Γράφει ο Παύλος Μαρκάκης, π. Βουλευτής Μαγνησίας
Ο Max Weber είχε πει σε διάλεξή του στο Μόναχο, το 1919 ότι δύο τρόποι υπάρχουν για να κάνει κάποιος την πολιτική επάγγελμά του: Ο ένας, είναι να ζει για την πολιτική κι ο άλλος να ζει από την πολιτική…
Δηλαδή: Ο πρώτος, που ζει την πολιτική, απολαμβάνει την κατοχή της εξουσίας που ασκεί και που τροφοδοτεί την εσωτερική ισορροπία του, την αυτοπεποίθησή του. Είναι εκείνος που τα έχει καλά με τη συνείδησή του, γιατί η ζωή του αποκτά νόημα, όταν υπηρετεί ή διαχειρίζεται μια «κοινή υπόθεση»…
Η ικανοποίησή του είναι η επίλυση θεμάτων και προβλημάτων σε τακτό χρονικό διάστημα, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση της αποτελεσματικής δράσης του.
Πιστεύει στην λαϊκή ρήση: «Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό…».
Και ο δεύτερος που ζει από την πολιτική και επιζητεί να την κάνει μόνιμη πηγή εισοδήματος, την βλέπει σε επαγγελματική βάση, θεωρεί την πολιτική ως επάγγελμα, προσοδοφόρο τις περισσότερες φορές…
Στις ημέρες μας, ωστόσο, έχει αρχίσει να παρουσιάζεται ένα άλλο πολιτικό φαινόμενο. Παρουσιάζονται πρόσωπα κατά κόρον εμφανιζόμενα στα ΜΜΕ. Αρχικά με την επιστημονική τους ιδιότητα… Καθηγητές – Συνταγματολόγοι, Καθηγητές – εργατολόγοι. Πανεπιστημιακοί καθηγητές… φορολογιστές.
Θεωρητικά δρουν ενημερωτικά σε επίκαιρα πολιτικά θέματα και αν η εμφάνισή τους ήταν σποραδική θα ήταν θεμιτή και ίσως η παρουσία τους απαραίτητη.
Ομως – και με την ευθύνη των καναλιών – η παρουσία τους είναι σχεδόν καθημερινή και στην ουσία μετατρέπεται είτε σε άγρα οικονομικών πελατών, είτε σε συλλογή πολιτικών πελατών και το χειρότερο πολλές φορές σε «συλλογή» και των δύο πελατειακών σχέσεων.
Ετσι αποκτούν πέραν του πολιτικού και κοινωνικού «κεφαλαίου» ένα πλεονέκτημα για την προσωπική τους πολιτική ανέλιξη και την απόκτηση οικονομικού «κεφαλαίου» μέσα από συναλλαγές και επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Αυτόματα λειτουργεί η βεβαιότητα ότι τα φορολογικά προβλήματα των πολιτών, ο «καθηγητής που μπαινοβγαίνει στα ΥΠ.ΟΙΚ. θα τα λύσει ευκολότερα». Στα συνταξιοδοτικά θέματα ότι ο εξπέρ εργατολόγος θα ξεπεράσει τα τυχόν προβλήματα. Στις άδικες απολύσεις ότι ο αντιμνημονιοκός συνταγματολόγος θα δικαιώσει τους αδικηθέντες κ.λ.π.
Σήμερα γίνεται γνωστό ότι οι προτιμήσεις αυτές των πολιτών στους προβεβλημένους ειδικούς δεν γίνονται αδαπάνως και μόνο με πολιτική σχέση. Συμπληρώνονται και από σκληρή οικονομική σχέση. Συνάπτονται συμβόλαια με ποσοστά και παχυλές αμοιβές που έχουν και συνέχεια ακόμη και μετά την τυχόν δικαίωση!
Ετσι η πολιτική ασκείται πλέον, από όλο και πιο πολλούς, ως επάγγελμα, οι οποίοι επιδίδονται σε ένα προσοδοφόρο «παιχνίδι», καπηλευόμενοι την πολιτική αναγνωρισιμότητα και κυρίως την πολιτική τους θέση, προς «άγρα πελατών».
Οσοι το βιώνουν το ξέρουν, όμως στην κοινή γνώμη άρχισε να γίνεται γνωστό όταν τα πρόσωπα αυτά, με πολύ άνεση, εκλέγονται στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ομως η έκπληξη έρχεται όταν δημοσιοποιούνται τα ποσοστά των συμφωνιών και τα ζητήματα της ηθικής τάξης που αναφύονται μοιραία όταν ο ένας εκ των συναλλασσομένων καλείται να νομοθετήσει ώστε να υλοποιήσει την συμφωνία!
Φαίνεται ότι τα ποσά των συναλλαγών είναι αρκετά μεγάλα αφού μόνο οι φόροι που καλούνται να καταβληθούν είναι της τάξης εκατομμυρίων ευρώ και το τραγικό είναι ότι δεν καταβάλλονται και μπαίνουν σε «ρύθμιση»…
Κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίζει τους Νόμους της ελεύθερης αγοράς, της ελεύθερης επαγγελματικής και οικονομικής δραστηριότητας. Ομως εδώ πρέπει να μπει φραγμός. Οποιοι θέλουν να κερδοσκοπήσουν με αυτούς τους τρόπους, τουλάχιστον δεν πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική. Γιατί η πολιτική πρέπει να έχει ηθικούς φραγμούς που παραβιάζονται προκλητικά στις παραπάνω περιπτώσεις.
Το πολιτικό σύστημα έχει υποστεί αρκετά πλήγματα τον τελευταίο καιρό και έχει απαξιωθεί στη συνείδηση των πολιτών.
Η τελευταία πενταετία έχει δημιουργήσει επιπλέον μια νέα ομάδα «αντιμνημονιακών» πολιτικών στους οποίους αρκετοί πολίτες έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους.
Θα είναι οριστικό το πλήγμα σε βάρος της πολιτικής, όταν αποδεικνύεται ότι και οι «αντιμνημονιακοί» λειτούργησαν για προσωπικό οικονομικό όφελος.
Είπαμε ότι και η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες.. Αλλά όχι κι έτσι…
