ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Η θεωρία και η εφαρμογή της δημοκρατίας

η-θεωρία-και-η-εφαρμογή-της-δημοκρατία-565088

Του Γιάννη Γεωργούδη

Εμείς οι νεοέλληνες καυχόμαστε πεισματικά για την ένδοξη ιστορικά καταγωγή μας, προβάλλοντας πάντα στους ξένους τους αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους κι επιστήμονες και την πλούσια παρακαταθήκη τους. Εχουμε ακόμα την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αντάξιοι των προγόνων μας. Μήπως θα έπρεπε να κουνήσουμε καλά το κεφάλι μας για να ξυπνήσουμε και να αντιληφθούμε ότι εντελώς καμία σχέση δεν έχουν οι αρχαίοι Έλληνες με τους σημερινούς νεοέλληνες;

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να αποδώσουμε τον όρο «δημοκρατία» με απλά και λίγα λόγια για να κατανοήσουμε την ερμηνεία της. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι να κάνει κανείς ό,τι θέλει, αρκεί να μη βλάπτει με οιονδήποτε τρόπο τους άλλους ή το περιβάλλον. Αυτός είναι ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται η δημοκρατία.

Εμείς οι νεοέλληνες μέσω των ηγετών μας και του κοινοβουλίου μας έχουμε συσσωρεύσει ψηφισμένους νόμους κι αποφάσεις που ποτέ δεν εφαρμόζονται. Γιατί άραγε;

Ενώ το Σύνταγμα αναφέρει ότι οι νόμοι πρέπει να ψηφίζονται και να είναι προς όφελος των πολιτών, οι ηγέτες με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (δίχως ψήφιση) επιβάλλουν στους πολίτες με αυταρχικό τρόπο τρομονόμους και φοροαρπαγές.

Ενώ οι ψηφισμένοι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται απ’ όλους, οι ίδιοι οι πολιτικοί παρανομούν και καλύπτονται πίσω από τον νόμο της βουλευτικής τους ασυλίας. Θέλουν να μας πουν ότι οι πολιτικοί είναι υπεράνω των νόμων. Αυτό κι αν είναι μεροληψία και ρατσισμός! Κατά τα άλλα, περί ηθικής ομιλούν οι ανήθικοι και περί λογικής οι ανεγκέφαλοι.

Ενώ η ισότητα είναι το υπέρτατο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, οι κάποιοι επαγγελματίες πολιτικοί παριστάνουν τους ευφυείς φωστήρες και σωτήρες του λαού κι αυτή τους η αλαζονεία οδηγεί την πατρίδα στην καταστροφή.

Το μέγιστο κακό είναι ότι η ταλαιπωρημένη αυτή λέξη της δημοκρατίας είναι και πολύ παρεξηγημένη. Ολα τα κόμματα αυτοβαπτίζονται δημοκρατικά κι όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι αναρχικός, τρομοκράτης, ρατσιστής, φασίστας, αυταρχικός κλπ. Κάτι ανάλογο με το γνωστό «πας μη Ελλην, βάρβαρος». Ολοι το παίζουν ειδήμονες, δημοκράτες, σοφοί, ηθικοί, λογικοί, πατριώτες, εργατοπατέρες, καλοπροαίρετοι, φιλεύσπλαχνοι κλπ. Ολοι έχουν μάθει να παίζουν σε δύο ταμπλό, στο σκηνικό και στο παρασκήνιο. Όλοι έχουν σπουδάσει να ομιλούν με επιτυχία την ξύλινη γλώσσα, για την επικοινωνία τους με τους απλούς κι απονήρευτους πολίτες.

Η κοινωνία μας δυστυχώς ταλαιπωρείται από τη διπροσωπία των πολιτικών οι οποίοι βίασαν με διαστροφικό τρόπο τον πραγματικό σκοπό της πολιτικής. Ανθρωποι με πλούσιες σπουδές, με μεγάλες περγαμηνές, με πολλά πτυχία, που αρκετοί απ’ αυτούς δεν εργάστηκαν ποτέ, διότι η οικονομική άνεση της οικογένειάς τους δεν το επέτρεπε, έχουν μάθει να βλέπουν την κοινωνία μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών ή των τηλεπαραθύρων κι όχι μέσα από την καθημερινή τριβή. Κυκλοφορούν πάντα με συνοδεία ατόμων που τους προστατεύει και με παρατρεχάμενους αυλοκόλακες, διότι σε γενικές γραμμές δεν είναι αγαπητοί στο ευρύ κοινό.

