διαφαινόμενης ευρωατλαντικής ένωσης
Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP), με τη δημιουργία ελεύθερης αγοράς 800.000.000 κατοίκων, δημιουργούν ευνοϊκές επενδυτικές συνθήκες. Οι τομείς, όπου μπορούμε να δούμε άμεσα οφέλη, είναι πολλοί και συγκεκριμένοι: ο τουρισμός (πάνω από 20% του Α.Ε.Π), η γεωργία με μεγάλες εξαγωγικές δυνατότητες, οι ανεξάντλητες πηγές ενέργειας (με προϋπόθεση την άμεση άρση των διοικητικών και δικαστικών εμπλοκών), η παραγωγή τροφίμων, το λιανικό και χονδρικό εμπόριο, οι κατασκευές και, διαχρονικά, η ναυτιλία μας. Εδώ πρέπει να προστεθεί, ιδίως μετά την επιτυχία της Κύπρου, η πιθανότητα να αποκτήσουμε πηγή πλούτου από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, που υπάρχουν στη χώρα, ιδίως με τον καθορισμό Α.Ο.Ζ. Πρέπει, επίσης να επισημάνουμε την επιτυχία που σημειώνουν σε παγκόσμιο επίπεδο, νέοι καινοτόμοι Ελληνες, στη δημιουργία των startup επιχειρήσεων.
Το νέο αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας οφείλει να στηριχθεί σε τρεις πυλώνες:
1) την αύξηση της παραγωγικότητας,
2) την στόχευση στις διεθνείς αγορές,
3) την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Η κρισιμότερη παράμετρος, για την βελτίωση της παραγωγικότητας, είναι η σωστή λειτουργία των θεσμών, όπως είναι η εφαρμογή των νόμων, η εξάλειψη της διαφθορά, η εύρυθμη λειτουργία των αγορών. Σύμφωνα με τον Ο.Ο.Σ.Α, αν η Ελλάδα έρθει σε ποιότητα θεσμών, στο μ.ο των κρατών-μελών, μπορεί να αυξηθεί το κατά κεφαλήν εισόδημα έως και 25%! Η στροφή στις διεθνείς αγορές πρέπει να γίνει με την μετατόπιση πόρων προς τους εξαγωγικούς τομείς. Οι ξένες επενδύσεις πάντα είχαν πολύ μικρή συνεισφορά στην ανάπτυξη. Ως ποσοστό του Α.Ε.Π, κυμάνθηκαν την περίοδο 1970-2010 κάτω του 1% και αυτές αφορούσαν, επί το πλείστον, εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων, χωρίς να αλλάζει έτσι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Για να υπάρξουν, όμως, προϋποθέτουν κίνητρα, όπως είναι η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, ειδικό καθεστώς φορολογικής μεταχείρισης, πριμοδότηση για την αξιοποίηση του πλούσιου σε προσόντα ανθρώπινου εγχώριου δυναμικού.
Το νέο πρότυπο ανάπτυξης ,πρέπει να είναι εξωστρεφές,, δεδομένης και της συρρίκνωσης της εσωτερικής κατανάλωσης , αλλά πρέπει να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές σε πολλούς τομείς. Η ριζική τροποποίηση ενός απλού, σταθερού , δίκαιου και επαρκούς φορολογικού συστήματος με στόχευση την ανάπτυξη φορολογικής συνείδησης, η διευκόλυνση των επενδύσεων με την γρήγορη εφαρμογή του Ε.Σ.Π.Α, η άρση της γραφειοκρατίας, η ταχεία απονομή δικαιοσύνης στις υποθέσεις οικονομικού ενδιαφέροντος, η ταχύτατη σύσταση και αδειοδότηση εταιρειών, η μεταστροφή της γεωργίας, η παγιοποίηση της αύξησης του τουριστικού ενδιαφέροντος για τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, η βελτίωση της κρατικής παρέμβασης για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, είναι τομείς που, πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις.
Ολα αυτά απαιτούν, ένα κράτος σοβαρό και αξιόπιστο, με ριζοσπαστική Δημόσια Διοίκηση, πλήρως διασυνδεδεμένη και με άρτια και σύγχρονη μηχανογράφηση, που θα ξεπεράσει τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος και θα αντέχει στις αντιδράσεις των πάσης φύσεως συντεχνιών.
Αυτό πρέπει να συνδυαστεί με την περάτωση του κτηματολογίου, την αξιοποίηση της αδρανούς δημόσιας περιουσίας, την προσαρμογή του περιβαντολογικού και χωροταξικού πλαισίου στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Το κράτος – επιχειρηματίας ιστορικά στην Ελλάδα έχει αποτύχει. Ο κρίσιμος και αναντικατάστατος ρόλος του κράτους είναι διαφορετικός: να εξασφαλίζει όρους υγιούς ανταγωνισμού, να θέτει προδιαγραφές ποιότητας και ασφάλειας, να προστατεύει το περιβάλλον, να εποπτεύει τις αγορές. Πρέπει, επίσης, να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος του κοινωνικού κράτους με την ελεύθερη πρόσβαση σε υψηλής ποιότητας δημόσια παιδεία καθώς και στην προαγωγή συμπράξεων πανεπιστημίων και επιχειρήσεων στο πεδίο των καινοτομιών και της έρευνας. Ιση πρόσβαση και στην υγεία, με την ενθάρρυνση σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με σκοπό την βελτίωση της σχέσης κόστους και ποιότητας υπηρεσιών.
Ευθύνη μας είναι, να καταστήσουμε σαφές, ότι τώρα που τελείωσαν τα δανεικά, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε υψηλό το βιοτικό μας επίπεδο, είναι να στραφούμε προς τις αξίες της εργασίας, της παραγωγικότητας, της ανάπτυξης. της ατομικής και συλλογικής προσπάθειας, αλλά και ευθύνης. Η αλληλεξάρτηση πολιτικών και ψηφοφόρων έχει τις ρίζες της στην χρόνια καχεξία και στην υποβαθμισμένη ελληνική οικονομία. Πρέπει όλοι μας, να αφήσουμε πίσω τη λανθασμένη αντίληψη, που παρήγαγε η παραδοσιακή Αριστερά και, υιοθετήθηκε, από όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, σύμφωνα με την οποία , υποχρέωση του πολιτικού είναι να ικανοποιεί όλα τα αιτήματα, χωρίς να εξετάζει, αν αυτά είναι κοινωνικά υπεύθυνα ή εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Ο λαός, αλλά και το πολιτικό σύστημα, πρέπει απέναντι σε όλους αυτούς, που δημαγωγούν και λαϊκίζουν, λέγοντας ωραία λόγια δημιουργώντας ψευδαισθήσεις, να δώσει την πιο ηχηρή και πειστική απάντηση, λέγοντάς τους, ότι ο «ζαμανφουτισμός» και ο «ωχαδερφισμός» είναι ο καλύτερος φίλος των κερδοσκόπων της δραχμής. Η επιλογή είναι δική μας.
