Του Σεραφείμ Αθανασίου
Θέλω και εγώ προσωπικά να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου και τη χαρά που νιώθω, όπως όλοι άλλωστε οι νομοταγείς συμπολίτες μου, και για την πρόσφατη -είναι τόσες πολλές- επιτυχία των τοπικών μας Αστυνομικών Αρχών (μαζί με τους γειτονικούς στο Βόλο Λαρισινούς συναδέλφους τους) για κείνη την επιτυχή εξάρθρωση πολυμελούς σπείρας εμπόρων ναρκωτικών ουσιών.
Δέκα επτά μέχρι στιγμής οι συλληφθέντες και οι εμπλεκόμενοι σε όλο αυτόν τον «αθώο κύκλο» προσφοράς υπηρεσιών στους έχοντες ανάγκη «αποδημίας», ξεπερνούν τα εκατόν είκοσι άτομα. Στις δε κατασχέσεις, απ’ όλα έχει ο… μπαξές.
Χιλιάδες τα ευρώ, όπλο, έξι αυτοκίνητα και δύο μοτοσικλέτες, πάνω από είκοσι και με ύποπτες κλήσεις κινητά τηλέφωνα και, κατά πως διάβασα στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ», δύο οι ηλεκτρονικές ζυγαριές ακριβείας. Οι «καλοί» αυτοί έμποροι, επεδίωκαν προφανώς να έχουν και την… έξωθεν καλή μαρτυρία στο να είναι, δηλαδή, και «εντάξει» στις συναλλαγές τους μέχρι και στο χιλιοστό του γραμμαρίου. Ευτυχώς οι επιτυχίες των Αστυνομικών μας και οι έρευνές τους πάνε λέγοντας, και καλά -ακόμη- κρατούν!
Φαντάζεσαι αγαπητέ «ΤΑΧΥΔΡΟΜΕ» τη χαρά αυτών των οργάνων που με κίνδυνο της ζωής τους, έφεραν σε πέρας αυτή την αποστολή;
Και δεν είναι σχήμα λόγου αυτά που γράφω. Είναι πέρα για πέρα αληθινές οι σκέψεις μου, επειδή οι κίνδυνοι που παραμόνευαν και συνεχώς παραμονεύουν σε κάθε βήμα, σε κάθε προσπάθεια παροχής υπηρεσιών αυτών των οργάνων, στην έννομη τάξη, είναι πολλαπλάσιοι και δυστυχώς ΜΗ ορατοί και δεν μπορούν όσο θα έπρεπε να προφυλάσσονται κατά την εκτέλεση των διατεταγμένων υπηρεσιών παρακολούθησης τόσο επικινδύνων προσώπων που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας, επειδή λαμβάνουν αυστηρά μέτρα προφύλαξής τους, έχοντες ως βοηθούς και χίλιους δυο τσιλιαδόρους, ακόμη και μικρά παιδιά.
Οι έμποροι διακίνησης αυτών των παράνομων και επικίνδυνων ουσιών που ενσπείρουν συμφορές και θανάτους, είναι πανέξυπνοι και μπρος στο κέρδος, δεν υπολογίζουν απολύτως τίποτα. Είναι αποφασισμένοι για όλα, φτάνει να πετύχουν την απόκτηση όσων περισσοτέρων χρημάτων, ανεξάρτητα αν αυτά τα κα(ο)λόχαρτα, είναι ποτισμένα με αίμα και δάκρυα από ανείπωτες συμφορές.
Αυτά τα λίαν επικίνδυνα στοιχεία φυλάγονται ακόμη και από τις σκιές των οργάνων της τάξεως και όταν καταλάβουν κίνδυνο, χωρίς δισταγμό και αναστολές, χρησιμοποιούν Καλάζνικοφ ή και άλλα θανατηφόρα σιδηρικά.
Ως εκ τούτου το αστυνομικό όργανο, το όποιο όργανο, πρέπει να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα και το μυαλό του σε υπερδιέγερση, αλλιώς εν ριπή οφθαλμού και με ριπές από Καλάζνικοφ γίνεται παρελθόν.
