Γράφει ο Γρηγόρης Ιγγλέσης, Πρόεδρος της εταιρείας «Κενταύρων Ορος»
Ζούμε σε μια ευλογημένη περιοχή. Πανέμορφη. Και κορωνίδα της ομορφιάς της το πανέμορφο Πήλιο. Το βουνό «βουνών καμάρι». Ενα βουνό του οποίου η ομορφιά συντηρεί ποικιλοτρόπως χιλιάδες οικογένειες συμπατριωτών μας συνιστώντας τον σημαντικότερο ίσως αιμοδότη της τοπικής οικονομίας. Ενα βουνό που προσφέρει ήλιο, θάλασσα, δάση, και …χιόνι. Η αγάπη για το βουνό και το χιόνι ήταν αυτή που ενέπνευσε κάποιους αγνούς οραματιστές τη δεκαετία του ’60 να στήσουν με εθελοντική, και σε μερικές περιπτώσεις σκληρή, δουλειά ένα χιονοδρομικό κέντρο. Ενα κέντρο που σε καμιά όμως περίπτωση δεν στόχευε στο να αποτελέσει χιονοδρομικό αντίστοιχο εκείνων των Αλπεων. Και ο λόγος ήταν απλός. Το Πήλιο έπιανε πάντα χιόνι, και σε μερικές περιπτώσεις πολύ χιόνι, αλλά δυστυχώς κρατούσε πολύ λίγο. Συνεπώς η διάρκεια λειτουργίας του χιονοδρομικού ήταν εξαιρετικά μικρή συγκρινόμενη με αντίστοιχα του εξωτερικού (αλλά και άλλα της πατρίδας μας, π.χ. Παρνασσός) και συνακόλουθα η δυνατότητα απόσβεσης των όποιων επενδύσεων, προκειμένου αυτό να συντηρείται και να εκσυγχρονίζεται, δύσκολη. Επρεπε λοιπόν το χιονοδρομικό να σχεδιαστεί και να λειτουργήσει συμπληρωματικά και επιβοηθητικά στην οικονομία της περιοχής σε συνδυασμό με άλλες δραστηριότητες του βουνού όπως η ορειβασία, το mountain biking κ.λ.π. Δυστυχώς συνέβη το αντίθετο. Κάποιοι, στηριζόμενοι ως συνήθως στην άκριτη και χωρίς στόχους πολιτική των κρατικών χρηματοδοτήσεων, θέλησαν να κάνουν το χιονοδρομικό του Πηλίου Garmich. Και βέβαια, αντί να διαφημίζουν το χιονοδρομικό οι ξενοδόχοι και οι λοιποί κινούμενοι περί του τουρισμού επενδυτές του Πηλίου ως στοιχείο συμπληρωματικής ομορφιάς του βουνού και παροχής επιπλέον δυνατοτήτων διασκέδασης και ανεμελιάς ώστε να προσελκύουν περισσότερους επισκέπτες, έφτασε το χιονοδρομικό να διαφημίζει το …χιονοδρομικό για να αυξήσουν ουσιαστικά τον κύκλο εργασιών τους οι ξενοδόχοι (και όχι μόνο). Καθόλου κακό. Ιδίως όταν αυτό γίνεται με κρατικά κονδύλια (απ’ τα γνωστά δανεικά που μας χρεοκόπησαν). Εικόνα και ομοίωση της αποτυχημένης κρατικής διαχείρισης λοιπόν και το χιονοδρομικό πέριξ του οποίου κάποιοι επιτήδειοι κέρδιζαν ξεκούραστα και στην πλάτη όλων μας τον επιούσιο. Αυτά μέχρι την εκδήλωση της κρίσης. Και μόλις ο κορβανάς στέρεψε, ή ο επιούσιος ήταν ξεροκόμματο και όχι παντεσπάνι, το χιονοδρομικό σχεδόν εγκαταλείφθηκε.
