Του Χρήστου Καρακώστα, Δικηγόρου
Μεταξύ των δανείων που έδωσαν οι Τράπεζες τα προηγούμενα χρόνια, είναι κι εκείνη η κατηγορία των δανείων των αγροτών-δανειοληπτών, που συνήψαν με την ΑΤΕ για την οικονομική ενίσχυση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Για τα δάνεια αυτά, σήμερα παρατηρείται μία πρακτική, που είναι το λιγότερο Αντισυνταγματική, αθέμιτη και άδικη και ενάντια ακόμη και στον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των ίδιων των Τραπεζών.
Οπως θυμόμαστε, τα περισσότερα από τα δάνεια αυτά, χορηγήθηκαν με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου και μάλιστα με ευνοϊκούς όρους. Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι τα δάνεια αυτά, αποτελούσαν επίσημη πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, συνήθως σε προεκλογική περίοδο και ήταν μέσο αλίευσης ψήφων, από την τάξη των αγροτών- κτηνοτρόφων. Ηταν επίσης κοινό μυστικό, σε βαθμό που είχε γίνει κοινή συνείδηση, ότι το Δημόσιο διαμέσου της Αγροτική Τράπεζας, δεν θα ασκούσε τις συνήθεις πιέσεις για την είσπραξη των δανείων αυτών, σε περίπτωση που ο δανειολήπτης αγρότης αδυνατούσε να καταβάλλει τις δόσεις του. Αυτά την εποχή προ μνημονίων.
Δυστυχώς, στη σημερινή εποχή της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης, το πρόβλημα έχει γίνει θηλειά στο λαιμό των αγροτών δανειοληπτών.
Η «καλή» ΑΤΕ, δηλαδή η ΑΤΕ της κερδοφορίας πουλήθηκε στον ιδιωτικό τομέα και η «κακή» ΑΤΕ έχει παραμείνει ένα «σκιάχτρο» – φόβητρο εναντίον όλων των δανειοληπτών οι οποίοι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις δόσεις τους.
Η ΑΤΕ με ένα πρωτοφανή και αντισυνταγματικό τρόπο, επειδή αδυνατεί να εισπράξει τα οφειλόμενα, κάνει χρήση της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου και βεβαιώνει τις οφειλές στο δημόσιο Ταμείο. Με τον τρόπο αυτόν, ένα αρχικά ιδιωτικό χρέος, καθίσταται δημόσια οφειλή. Εν συνεχεία το Δημόσιο προβαίνει σε όλα τα μέσα αναγκαστικής είσπραξης της οφειλής, ο Διευθυντής του Δημόσιου Ταμείου ασκεί μήνυση σε βάρος του οφειλέτη για χρέος προς το Δημόσιο
Έτσι, για ένα ιδιωτικό χρέος για το οποίο δανειολήπτης, εφόσον αδυνατούσε να το καταβάλλει, θα κινδύνευε μόνο με απώλεια περιουσιακών στοιχείων και τίποτα περισσότερο, τώρα επιπλέον κινδυνεύει να αντιμετωπίσει και ποινή φυλάκισης.
Η εγγυητική ευθύνη, λειτουργεί ως εξής, όταν ο πρωτοφειλέτης αδυνατεί να καταβάλλει το χρέος του τότε υπόχρεος να το καταβάλλει είναι ο εγγυητής, που είχε εγγυηθεί υπέρ του πρωτοφειλέτη. Η καταβολή πάντοτε πρέπει να αποδεικνύεται εγγράφως. Στην περίπτωση του ελληνικού δημοσίου όμως, η μέχρι σήμερα δικαστική πρακτική δέχεται ότι η κατάπτωση της εγγύησης υπέρ της ΑΤΕ και κατά του ελληνικού δημοσίου ΤΕΚΜΑΙΡΕΤΑΙ, γεγονός που σημαίνει ότι δεν απαιτείται να προσκομίσει το δημόσιο ή η ΑΤΕ αποδεικτικά στοιχεία ότι πράγματι το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε το χρέος στην ΑΤΕ, για λογαριασμό του αγρότη- δανειολήπτη. Με τον τρόπο αυτό το ελληνικό δημόσιο απαλλάσσεται από την υποχρέωση να αποδείξει τη ζημία του, από την άλλη πλευρά η ΑΤΕ είναι απορίας άξιον να έχει παθητικό εάν υποτεθεί ότι το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε όλες αυτές τις εγγυήσεις.
Είναι προφανές επομένως, ότι ο δανειολήπτης – αγρότης ή κτηνοτρόφος οδηγείται σε μια ποινική διαδικασία για να δικαστεί για ένα ιδιωτικό χρέος που με τον απαράδεκτο τρόπο αυτό κατέστη Δημόσιο, και μάλιστα κατά τρόπο που σύμφωνα με το πνεύμα των μνημονιακών νόμων και κατ επέκταση των φορολογικών, είναι χρέος τυπικό, δηλαδή εφόσον βεβαιώθηκε στο δημόσιο ταμείο πρέπει οπωσδήποτε να εισπραχθεί, χωρίς να εξετάζεται η αιτία από την οποία προέκυψε. Βεβαίως δεν μιλάμε για χρέη της τάξεως 5.000 και 10.000 € , μιλάμε για χρέη που αποτελούνται από εξαψήφιους τουλάχιστον αριθμούς, τους οποίους κανείς αγρότης δεν μπορεί σήμερα να πληρώσει.
Οι διαδικασίες αντιμετώπισης του προβλήματος είναι πολύπλοκες, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτές. Ωστόσο το ποινικό μέρος της υπόθεσης παραμένει ένα πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα θα πρέπει η νέα Κυβέρνηση να το δει άμεσα και να δώσει πολιτική λύση τροποποιώντας τις αντίστοιχες ποινικές διατάξεις, της φορολογικής νομοθεσίας.
