Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Ευθυγραμμιζόμαστε σταδιακά στην πορεία προς τη Μεγάλη Εβδομάδα κι όλοι μας πιστοί, ολιγόπιστοι κι άπιστοι γνωρίζουμε τον λόγο που την ξεχωρίζουμε και την ονομάζουμε «Μεγάλη». Θέλω όμως να σταθώ στην ουσία του περιεχομένου της κι ας μην είμαι θεολόγος δεν ξέρω και πόσο χριστιανός πια μετά από τόση αλλοτρίωση και αποστασιοποίηση που υφιστάμεθα ως κοινωνία από ό,τι κομίζει ο ίδιος ο Χριστιανισμός ως πορεία ζωής και η Ορθόδοξη θεολογία ως ανάβαση του ανθρώπου προς τον Ουρανό ήτοι τη βασιλεία του Θεού.
Σίγουρα όμως διαθέτοντας αυτεπίγνωση είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι το ρέμα καθόδου που μας σπρώχνει όλο και βαθύτερα στο τέλμα που στη θρησκευτική γλώσσα νοηματοδοτείται ως αμαρτία – αποτυχία. Ασφαλώς ο καθένας έχει τη δική του θέαση στον Κόσμο ώστε να μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ή έστω να ορίζει την ύπαρξη του μέσα στο περιβάλλον. Αυτό όμως που καθιστά τη Μεγάλη Εβδομάδα με τις εξίσου αργές, μακρόσυρτες Ώρες της ως διακριτή μέσα στον ιστορικό χρόνο είναι η βούληση, η απόφαση, τα Σημεία και τα Έργα του Υιού του Ανθρώπου όχι απλά να σώσει το Γένος και το Είδος του από την ανεπίστροφη δυναμική της υλικής φθοράς αλλά να του δώσει προοπτική Ζωής.
Η πίστη σ΄ αυτή την προοπτική εξαρτάται ακριβώς από τη θέαση που έχει ο καθένας στον Κόσμο. Η θεολογία άλλωστε δεν είναι επιστήμη όπου μέσα από μια διαδικασία κάποιου πειράματος θα καταλήξουμε σε κάποια απτή απόδειξη. Όχι ! Η θεολογία είναι μια απάντηση του ανθρώπου να κατανοήσει πρωτίστως την ύπαρξη και τη σχέση του με τη Φύση. Η φιλοσοφία που στα μεσαιωνικά χρόνια χαρακτηρίζονταν ως θεραπαινίδα της θεολογίας σήμερα ποια μέσα από τη διαλεκτική που πρώτος ο Πλάτων δίδαξε καταθέτει ως αυτοδύναμη επιστήμη περισσότερα ερωτήματα και δίνει λιγότερες απαντήσεις τόσο σε ό,τι αφορά τον Άνθρωπο όσο και κυρίως τη σχέση του με Αυτό, το μεγαλειώδες και σχεδόν άγνωστο που τον περιβάλλει και το οποίο αναμφίβολα και δικαιολογημένα του προκαλεί δέος αν μη τι άλλο.
Σήμερα πια ο άνθρωπος μέσα από τη δύναμη της επιστήμης και της προόδου του πνεύματος ίσως να μην χρειάζεται τη θρησκεία για να ζήσει ευτυχισμένος. Άλλωστε οι θρησκείες μάθαμε από την ιστορία πόσες συμφορές και καταστροφές προκάλεσαν είτε με τη γέννηση τους είτε με την εδραίωση και διάδοση τους. Συνηθίζω να λέω πως τα θρησκευτικά δόγματα είναι απλά επινοήσεις και άλογες ή έστω μεταλογικές κατασκευές των ανθρώπων και των κοινωνικών τάξεων που κατείχαν κι εξακολουθούν να κατέχουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξουσία προκειμένου να καθίσταται πετυχημένη υπόθεση η χειραγώγηση και η υποταγή των πληβείων.
Ετσι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει ειρηνικά κι ευτυχισμένα χωρίς να μπλέξει στα γρανάζια είτε των ιερατείων είτε των θεσφάτων. Παρ’ όλα αυτά κανείς ένθεος ή άθεος μπορεί να τεκμηριώσει ότι εκείνος κατέχει την αλήθεια. Δηλαδή αν υπάρχει Θεός Δημιουργός ή πρόκειται κι αυτός για μια «κατασκευή» του ανθρώπου προκειμένου να δώσει μια ερμηνεία στο άγνωστο που κυριαρχεί και μας διέπει.
Η Μεγάλη Εβδομάδα όμως συνοψίζει κι εμπεριέχει όλο το μεγαλείο του Ανθρώπου. Διαθέτει ως εγκόλπιο τις πιο δυνατές και διαχρονικές ανθρώπινες αξίες όπως την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την αυτοθυσία όχι την ανθρωποθυσία όπως έπραττε η τρομερή και ζοφερή Ιερά Εξέταση, για να επέλθει τι άλλο παρά η σωτηρία κι όλα αυτά εκπληρώνονται μέσα από το ελάττωμα της προδοσίας.
Ωστόσο όλη αυτή η πληρότητα θα έπασχε αν δε την όριζε μια «μυστική» όσο κι ακλόνητη επιθυμία του ανθρώπου να νικήσει τη ροπή προς την ανυπαρξία. Η Ανάσταση λοιπόν του Ιησού ως Υιού του Ανθρώπου έρχεται και αλλάζει τη θέαση προς τον Κόσμο. Ο άνθρωπος γεννιέται με προορισμό να πεθάνει. Με τη βάπτιση του και τα λοιπά «μυστήρια» αλλάζει η θέαση και ο προορισμός του, εντάσσεται μέσα στην ευχαριστιακή κοινότητα της Εκκλησίας των ανθρώπων που αγαπούν τον πλησίον αδιακρίτως και χωρίς προϋποθέσεις και όρους και έτσι αποκτά προσανατολισμό να ζήσει και μετά το βιολογικό του τέλος.
Η πίστη και η εμπιστοσύνη – κι όχι η απόδειξη – στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού μεταρσιώνει και ανακαινίζει τη βιολογία σε Ζωή. Βασική προϋπόθεση είναι ο άνθρωπος να διατηρήσει τη δική του βούληση άρα την ελευθερία όπως και την αυτεξουσιότητα του. Η πίστη στην προσδοκία της Ανάστασης μεταμορφώνει δίχως την παρείσφρηση ευσεβισμών, εξαναγκασμών και θρησκευτικού φόβου την εμπειρία και προοπτική του ανθρώπου.