Αν δεν κάνω λάθος, στο περιοδικό «Αστυνομική Επιθεώρηση» είχα κάποτε διαβάσει πως από το έτος 1984 μέχρι και το 2011 πάνω από εκατό (100) αστυνομικά όργανα σωριάστηκαν νεκρά στο έδαφος από Καλάζνικοφ, ακόμη και με παγιδευμένους ταχυδρομικούς φακέλους, όπως συνέβη τον Ιούνιο του 2010 με τον μακαρίτη Συνταγματάρχη (Αστυνομικό Διευθυντή) Γιώργο Βασιλάκη που βρήκε φρικτό θάνατο διαμελιζόμενος μέσα στο γραφείο του στο Υ.Δ.Τ.
Ενας δηλαδή ολόκληρος λόχος νέων ανδρών, ακόμη και 19άχρονα παιδιά και όχι μόνο εκείνος ο Λόχος, αλλά και στη συνέχεια του 2011 και μέχρι πρόσφατα, πολλά ακόμη θύματα έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή κατά την εκτέλεση των δύσκολων και επικίνδυνων καθηκόντων τους.
Και πάμε σε παρακαλώ «ΤΑΧΥΔΡΟΜΕ» μαζί και νοερά να συγκεντρώσουμε στο προαύλιο κάποιας Αστυνομικής Σχολής αυτά τα αδικοχαμένα -δυστυχώς- παλικάρια. Να τα φέρουμε νοερά στη μνήμη μας και να τα δούμε για λίγο μπροστά μας ολοζώντανα, γεμάτα υγεία, ομορφιά και όρεξη για ζωή.
Ο Λοχαγός τους (τον Μοίραρχο τον ονομάζουμε Λοχαγό επειδή έχουμε να κάνουμε με Λόχο), κάποια στιγμή και αφού τελείωσε την όποια διδασκαλία του, λέει σε αυτά τα εκατό και πλέον παιδιά εκείνο το στρατιωτικό και γνωστό: «τους ζυγούς λύσατε».
Και λύνουν τους ζυγούς εκείνα τα γεμάτα ζωή χαρούμενα παλικάρια. Και τρέχουν εδώ και εκεί. Και πειράζονται μεταξύ τους, και το καθένα από αυτά παίρνει το δικό του δρόμο προκειμένου -μια που είχαν ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή τους- να συναντήσουν γονείς, συζύγους και δικά τους κατά σάρκα μικρά παιδιά, ή φίλους και φιλενάδες και να περάσουν, έτσι, λίγες ώρες ευχάριστα ανάμεσα σε προσφιλή τους πρόσωπα. Να ζήσουν, τέλος πάντων, τη ζωή τους και ανάλογα με την επιθυμία ενός εκάστου εξ αυτών των παιδιών εκείνου του Λόχου, τον οποίον νοερά για λίγο εδώ συγκεντρώσαμε.
Αλλά φευ, αλίμονο και τρισαλίμονο, αυτά τα παιδιά τώρα δεν υπάρχουν στη ζωή. Και οι ψυχές αυτών των νέων ανθρώπων, περιφέρονται ανάμεσά μας με ένα μεγάλο ερώτημα προς τη μεγάλη τους Μάνα: «ΓΙΑΤΙ»; Αλλιώς εμείς -λένε- είχαμε σκεφθεί την εθελουσία είσοδό μας στην οικογένεια του Αστυνομικού Σώματος. Ποιό κακό κάναμε; Γιατί δεν μας εφοδίασες -λένε στη Μάνα- με τα απαραίτητα εφόδια είτε αυτά είναι ατομικός εξοπλισμός και μέσα μεταφοράς και -το κυριότερο- προστατευόμενοι νόμοι. Δύσκολη η απάντηση η οποία δυστυχώς θα αργήσει -πιστεύω- να δοθεί.
