Γράφει ο Φάνης Δημουλάς, Φοιτητής
Η Ε.Ε. είναι μια χίμαιρα σε ένα παγκόσμιο οικοσύστημα που συνεχώς αλλάζει. Στο πιο περίεργο «τέρας» σε μια εποχή παράξενη αναπόφευκτα υπάρχουν μεταλλάξεις. Οσο τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης αποκλίνουν από τους δημοσιονομικούς στόχους που προϋποθέτουν την ομαλή συμβίωση στο πλαίσιο που υπαγορεύει η νομισματική και οικονομική ολοκλήρωση τόσο αυξάνονται οι κλυδωνισμοί του συστήματος από το εσωτερικό. Ταυτοχρόνως η ασυμφωνία απόψεων στους κόλπους της Ε.Ε. σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικής οργάνωσης αυξάνουν την αβεβαιότητα για το αύριο σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να εξετάσουμε τη συνολική συμπεριφορά του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ΕΚΤ ξεκίνησε ως μια τυπική κεντρική τράπεζα βασισμένη στο πρότυπο της BundesBank, εξελίξεις όμως όπως η κρίση της Ευρωζώνης το 2012 σε συνδυασμό με την έλλειψη ηγεσίας σε θεσμικό αλλά και προσωπικό επίπεδο την υποχρέωσαν να υπερβεί τη θεσμική της δικαιοδοσία προκειμένου να μην καταρρεύσει το κοινό νόμισμα. Εξυπηρετώντας αυτήν την πολιτική ο πρόεδρος της ΕΚΤ προέτρεψε στις 16 Μαρτίου τα κράτη της Ευρώπης να κάνουν ένα Κβαντικό άλμα προς την κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Η προτροπή αυτή είναι βασισμένη στη εκτίμηση της ΕΚΤ ότι η Ευρώπη βαδίζει προς μια σταθερή οικονομική ανάκαμψη η οποία θα ενισχυθεί από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (ο αρμόδιος επίτροπος βέβαια είπε σε παλιότερη ανακοίνωση ότι δεν θα δούμε μείωση της ενεργείας). Ταυτόχρονα προειδοποίησε για την ανεπαρκή σύγκλιση των μελών της Ευρωζώνης που μπορεί να προκαλέσει τη διάλυση του κοινού νομίσματος στην πρώτη σοβαρή κρίση λόγω της αυξημένης διασύνδεσης των οικονομιών. Το αντίδοτο που πρότεινε είναι το μοίρασμα της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μέσω της διεύρυνσης των ευρωπαϊκών θεσμοθετημένων οργάνων τα οποία δεν θα περιορίζονται στον προσδιορισμό κατευθυντήριων γραμμών και κανόνων που διέπουν τις οικονομίες. Ο όρος κβαντικό άλμα δεν χρησιμοποιήθηκε τυχαία. Στην φυσική το κβαντικό άλμα είναι η μεταπήδηση ενός ηλεκτρονίου από ένα ενεργειακό επίπεδο σε άλλο σε χρονικό διάστημα νανοδευτερολέπτων με τρόπο ασυνεχή (άρα μιλούμε για δραστική αλλαγές). Ο λόγος που προσανατολίζεται σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να φανεί από την προειδοποίηση ενός άλλου γκουρού της οικονομίας του Νουριέλ Ρουμπινί ο οποίος προειδοποίησε την Ευρώπη για τις σοβαρές οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες ενός Grexit (βεβαίως το Grexit είναι όρος επικοινωνίας άσχετος με την πραγματικότητα καθώς είναι απίθανο να συμβεί αλλά το Frexit με την Le Pen να ισχυροποιείτε μέρα με τη μέρα φαντάζει σαν ωρολογιακή βόμβα).
Το παραπάνω σενάριο στους ευρωπαϊκούς κόλπους ονομάζεται ομοσπονδιοποίηση. Από παλιότερες παρεμβάσεις του Ντράγκι φαίνεται ότι οραματίζεται την θεσμοθέτηση ενός νέου τσάρου της ευρωπαϊκής οικονομίας με την δυνατότητα να απορρίπτει και να τροποποιεί προϋπολογισμούς, κάτι το οποίο ενστερνίζεται και ο Σόιμπλε. Εδώ όμως υπάρχει ένα πρόβλημα, ο νέος τσάρος θα εκλέγεται δημοκρατικά, θα λειτουργεί με διαφάνεια και θα κρίνει τους πάντες με τα σταθμά και τα μέτρα της Γερμανίας χορηγώντας λιτότητα ανεξαρτήτως του προβλήματος με αποτέλεσμα τη δαιμονοποίηση των Βρυξελλών αντί του Βερολίνου. Αυτό είναι σενάριο προορισμένο για την αποτυχία ακόμη και αν αρχικά εγκριθεί από τους λαούς και τα κοινοβούλια κάτι που φαντάζει σαν ουτοπικό ενδεχόμενο με δεδομένη τη δυσαρέσκεια που επικρατεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αντί αυτού ας προτείνει ένα εξειδικευμένο αναπτυξιακό πακέτο κατευθυνόμενο προς τις αδύναμες οικονομίες που θα βελτιώσει την εικόνα της Ευρώπης στους πολίτες και μετά ας συζητήσουμε για το αν και πώς θα γίνει το «μοίρασμα» (εκχώρηση;) της ήδη κουτσουρεμένης εθνικής κυριαρχίας.