Οταν λοιπόν, κατ’ επιλογή του Περιφερειάρχη αλλά και δική μου, ανέλαβα την ευθύνη λειτουργίας του χιονοδρομικού βρέθηκα μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Η στέγη του καταφυγίου κατεστραμμένη και χωρίς αλεξικεραυνική υποδομή, τα καλοριφέρ να έχουν εξαφανισθεί, κάποια μηχανήματα να μην λειτουργούν ενώ κάποια άλλα να λειτουργούν χωρίς έστω στοιχειώδη συντήρηση και πιστοποίηση καλής και ασφαλούς λειτουργίας, απλήρωτοι εργαζόμενοι κ.α. Και ο χρόνος πίεζε. Ολα έπρεπε να λειτουργούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε το χιονοδρομικό να είναι σε θέση να υποδεχθεί, όταν και αν έπεφτε χιόνι, τους όποιους επισκέπτες. Και πως αυτό μπορούσε να γίνει αφού χρήματα για αποκατάσταση όλων των προαναφερθέντων προβλημάτων δεν υπήρχαν; Πως ήταν δυνατόν όλα αυτά τα έξοδα να καλυφθούν εξ ολοκλήρου απ’ τα έσοδα; Κάποιες προσπάθειές μου για τυχόν χορηγίες από επιχειρηματίες και ξενοδόχους της περιοχής είχαν περιορισμένο ως απελπιστικά πενιχρό αποτέλεσμα. Μόνη λύση η συμφωνία με τους εργαζομένους για κάτι επαχθές. Να πληρωθούν όταν και άμα θα έχουμε χιόνι και σε συνάρτηση με τα έσοδα απ’ την λειτουργία του χιονοδρομικού. Και οι εργαζόμενοι δέχθηκαν. Και το έκαναν γιατί αφ’ ενός αναγνώριζαν τις οικονομικές δυσκολίες και αφ’ ετέρου αγαπούσαν το βουνό, το χιονοδρομικό, εντέλει το ίδιο τους το σπιτικό.
Έτσι το χιονοδρομικό λειτούργησε. Και απ’ τα έσοδά του, μετρημένα, μην φαντάζεσθε εξωπραγματικά νούμερα, πληρώθηκαν οι εργαζόμενοι, πληρώθηκαν οι επισκευές μηχανημάτων και κτιρίων, τοποθετήθηκε αλεξικέραυνο, αγοράσθηκαν κάποια έπιπλα. Το μόνο που απέμενε σε εκκρεμότητα μέχρι χθες ήταν οι πληρωμές του ΙΚΑ των εργαζομένων, κάτι που θα γίνει τις αμέσως επόμενες ημέρες. Συνέβη λοιπόν αυτό που σχεδόν κανείς ίσως απ’ τους γνωρίζοντες τα προβλήματα δεν περίμενε, δηλαδή να λειτουργήσει το χιονοδρομικό χωρίς προβλήματα. Δυστυχώς η δική μου ανακούφιση, την οποία μεγέθυνε η χαρά των εργαζομένων, κράτησε λίγο. Κάποιοι, με νοοτροπία σμιλεμένη από πρακτικές του παρελθόντος που δυστυχώς δεν ξεριζώνεται, άρχισαν τον πόλεμο. Δεν ήθελαν νοικοκύρεμα. Ηθελαν απλά κομμάτι απ’ την πίτα των εσόδων του χιονοδρομικού που προφανώς θεώρησαν μεγάλη. Και το κομμάτι αυτό το ήθελαν να τους καταβληθεί με κάθε θυσία, με κάθε αντίτιμο, ακόμη και με κίνδυνο να αφεθούν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι. Ετσι άρχισαν περίεργες πιέσεις για διάθεση κονδυλίων για διαφήμιση, για παροχή χλιδάτης νομικής προστασίας κ.λ.π. Και όταν κατάλαβαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να ενδώσω άρχισαν οι καταγγελίες, είτε στα ΜΜΕ είτε σε αρμοδίους φορείς του Δημοσίου. Καταγγελίες για μειωμένα έσοδα λόγω ανεπαρκούς διαφήμισης, καταγγελία για λειτουργία χωρίς άδεια, καταγγελία για μη απόδοση οφειλόμενων στο ΙΚΑ κ.λ.π. Φυσικά όλα κατέπεσαν αφού κυρίως βρήκαν απέναντί τους εκείνους που με κουράγιο πρωτόγνωρο και σε μερικές περιπτώσεις με αυτοθυσία λειτούργησαν άψογα το χιονοδρομικό των χιλίων προβλημάτων. Τους εργαζομένους στο χιονοδρομικό. Οσο για μένα, πρέπει να τους πω πως ο πόλεμος με χαλυβδώνει. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου είναι η ικανοποίηση που βλέπω στα μάτια εκείνων που για ένα ακόμη χρόνο με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ σκληρή εργασία εξασφάλισαν άμεσα την αξιοπρεπή διαβίωση της οικογένειας τους. Τους διαβεβαιώνω πως ο καλύτερος φίλος μου είναι το μαξιλάρι μου. Τέλος, θέλω να διαβεβαιώσω αυτούς που με πιέζουν και με συκοφαντούν ότι εάν δεν σταματήσουν θα επανέρθω και αυτή τη φορά με πολύ σκληρό τρόπο και με αποδείξεις που θα ταρακουνήσουν άπαντες.