Εκατόμβη θυμάτων έχει να παρουσιάσει το Σώμα της Αστυνομίας και όμως, αυτοί οι άνδρες, αυτά τα δικά μας -του Λαού- παιδιά, δεν πτοούνται από τους πολλαπλούς καθημερινούς κινδύνους! Πιστοί στο καθήκον προσφοράς των υπηρεσιών τους και για το γενικό καλό δεν σκέπτονται τους κινδύνους, ενώ μπορούσαν και να τους αποφύγουν αν σκεπτόντουσαν ότι «εγώ ένα φίδι πιάνω, εκατοντάδες παρουσιάζονται, χίλια βγαίνουν από τις τρύπες τους, γιατί να κινδυνεύσω?». Το πώς, δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κάποιος.
Ο μηνιαίος μισθός τους -μια που λογίζονται μόνιμοι υπάλληλοι- είτε εργαστούν είτε όχι, δεν μεταβάλλεται και καθ’ έκαστον μήνα καταβάλλεται. Και εν προκειμένω, αν μεταβληθεί, δυστυχώς, την σήμερον ημέρα με την κρίση που μας δέρνει, δεν θα έχει άνοδο αλλά μείωση και μάλιστα, όπως είναι γνωστό, μεγαλύτερη των άλλων επαγγελμάτων. Θα μπορούσαν, συνεπώς, αν ήθελαν να αποφύγουν πολλούς κινδύνους και περάσματα μονοπατιών, στα οποία καραδοκούν αυτοί οι κίνδυνοι.
Μπορούσαν, δηλαδή, να περπατούν σε λεωφόρους κάνοντας το «κορόιδο» και να μη σκέπτονται στο πώς θα βγάλουν εκείνοι το «φίδι από την τρύπα » και να κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα ακόμη και η ίδια ζωή τους.
Δεν σκέπτονται όμως έτσι και ΕΥΓΕ ΤΟΥΣ! Εύγε σε όλους, από τον πιο μεγάλο μέχρι τον πιο μικρό που πρέπει να το πω, πως ο μικρός -και εννοώ σε βαθμό- κινδυνεύει περισσότερο από τους μεγαλύτερους και σε ολόκληρη την αστυνομική δύναμη του Σώματος, από τον Αρχηγό μέχρι και τον τελευταίο χωροφύλακα.
Όπως και να έχει όμως, η όλη υπόθεση αυτής της λίαν επικίνδυνης αποστολής για τη σωματική ακεραιότητα των οργάνων της τάξεως, και που έφεραν σε πέρας αυτά τα όργανα για το καλό των νομοταγών πολιτών. Οπως λοιπόν και αν έχει η όλη υπόθεση, πρέπει να τονιστεί ότι ο Λαός της Μαγνησίας, της Λάρισας και γενικά της Θεσσαλίας, αισθάνεται όμορφα και χαίρεται γιατί τα όργανα της τάξεως, ευόρκως και με πολλούς κινδύνους εκτελούν το καθήκον τους.
Πρέπει όμως να πω και κάτι ακόμη: Επειδή προέρχομαι από το Σώμα της Χωροφυλακής, εγώ προσωπικά εδώ, γράφω και εκδηλώνω και τη δική μου χαρά για την επιτυχία της σύλληψης κακοποιών διακίνησης ναρκωτικών ουσιών από τους εν ενεργεία συναδέλφους μου. Και πιστεύω πως βρίσκομαι μέσα στις σκέψεις όλων των εν συντάξει συναδέλφων μου, και πως και κείνοι αισθάνονται την ίδια με τη δική μου χαρά για αυτή την επιτυχία των αστυνομικών μας.
Αξιότιμοι Ανώτατε και Ανώτεροι Αξιωματικοί κύριοι Γιαννέλο, Τόλια, Καραΐσκο και Καρβέλη, επικεφαλής διαφόρων Αστυνομικών Υπηρεσιών Λαρίσης και Βόλου, παρακαλώ δεχθείτε και τα δικά μου θερμά συγχαρητήρια για αυτή σας την επιτυχία η οποία, εκτός του ότι αντανακλά σε όλους τους άνδρες του Αστυνομικού Σώματος, και ιδιαίτερα, σε εκείνους που ασχολούνται με τέτοιες επικίνδυνες υποθέσεις, κάνουν και τους νομοταγείς πολίτες να νιώθουν περισσότερο ασφαλείς. ΕΥΓΕ ΣΑΣ.
