Γράφει ο Φάνης Δημουλάς, Φοιτητής
Εγινε λοιπόν η πολυσυζητημένη συνάντηση με τη φημισμένη ρώσικη αρκούδα, η γεύση που μας άφησε είναι ότι είμαστε πλέον σε κλίμα συνομιλιών έστω και με γρυλίσματα αν και αυτά δεν προέρχονταν από τον συνήθη ύποπτο αλλά από κάτι Τεύτονες αετούς. Οπως ήταν αναμενόμενο το γεγονός αυτό πυροδότησε πλήθος αντιδράσεων με μεγάλο εύρος απόκλισης ως προς την ερμηνεία του περιεχομένου αναλόγως με την οπτική γωνία του σχολιαστή.
Εστιάζοντας στις δηλώσεις καλό θα ήταν να δούμε τι νέο υπάρχει στις σχέσεις Ελλάδας Ρωσίας. Αρχικά, υπήρξε κοινή παραδοχή πως τα προηγούμενα χρόνια η διμερής συνεργασία πέρα από τις ήδη υπάρχουσες δράσεις περιορίστηκε σε ανταλλαγή δηλώσεων. Μάλιστα από τις δηλώσεις του προέδρου Πούτιν υπήρξε η νύξη ότι το μόνο κίνητρο που χρειάζεται η Ρωσία για να επενδύσει στην Ελλάδα είναι δίκαιοι κανόνες όσον αφορά την προκήρυξη και λειτουργία των διαγωνισμών. Αμεσο συμπέρασμα της δήλωσης αυτής είναι ότι στο παρελθόν το ελληνικό δημόσιο πιθανόν να τορπίλισε προσπάθειες των ρωσικών κεφαλαίων να δημιουργήσουν υποδομές επί ελληνικού εδάφους. Το επιχείρημα που ακούγεται ότι η συμφωνία δεν είναι αρκετά περιεκτική θα είχε βάση αν η συνεργασία σταματούσε την επόμενη μέρα κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει.
Η φράση που ασφαλώς θα ακουστεί τις επόμενες είναι «άνθρακες ο θησαυρός» μιας και η Ρωσία δεν ήρε το εμπάργκο στα γεωργικά προϊόντα και δεν είπε αυτολεξεί πως θα μειώσει τις τιμές του φυσικού αερίου και δεν υπήρξε προσφορά (αφού δεν υπήρξε ζήτηση) χρηματοδοτικής βοήθειας. Σύμφωνοι κύριοι, αλλά η σωστή έκφραση για την περίπτωση είναι «υδρογονάνρακες ο θησαυρός». Αυτό συνίσταται στην από κοινού δέσμευση των δύο πλευρών να εργαστούν με στόχο τη δημιουργία αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου που θα συνδέει τον τουρκικό αγωγό και θα προωθεί αέριο προς τα Βαλκάνια, την Ιταλία και την κεντρική Ευρώπη. Στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας όχι μόνο θα χαριστούν κάποια πρόστιμα που βάραιναν τη χώρα μας αλλά επίσης μελετάται και η απόδοση μελλοντικών κερδών από τις επενδύσεις των Ρώσων ώστε να πέσει ρευστό στην αγορά. Αναφορικά με τα γεωργικά προϊόντα και το εμπάργκο είναι αληθές πως δεν υπήρξε άρση, αυτό οφείλεται σε τρεις παράγοντες. Ο πρώτος είναι η τεχνική υφή του κανονισμού ο οποίος υπάγεται στους νόμους του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου, οπότε η κατά περίπτωση άρση του αποκλεισμού είναι δύσκολη. Ο δεύτερος σχετίζεται με την ρώσικη αγροβιομηχανία η οποία αναπτύχθηκε τα χρόνια του αποκλεισμού χωρίς ανταγωνισμό και θα υπέφερε από μια ταχεία εισαγωγή ευρωπαϊκών προϊόντων. Ο τρίτος λόγος είναι ότι δεν συμφέρει τους Ρώσους να σπείρουν πρόσθετες θεσμικές έριδες ανάμεσα στα κράτη μέλη και τις Βρυξέλλες καθώς ήδη έχουν πάρει ό,τι ήθελαν στην ανατολική Ουκρανία και μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης θέλουν να άρουν τις κυρώσεις. Αντί αυτού η Ρωσία θα προσανατολιστεί σε μικρές χώρες της Ευρώπης στις οποίες μπορεί να επενδύσει σε κοινοπραξίες με τρόπο που θα καλύψει τις εισαγωγές της και θα προστατεύσει τους Ρώσους παραγωγούς. Αρα μπορούμε να πούμε και υδατάνθρακες ο θησαυρός.
