ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Οι ρομαντικοί του κόσμου τούτου

οι-ρομαντικοί-του-κόσμου-τούτου-648691

Γράφει η Δάφνη Μουντούρη

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι συχνά τον Παπακαλιάτη και πιο συγκεκριμένα την ταινία του, το «Αν». Η ζωή που καταλήγουμε να ζούμε είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που έχουμε πάρει, από το φαγητό που θα μαγειρέψουμε, μέχρι τον άνθρωπο που θα επιλέξουμε να περάσουμε όλη μας τη ζωή μαζί του. Κάποιες φορές η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία και από τον πιο ταλαντούχο σεναριογράφο. Μπορεί τελευταία στιγμή να αποφασίσεις να βγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς σου, να πας σε ένα μέρος που κάτω από άλλες συνθήκες ποτέ δεν θα επισκεπτόσουν κι εκεί να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου. Απλές αποφάσεις που δεν τις σκέφτεσαι καν, κι όμως μπορούν να σε οδηγήσουν στη μεγαλύτερη ευτυχία.

Βέβαια, η ευτυχία είναι στιγμές όπως όλοι θα γνωρίζετε κι έχει το κακό συνήθειο να τελειώνει γρήγορα. Ετσι, συναντώντας όλως τυχαίως τον ένα και μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις ότι αυτό το παχουλό, φτερωτό, ερμαφρόδιτο αγγελάκι υπάρχει και επιτέλους κατάφερε να βρει το στόχο του, έρχεται η πρώτη κατραπακιά της πραγματικότητας: «Φεύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό» ή, αν είστε ακόμα πιο άτυχοι, σας πατάει φορτηγό (βλέπε «Αν» ή «One Day»). Τότε, το μόνο που θέλεις είναι να τραβήξεις το χρόνο από τα μαλλιά, να σπάσεις τα ρολόγια, να εξοικονομήσεις ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο που έχεις μαζί του ή μαζί της, μέχρι να έρθει το τέλος. Μέχρι να έρθει η ώρα να πείτε αντίο και να συνεχίσετε να ζείτε τις ζωές σας χωριστά, γυρνώντας πίσω, σκεπτόμενοι ότι για λίγο καιρό δεν ήσασταν απλοί θεατές ακόμα μιας γλυκανάλατης αισθηματικής κομεντί, αλλά οι πρωταγωνιστές ενός θυελλώδους έρωτα, που απλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία στο happy end. Ομως, ποιο τέλος ήταν άραγε ποτέ ευχάριστο, αλλά και πότε τελειώνει πραγματικά κάτι; Ισως το «αντίο» τελικά να είναι απλά μια άνω τελεία για όσους αγαπήθηκαν δυνατά κάποτε.

Τι θα γινόταν αν… Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει. Κάθε πόρτα που ανοίγουμε, κλείνει αυτόματα μια άλλη και ποτέ δε μπορούμε να ξέρουμε τι έκρυβε πίσω της. Ομως, κάθε πόρτα που έτυχε να ανοίξουμε φανερώνει τη ζωή που επιλέξαμε να ζήσουμε, με όλες τις δυσκολίες, τις χαρές και τις λύπες. Μπορεί το χαρούμενο τέλος που όλοι ονειρευόμαστε να μην έρχεται πάντα, η αλήθεια είναι ότι σπάνια έρχεται. Ομως, όπως είπε κάποτε κάποιος όχι και τόσο σοφός άνθρωπος, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, οπότε ρομαντικοί του κόσμου ενωθείτε, ο έρωτας είναι ακόμα εκεί έξω και το κρύο δε λέει να σταματήσει. Τα σέβη μου.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου