Του Γιάννη Μαντίδη
Τον τίτλο του βιβλίου μου «Από πού πάνε στον πολιτισμό;» (έκδοση 2005) μου θύμισαν κάποια δημοσιεύματα στον Τύπο, που αναφέρονται στην υποψηφιότητα της πόλης μας για «πολιτιστική πρωτεύουσα» το 2021… Τον φάκελο προετοίμασε η προηγούμενη Δημοτική Αρχή, για να τον μεταβιβάσει έντεχνα (να τον.. «πασάρει», θέλω να πω) στην τωρινή, γνωρίζοντας βεβαίως πόσο δύσκολο είναι να βάλεις «γκολ» χωρίς προπόνηση που απαιτεί η υποψηφιότητα του Βόλου. «Από πού, λοιπόν, πάνε στον πολιτισμό; ή που οδηγεί σε πολιτιστική πρωτεύουσα μια πόλη;
Δύσβατο και στενό το μονοπάτι, τα λέμε μια ζωή. Για να το περπατήσεις θέλει κουράγιο, θέληση δυνατή, άδολη αγάπη για την πόλη σου και δύναμη ψυχής για να αποφύγεις ίντριγκες κι’ «αρπαχτές», που δυστυχώς, νιώθεις να σε νικούν, όταν οι συμβουλές του Μάνου Χατζηδάκη (1989) αγνοούνται κι ο παγκοσμίου φήμης Τζώρτζης Χατζηνίκος παραμερίζεται (τι ντροπή!) για να επιπλεύσουν οι εισαγόμενοι φελλοί. Ναι, και οι δήμαρχοι είναι υπεύθυνοι. Συμμετείχαν! Αλλοι από άγνοια κι άλλοι από φόβο, κάποιοι μάλιστα από δαύτους, όταν χτυπούσε η εξ Αθηνών «γραμμή» των εντολέων …σηκώνονταν(!) για να εκφράσουν στους προστάτες του εντεταλμένου τους το γιες, εκ του ορθίως…
Σύγχρονοι χρυσοθήρες οι σπεύδοντας εκπολιτιστές βρήκαν χρυσή φλέβα και τη «χτύπησαν», ελέω των δημάρχων.
Kαι είδαμε πράματα και θάματα, πανάκριβα, φαντασμαγορικά, που εντυπωσίαζαν το ανυπεράσπιστο κοινό, ένα κοινό που δεν κράτησε τίποτα, δεν εμβολιάστηκε μ’ έναν αληθινό πολιτισμό ν’ ανέβει λίγο ψηλότερα. Κι όταν χαθούν κι οι τελευταίες σπίθες των πυροτεχνημάτων στον ορίζοντα, θα μείνει μόνο η χρυσόσκονη, που χάθηκε κι αυτή, την πήρε ο άνεμος μαζί με τους χρυσοπληρωμένους σκηνοθέτες, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν, χωρίς αιδώ κι επιχειρούν να επανατρυγήσουν την πόλη του μελιού…
Και μες στη σύγχυση, να σου και μια φίλη μου η Αννα, γνωστή μου απ’ τους παλιούς καλούς καιρούς, να προσπαθεί να με τσιγκλήσει για τα «δρώμενα» για κείνα που κι αυτή συμπάσχει, χωρίς να ξέρει ότι δεν έπαψα « να κάνω το σταυρό μου» για τα «θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού» που αναφέρει. Μπορείς να μη σταυροκοπιέσαι όταν βλέπεις τέτοια πράματα, όπως π.χ. τον «Φάκελο του Βόλου» που ο συντάξας πήρε εντολή και προετοίμασε για την … αποπληρωμή του;
Αννα μην κλαις! Κι ας είμαστε για κλάματα… Θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες. Η νέα γενιά, που είναι σήμερα στα πολιτιστικά μας, τράβηξε τις κουρτίνες να μπει περισσότερο φως κι ίσως μπορεί να χτίσει κι ένα σωστό φάκελο για μια σωστή, ελληνική πόλη βασικά, κι ύστερα για μια «πρωτευουσιάνα» πόλη…