Το επόμενο που πρέπει να συζητηθεί είναι οι άκομψες παρεμβάσεις διάφορων Ευρωπαίων και Γερμανών αξιωματούχων οι οποίοι με σκαιό ύφος καλούσαν τους Ελληνες να φερθούν ως Ευρωπαίοι (επειδή τόσο καιρό μας φέρθηκαν τόσο καλά που μας υποχρέωσαν ). Το μόνο που κατάφεραν είναι να αποδείξουν πόσο κοντόφθαλμοι είναι. Δεν υπήρχε ποτέ πρόθεση της Ελλάδας να φορτώσει τη Ρωσία με τα χρέη προς τις τράπεζες, τουλάχιστον ανοιχτά. Η πρόθεση της Ρωσίας ήταν να έχει μια γέφυρα με την Ευρώπη και της Ελλάδας να είναι απαραίτητη στην Ευρώπη ώστε να επικοινωνεί εμπορικά με τη Ρωσία, άλλωστε μια γέφυρα για να είναι χρήσιμη πρέπει να ξεκινά από μια όχθη και να βγάζει σε μια άλλη. Η πραγματικότητα και η ιστορία δηλώνουν ότι ένας νέος ψυχρός πόλεμος δεν είναι πολύ πιθανό γεγονός παρά τις προσπάθειες των διεθνών μέσων ενημέρωσης τα οποία βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος των φιλοπόλεμων think tanks. Ο λόγος είναι ότι η Ρωσία δεν είναι σε θέση να κερδίσει μια χρονικά εκτεταμένη ψυχρή διένεξη με τις ΗΠΑ και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να δαπανήσουν ενέργεια σε μια τέτοια σύγκρουση και να αφήσουν στους Κινέζους το μέλλον του κόσμου σε 20 χρόνια. Αντί αυτού είναι πολύ πιο ελκυστικό το σενάριο της σύνδεσης Ευρώπης και Ρωσίας ala Monet μέσω Ελλάδας δηλαδή σύνδεση με οικονομικά μέσα όχι με πολιτικά κάτι που τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα στηρίζουν και οι Αμερικάνοι διότι τα οικονομικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσει η πολιτικά ανισόρροπη Ευρώπη είναι δύσκολο να ξεπεραστούν. Απόδειξη αυτού είναι η αντίδραση του State Departent που έγινε με mail του οποίου το περιεχόμενο το έκαναν copy paste από τις συναντήσεις του Putin με Renzi και Αναστασιάδη, αν κάποιος είναι σοβαρά ενοχλημένος από κάτι μπαίνει στον κόπο να κάνει μια καινούρια δήλωση με παρουσία ενός αξιωματούχου, ενώ οι δηλώσεις των Γερμανών πολιτικών μάλλον είναι παράπονα γιατί οι Ελληνες δεν δείχνουν τη δέουσα αλληλεγγύη προς τις επιχειρήσεις τους που ήθελαν να πάρουν περισσότερες δουλείες στην Ελλάδα.
Τέλος, για να έρθουμε και στο πόσο γόνιμη είναι για την Ελλάδα η συμφωνία πιστεύω ότι η λαϊκή παροιμία «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη» περιγράφει την πραγματικότητα με απόλυτη ακρίβεια, λόγω των περιστάσεων δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
