Γράφει η Νάντια Σαρρή, Φοιτήτρια Ειδικής Αγωγής Παν. Θεσσαλίας
Απ’ την μία η σκληρότητα και η βαρβαρότητα της εποχής μας να ξεδιπλώνεται κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας και εμείς να μην αντιδρούμε απλά να συνεχίζουμε να κάνουμε υπομονή. Κι απ’ την άλλη νιώθεις ότι για πρώτη φορά ζούμε ελεύθεροι μέσα στην τρομοκρατία της εποχής μας. Ναι, ελεύθεροι χωρίς να αναλύουμε, χωρίς να ζητάμε αλλά κι ούτε να μας καλύπτουν οι εξηγήσεις, οι αναλύσεις και οι δικαιολογίες.
Τελικά αυτό νομίζω ότι είναι και το μυστικό… όταν απαγκιστρωθείς από μεγάλες ιδέες και ζήσεις. Παρόλα αυτά που συμβαίνουν κάνε τη δική σου επανάσταση, επιλέγοντας να μην κλειστείς στο καβούκι σου – θρηνώντας για όσα έχασες ή για όσα έρχονται και ζήσε. Εκμεταλλεύσου τις δυνατότητες που τόσο απλόχερα σου χαρίστηκαν και βγες, περπάτα, παρατήρησε, δες, γνώρισε καινούργιους ανθρώπους, χωρίς καμία προδιάθεση ή ταμπέλα και αφουγκράσου διαθέσεις…
Μπορεί για όλα αυτά να νιώθεις ότι δεν υπάρχει διάθεση και που να τη βρω θα μου πεις με τόση μιζέρια, απογοήτευση και απαισιοδοξία, τόσο για το τώρα όσο και αυτά που διαισθάνεσαι ότι έρχονται. Κι όμως όταν ξεφύγουμε από την υπερανάλυση των πάντων, τον πεσιμισμό και την καταστροφολογία, ακόμη κι αν βρίσκουν πάτημα στις συνθήκες που ζούμε, τότε μόνο η ίδια η ζωή θα σου ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές της. Και για να μην μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί που εμείς απλώς πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε….
Ακόμη κι αν στη χθεσινή σου μέρα πήγαν όλα στραβά, ξεκίνα τη σημερινή απαλλαγμένος από χτεσινά συναισθήματα γιατί στην απεραντοσύνη της κάθε μέρας μπορούν να συμβούν πράγματα που είτε θα σε καθηλώσουν από έκπληξη και χαρά, είτε από αδικία. Συνέχισε όμως να ζεις την κάθε μέρα δίνοντας της, την αξία που της «πρέπει». Και τι είναι αυτό που πρέπει, το να ζεις το παρόν σου πατώντας γερά στις στιγμές, μην αφήνοντας το παρελθόν να σε εγκλωβίζει και τις προβολές για ένα σπουδαίο και πολλά υποσχόμενο μέλλον να σε κατακλύζουν.
Κι όταν αρχίσεις να ζεις κι όχι να επιβιώνεις μακριά από φόβους, ανούσια εγωπάθεια και πολλά κόμπλεξ κι ανασφάλειες θα βρεις ένα σκοπό για τον οποίο θα θες να συνεχίσεις να ζεις, να αγωνίζεσαι, να διασκεδάζεις και να απογοητεύεσαι.
Ναι αυτό είναι που μας λείπει. Ενας σκοπός, ένα κίνητρο και κάποιος λόγος για να εκλογικεύσουμε την ύπαρξή μας! Μέσα στην ανασφάλεια και την ταχύτητα της τεχνολογίας χάσαμε την πρωταγωνιστική θέση στη ζωή μας.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν για αρχή να βρούμε τους εαυτούς μας, να τους σεβαστούμε και να τους αγαπήσουμε και μόνο τότε θα βρεθεί ένα νόημα… αλλά μην ξεχνάς ότι η ζωή παίρνει ό,τι νόημα της δίνεις, σήμερα όμως όχι αύριο.
Υ.Γ. «Γι’ αυτό σου λέω, τι ζηλεύεις και ονειρεύεσαι. Τα έχεις μπροστά σου ζήσε, τι παιδεύεσαι;»
