Γράφει η Νάντια Σαρρή, Φοιτήτρια Ειδικής Αγωγής του Π.Θ.
Μερικές μέρες, όσο κι να προσπαθείς να μην σκέφτεσαι, σε θλίβουν, σου ξυπνούν αισθήματα του ανικανοποίητου και μια απογοήτευση.
Τι κατάφερες, τι ακόμη θα ήθελες και ένα παράπονο για την Ιθάκη που δεν βρήκες και για τα κύματα που σε χτυπούν αλύπητα. Κι όλα αυτά γιατί;
Γιατί νομίζουμε πως η ευτυχία είναι πάντα κάτι που δεν έχουμε ή κάτι μακριά μας που θα την αποκτήσουμε αν κουραστούμε, σαν η μοίρα τότε θα μας ξεπληρώσει όλους τους κόπους και τις προσπάθειές μας.
Σταμάτα λοιπόν να μένεις θεατής στην ίδια σου τη ζωή.
Μάθε ότι την Ιθάκη θα την φτάσεις αν αφήσεις το πνεύμα σου ελεύθερο να μάθει, να ακούσει και να διδαχτεί από ένα ξεθωριασμένο σύνθημα σε κάποιο τοίχο μέχρι τα λόγια ενός «τρελού», που απλώς παραλογίζεται μόνος του στο δρόμο.
Ζήσε σκεπτόμενος ότι πρωταγωνιστείς σε ταινία με πολλαπλά αυτοτελή επεισόδια… στιγμές χρόνου Ενεστώτα!
Περπάτα πάνω στα νερά ή τη βρεγμένη άμμο και μην σκέφτεσαι τη σόλα των παπουτσιών σου.
Ασε το ρολόι σου στο σπίτι και δώσε έμφαση στους δείκτες της καρδιάς σου.
Φύγε από ό,τι σε κρατάει πίσω, όντας κολλημένος στη ρουτίνα σου.
Πόνταρε σε ομάδες που μπορεί να μοιάζουν εκ των προτέρων χαμένες, που έχουν όμως ελπίδα μέχρι και το 90’ για ένα γκολ, έστω και από πέναλτι.
Ξερίζωσε τις αναστολές σου και τις ανασφάλειες που η κατευθυνόμενη λογική από τα «πρέπει» των άλλων δημιουργεί.
Ελα κοντά με τον εαυτό σου, όχι με αυτά που δείχνεις ή αυτό που θα ήθελες να είσαι, αλλά με αυτό που είσαι πραγματικά και γίνε ο πιο αυστηρός κριτής σου.
Βάλε στο συρτάρι και κλείδωσε το εγώ σου, απελπίσου, τσαλακώσου, κλάψε…
Μόχθησε για τα θέλω σου ακόμη κι αν μοιάζουν άπιαστα.
Μην κλείνεις τα μάτια σου σε όσα δεν σ’ αρέσουν… προσπάθησε να αισθανθείς μέρος ενός συνόλου του οποίου είσαι συνυπεύθυνος.
Στο παιχνίδι της ζωής προσπάθησε να παίζεις ομαδικά, βιώνοντας έτσι συναισθήματα αλληλεγγύης.
Εκτίμησε όσα σου χαρίστηκαν ή όσα θεωρείς δεδομένα…
Ζήτα συγχώρεση – πες συγγνώμη, δεν θα εκτεθείς ή θα φανείς αδύναμος, αντίθετα θα έρθεις αντιμέτωπος με την γαλήνη και την ηρεμία.
Οφείλεις να’ σαι αισιόδοξος, όχι γιατί τα παραμύθια σου φτιάχνουν το κέφι, αλλά γιατί σου ανοίγουν νέους δρόμους…
Ο «χαμένος τα παίρνει όλα»… γιατί βιώνοντας την ήττα, μπορείς να αφεθείς και να ζήσεις τη χαρά της νίκης! «Και μην ξεχνάς… Εσύ γεννάς τη θάλασσα και χτίζεις το καράβι. Είσαι ο εδώ και το αλλού, είσαι η γιορτή του γυρισμού, το δάκρυ του αποχωρισμού.
Τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις, όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο, όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ».
