Του Παύλου Μαβίδη
Γιορτή της χριστιανοσύνης και του ελληνισμού. ΛΑΜΠΡΗ ονομάσαμε το ελληνικό Πάσχα, έτσι το ξέρει ο λαός στα τραγούδια του, έτσι το δίδαξε από τα πρώτα χρόνια της η εκκλησία: «Εορτή και πανήγυρις Λαμπρά», «Η εορτή των εορτών». Πήρε την αρχαία μας ελληνική λέξη η εκκλησία τη γεμάτη καθαρότητα και φως και της έδωσε χαρά συντροφεύοντας το νικηφόρο άγγελμα της Ανάστασης στην πιο δημιουργική ώρα της Ανοιξης και την πιο εορταστική πομπή της Λαμπροφορίας. Στην πασχαλινή υμνογραφία, τη γεμάτη από νικητήρια άσματα και θούρια γιορταστικά τα «Λαμπροθώμεν και τα Λαμπροφόροι» ακούγονται σαν τελετουργικές επιταγές. Ανακατεύονται στην εκκλησιά με το φως των λαμπάδων στο χέρι οι χριστιανοί και με το χαρούμενο βλέμμα τους λένε με νόημα το Χριστός Ανέστη και πρωτοσυνθέτουν εκεί μέσα την ελληνική λαμπρή. Η Λαμπρή που στέλνει το φως της Ανάστασης στον αέρα της θάλασσας και στα βουνά, στους κάμπους και τα λιβάδια, στο άρωμα των λουλουδιών και στην ελπίδα των ανθρώπων.
Μέρα Λαμπρή, μέρα γιορτή, μέρα λουλουδιασμένη παίζουν τα όργανα και ακούγεται στο δημοτικό τραγούδι, από τα χείλη των πιστών και αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον με το φίλημα της αγάπης.
Μέρα Λαμπρή, μέρα γιορτή την αναθυμούνται με καημό και οι πεθαμένοι της ελληνικής γης και κλαίνε όταν τη σκέφτονται πως πλησιάζει οι μανάδες και οι αδερφές….
Μέρα Λαμπρή, μέρα χαράς στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς έδινε υπέρτατη χαρά στους πατέρες μας μια όμορφη ψευδαίσθηση λευτεριάς που ολοένα γένναγε την ελπίδα…..
Κάλλιο γίνε συ Ρωμιά, να χαρείς τη Λαμπριά.
Η λέξη «Πάσχα» είναι μαζί και εβραϊκή και εκκλησιαστική και λόγια. Μα η Λαμπρή είναι εθνικότερα ελληνική με όλο το φως και τον πλούτο της και τη χαρά της. Οι πατεράδες καμαρώνουν να βαπτίζουν «Λάμπρους και Λαμπρινές». Το ίδιο φως της Ανοιξης δίνει στις «Λαμπρογεννημένες» κοπελιές όπως τραγουδάει κι ο λαός μας.
«Οπου γεννήθη τη Λαμπρή κι έλαμψε ο κόσμος όλος»
Είναι γνωστή και η χορτάτη ευχή που δίνει κάθε νοικοκυρά στους αγαπημένους της «να έχουν όσα φέρνει η Λαμπρή». Το κάθε νοικοκυριό ξέρει τι ευλογία είναι για το σπίτι να έχει αυτές τις μέρες τα «Λαμπριάτικα αυγά», το «Λαμπριάτικο αρνί» και τα «Λαμπροκούλουρα».
Τι χαρά για τα παιδιά να Λαμπροφορέσουν και να Λαμπρογιορτάσουν. Επιτέλους τη Λαμπροεβδομάδα θα είμαστε όλοι μαζί για λίγη ξεκούραση και χαρά.
Αλήθεια πόσα δε χρωστάνε: ο χορός μας, οι σχηματισμοί και τα τραγούδια του, η φορεσιά και η τοπική μορφή τους σε αυτά τα απανταχού της Ελλάδας απλωμένα στην ύπαιθρο κοινωνικά πανηγύρια της ελληνικής Λαμπρής. Μα όμως δεν είναι κάθε μέρα Λαμπρή. Θα τελειώσουν κάποτε τα ξεφαντώματα και θα έρθουν τα «Απόλαμπρα» οι δουλειές με τον πικρό μόχθο και τις καθημερινές αγωνίες.
Αλλά πάλι θα μας οδηγήσουν κι αυτές στην προετοιμασία για το γιόρτασμα της άλλης Λαμπρής που όσο κι αν αργεί ξανάρχεται… ξανάρχεται το ίδιο πολυδάπανη, χαρούμενη όμως πάντα, ανοιξιάτικη και απολυτρωτική.
Χριστός Ανέστη!
