Του Βασίλη Καραμπερόπουλου
Η Ευρώπη της αλληλεγγύης δεν υπάρχει ουσιαστικά. Η σημερινή Ευρώπη είναι της οικονομικής ελίτ. Τα 400 εκατομμύρια των πολιτών της Ευρώπης, ζουν σ’ ένα ιδιότυπο καθεστώς όπου η γερμανική παρουσία κουμαντάρει την πορεία των κρατών της Ευρωζώνης και όχι μόνο, και η υποτιθέμενη ελευθερία δράσεως κάθε κράτους αμφισβητείται, αφού όλα τα κράτη χρεώνουν στη Γερμανία την εφαρμοζόμενη λιτότητα και τη σφιχτή οικονομική πολιτική, απόρροια της οποίας είναι τα εκατομμύρια των ανέργων και την φτώχεια να καλπάζει σε δεκάδες εκατομμύρια ευρωπαίων πολιτών.
Η πολιτική αυτή αναπόφευκτα επηρεάζει και τη δημοκρατικότητα των κρατών και την ελευθερία των πολιτών. Η πίεση που ασκείται στα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης, όσον αφορά στην οικονομική τους πορεία, δεν αφήνει και περιθώρια ελεύθερης έκφρασης. Εδώ έχει εφαρμογή η ρήση του Ρήγα: «Οποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται καλά». Σε κάθε πτυχή της κοινής μας πορείας στην ευρωπαϊκή μας κονίστρα, προϋπόθεση για να πάμε μπροστά, να πετύχουμε, να δώσουμε ελπίδες ανάσας στους λαούς της Ευρώπης, είναι να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Όμως αυτό μπορεί να γίνει με τη λιτότητα, την ανεργία, την ανθρωποφαγία που κυριαρχεί τώρα στον ευρωπαϊκό ορίζοντα; Όχι, βέβαια. Γι’ αυτό και οι οξύτατες αντιδράσεις, οι σφιχτές οικονομικές πορείες των λαών, η φτώχεια και η εξαθλίωση. Εδώ έχει εφαρμογή ο τεχνηέντως διακηρυγμένος ρεαλισμός, αυτός που ζητείται από τους λαούς, όπως και από τη χώρα μας. Ο προτεινόμενος ρεαλισμός παραμερίζει εθνικούς χώρους, θεωρεί ανοησίες τα περί ισότητας και σοσιαλισμού, ζητεί προσχώρηση στο ευκόλως εφικτό. Αυτόν τον ρεαλισμό, το βασίλειο της αγοράς, που γοητεύει τους πνευματικούς ανθρώπους (ένιους), που καθιστά το κράτος ανύπαρκτο, όπως ανύπαρκτη και την κοινωνία. Ρεαλισμός, ασφυξία της κοινωνίας, διαιώνιση επικράτησης της άρχουσας τάξης, όπου επικρατεί ο ισχυρότερος και όπου τον διαλαλούν τα φερέφωνα της αγοράς (ηγέτες, κόμματα, μέσα ενημέρωσης). Ποιος αλήθεια επιθυμεί ή μπορεί να αντέξει τέτοιο «ρεαλισμό»; Να βλέπει φτωχούς, άνεργους, εξαθλιωμένους; Είπαμε, και το λέμε συχνά, πως η κοινωνία δεν είναι, δεν πρέπει να είναι ζούγκλα και ότι το πνεύμα θα φωτίσει τον ανθρώπινο νου, ώστε αυτός να «συλλογάται ελεύθερα» και να διδάξει πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και να ζουν με αξιοπρέπεια. Ομως οι φίλοι μας Ευρωπαίοι μας στήνουν συνέχεια παγίδες. Χρειάζεται προσοχή. Γιατί είναι ευκολότερο να προφυλαχθεί κανείς από έναν εχθρό, παρά από έναν φίλο. Και οι «φίλοι» σήμερα περισσεύουν. Τον χρειάζονται και τον θέλουν τον ρεαλισμό, γιατί θέλουν δήθεν την ενδυνάμωση της φιλίας μας, για να γίνεται ευκολότερη η διαπραγμάτευση, για να καταπιέζεται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, η ζωή μας, για να μας προσφέρουν μια απατηλή αισιοδοξία, προσφέροντας δήθεν στους λαούς θάματα και οράματα. Η πορεία των λαών της Ευρώπης έχει προκαθοριστεί. Η Ευρωζώνη εξακολουθεί, παρά τις διακηρύξεις, να διατηρεί τη φτώχεια σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, να υπάρχει εξαθλίωση σε ένα τμήμα αυτού και να υπάρχει ακόμη πυκνό σκοτάδι στο διαφαινόμενο μέλλον.