Το Σύνταγμα της χώρας έχει συνταχθεί με την κάθε δημοκρατική θεωρητική λεπτομέρεια και υποτίθεται ότι πρέπει να εφαρμόζεται με πιστή ευλάβεια. Μέχρι τώρα πόσες φορές έχει εφαρμοστεί κατά γράμμα, ώστε να υπάρχει δικαιοσύνη μέσα στην κοινωνία; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης βρίσκονται σε ένα διαστροφικό μονοπάτι που πορεύονται κι οδηγούν την κοινωνία σε αδιέξοδα, σε αγανάκτηση, σε βαθιά κατάθλιψη, αλλά και σε μία αναδυόμενη εξέγερση. Δεν είναι δυνατόν η σημερινή δημοκρατία μέσω όλων των κρατικών μηχανισμών να δέχεται το κάθε αφύσικο και διεστραμμένο ως φυσιολογικό και το κάθε αυτονόητο να το έχει ως ζητούμενο. Δεν είναι δυνατόν την κάθε διαστροφή να την χαρακτηρίζει ως ιδιαιτερότητα και το κάθε ανήθικο να το ονομάζει ως προοδευτική τέχνη. Δεν είναι δυνατόν την αναρχία να τη δέχεται και να την εντάσσει στη δημοκρατία. Δεν είναι δυνατόν τις διάφορες καταστροφές δημοσίας περιουσίας από αναρχικούς να τις χαρακτηρίζει ως παιδικές επιπολαιότητες και τον πατριωτισμό των Ελλήνων να τον χαρακτηρίζει ως εθνικισμό. Δεν είναι δυνατόν να αδιαφορεί για την ύπαρξη του συντάγματος και με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου να βγάζει νόμους που στραγγαλίζουν οικονομικά, ηθικά και κοινωνικά τους πολίτες. Δεν είναι δυνατόν να αθωώνονται πολιτικοί που ενήργησαν αποδεδειγμένα εις βάρος του δημοσίου και της κοινωνίας ή να θεωρείται η πράξη τους αυτή ως πλημμέλημα και να τιμωρούνται όπως τιμωρείται κάποιος που δεν φοράει κράνος στη μηχανή. Δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν νόμοι που να διασφαλίζουν και να προστατεύουν τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους. Σήμερα τα αδέσποτα έχουν μεγαλύτερη φροντίδα κι ενδιαφέρον από τους αδέσποτους, άστεγους, άνεργους, άπορους. Δεν είναι δυνατόν να ανέχεται η δημοκρατία πολιτικούς που κατέστρεψαν και πρόδωσαν την πατρίδα κι αμέσως μετά να εμφανίζονται ως σωτήρες του λαού. Δεν είναι δυνατόν η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη να εξαρτάται από τις κυβερνητικές εντολές. Αυτή είναι η δημοκρατία και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης; Η δημοκρατία πρέπει να προσφέρει πριν από μας, για όλους εμάς, τις καλύτερες προϋποθέσεις και συνθήκες τόσο στην εργασία και την εκπαίδευση, όσο και στη ζωή. Είναι απαράδεκτο να οδηγεί τους πολίτες στην απαισιοδοξία, τη φτώχεια, την επαιτεία και την αυτοκτονία. Σήμερα η δημοκρατία το μόνο σίγουρο που έχει καταφέρει με την ανοχή της, αλλά και την ενοχή της, είναι να δημιουργήσει ένα τρίτο ερμαφρόδιτο ανθρωποειδές φύλο στη κοινωνία που το προωθεί και το προβάλλει ως πρότυπο.

Εχει γεμίσει ο τόπος μας με ξερόλες και με ανθρώπους που πουλάνε μεγάλες ιδεολογίες, νέες πρωτοποριακές ιδέες κι απόψεις, άνθρωποι που κάνουν επίδειξη γνώσεων, μιλάνε για να μιλάνε κι αντιπολιτεύονται για να αντιπολιτεύονται. Ολοι αυτοί βρίσκονται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, της θεωρίας, της φιλολογίας, της ρητορικής και της αμπελοφιλοσοφίας που χρονοτριβούν και σέρνουν την πατρίδα στην εσωστρέφεια και τη μιζέρια της. Οσον αφορά στην εφαρμογή όλων αυτών των προτάσεων και θεωριών τους, αυτό αποτελεί μία πονεμένη κι επαναλαμβανόμενη ιστορία. Θα πρέπει πρώτα να προγραμματιστεί ώστε να δημιουργηθούν ομάδες και κλιμάκια διαλόγου και διαβούλευσης, να γίνουν επαφές για διαπραγματεύσεις με τους εμπλεκόμενους φορείς, να ακουστούν προτάσεις κι εάν επέλθει τελικά κάποια συμφωνία, να προγραμματιστεί ώστε να περάσει από του βουλή και να γίνει νόμος του κράτους. Ενέργειες θεωρητικές που μας οδηγούν στη γνωστή μας ρήση: Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει χίλιες μέρες κοσκινίζει. Οι συνοπτικές διαδικασίες για τη δημοκρατία, φαίνεται ότι είναι μία άγνωστη λέξη κι όποιος τις εφαρμόσει, μάλλον θα του κολλήσουν την ταμπέλα του φασίστα.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου