Του Βασίλη Καραμπερόπουλου
Ούτε και αυτή τη συμμετοχή για το φάρμακο, το 25%, δεν είχε η μαυροφορεμένη χήρα του ΟΓΑ και αποτάθηκε στο κοινωνικό φαρμακείο του χωριού. Αλλά και εκεί το φάρμακο δεν υπήρχε. Με έρανο των παρισταμένων αγοράστηκε το φάρμακο και παραδόθηκε. Είναι μια πτυχή της ζωής των φτωχών που αντιμετωπίζουν τις καθημερινές ανάγκες με νηφαλιότητα και προσμονή. Τι να περιμένουν άραγε; Καλυτέρευση της κατάστασης; Βελτίωση της σύνταξης; Ίσως ναι, ίσως και όχι. Τουλάχιστον, όπως λένε οι ίδιοι δεν γίνονται περικοπές. Και ίσως μας δοθούν και τα δώρα. Κάτι είναι και αυτό. Η αισιοδοξία για το καλύτερο δεν έπαψε να υπάρχει, καίτοι το παρελθόν μας δίδαξε ότι κάθε νέο, μας έρχεται πιο μαύρο, πιο καταθλιπτικό. Η μοίρα του φτωχού που τον κατατρέχει σε όλη του τη ζωή, που του στερεί, σε περιπτώσει, βασικές ανάγκες του, που τον κατατάσσει στα κατώτερα στρώματα και που παρά τη φυσική του αισιοδοξία, έρχονται στιγμές απογοήτευσης και πανικού. Και όχι άδικα. Ξέρεις τι είναι να δουλεύεις μια ζωή, να έχεις υπηρετήσει την πατρίδα και τώρα στα γεράματα η ανταμοιβή σου να είναι 330 ευρώ (η κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ) ή 350-450 η σύνταξη του ΙΚΑ; Μην τους πετροβολείτε όταν βγαίνουν στους δρόμους, μην τους αποπέμπετε όταν ζητάνε περισσότερη στοργή, περισσότερο ψωμί. Εχουν και αυτοί τα δίκια τους. Και αν δεν τους ακούσουν οι υψηλά ιστάμενοι από ποιόν να περιμένουν; Μια ζωή στο ζυγό, μια ζωή στο χωράφι, στη στάνη, στο αβέβαιο της προσμονής για καλύτερη σοδειά. Είναι φορές που η απελπισία σφραγίζει το οποιοδήποτε αισιόδοξο μήνυμα. Και άλλες που η φτώχεια χτυπάει κατακούτελα το φτωχό νοικοκυριό. Δεν είναι αυτά κουβέντες του αέρα. Είναι καθημερινά δίπλα μας, ζουν ανάμεσά μας, αφουγκραζόμαστε εξ επαφής τον πόνο τους και θα θέλαμε να βοηθήσουμε. Πώς όμως, όταν και τα δικά μας έσοδα είναι λιγοστά και πολλαπλώς κουτσουρεμένα; Αχ αυτή η ζωή, πόσα μας κρύβει και με πόσες ατέλειες μας αφήνει να κυκλοφορούμε… Ομως η φτώχεια.. Δεν παλεύεται με τίποτε. Σφίγγεις το ζωνάρι, κάνεις οικονομία, τις μισές μέρες χωρίς θέρμανση, τις άλλες μισές με άδειο πουγκί και λιγοστά τα καθημερινά εφόδια. Η φτώχεια όμως καθημερινά παρούσα. Για να μας υπενθυμίζει και την άσχημη, σκληρή πλευρά της ζωής. Αυτή που οι θιασώτες της ευδαίμονης κοινωνίας τη θεωρούν ή κατονομάζουν πολλές φορές με κοσμητικά επίθετα «οι κουρελήδες», «οι ανίκανοι», «οι κοινωνικά άχρηστοι», «οι τεμπέληδες», «οι αλητήριοι» κλπ Τι τα θέλετε… Είναι στη ζωή μερικά πράγματα, που ούτε μπαλώνονται, ούτε διορθώνονται. Και η φτώχεια είναι ένα από αυτά. Χαρά σ’ αυτούς που δεν την έχουν δοκιμάσει. Είναι να τρεκλίζουν τα πόδια σου τρώγοντας ολημερίς λίγα λάχανα με πασπάλι και είναι να σπαράζει η καρδιά σου ακούγοντας την κραυγή «καλέ κυρά πεινάω». Συνέβησαν και συμβαίνουν και αυτά. Τουλάχιστον τώρα, προς το παρόν, δεν σου κόβουν τη σύνταξη και δεν σ’ αφήνουν γυμνό και πεινασμένο. Κάτι είναι κι αυτό.
