Γράφει ο Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας
Μια εβδομάδα μόνο, και είναι λες και ζούμε σε έναν άλλον κόσμο. Όχι, οι άνεργοι δεν βρήκαν δουλειά, οι νεόπτωχοι δεν αύξησαν τα εισοδήματά τους, ο εφιάλτης της ανθρωπιστικής κρίσης δεν πέρασε. Είναι το χαμόγελο της αξιοπρέπειας που επέστρεψε στα χείλη των Ελλήνων. Είναι η ηθική ικανοποίηση που εκπορεύεται από την τήρηση της ιερής λαϊκής εντολής. Είναι η πρωτόγνωρη πια αίσθηση πραγματικής πολιτικής αντιπροσώπευσης από μιαν άλλη κυβέρνηση, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες κατόρθωσε πριν καλά – καλά ορκιστεί να γίνει η φωνή της κοινωνίας και να επαναφέρει την πραγματική πολιτική στο προσκήνιο.
Ο ελληνικός λαός επιδοκίμασε το νέο πολιτικό ήθος, την αντίσταση της ελληνικής κυβέρνησης στον εκβιασμό του Βερολίνου, κατεβαίνοντας για πρώτη φορά στους δρόμους το βράδυ της 5ης Φεβρουαρίου στο πρώτο παλλαϊκό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα υπέρ των θέσεων της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαίους εταίρους, για πρώτη φορά χωρίς αστυνομικές δυνάμεις, για πρώτη φορά χωρίς κάγκελα. Πάνω από 10.000 Έλληνες ανταποκρίθηκαν στο αυθόρμητο έκτακτο κάλεσμα από τα social media με κεντρικό σύνθημα «Δεν εκβιαζόμαστε, Δεν υποκύπτουμε, Δεν φοβόμαστε, Δεν κάνουμε πίσω, Νικάμε», πλησιάζοντας ειρηνικά για πρώτη φορά τόσο κοντά στην Βουλή, για να υποδηλώσουν – σε μια σημειολογική εξήγηση – την εγγύτητα κοινωνίας-κυβέρνησης.
Σε πλατεία Συντάγματος, Λευκό Πύργο, Παραλία Βόλου και σε άλλες πόλεις ήδη έχουν οριστεί τα επόμενα παλλαϊκά ραντεβού για τις 15 Φεβρουαρίου (η τελική ημερομηνία ενδέχεται να αλλάξει), πριν η ελληνική αντιπροσωπεία βρεθεί στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτεί τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Η διάδοση του διαδικτυακού αυτού καλέσματος είναι ταχύτατη και η ανταπόκριση του κόσμου συγκινητική. Η διαπραγμάτευση γίνεται υπόθεση της ελληνικής κοινωνίας, που ενωμένη αντιμετωπίζει την νέα κυβέρνηση ως Εθνική Ελλάδος, γιατί κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι θα διαπραγματευτεί σκληρά για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια.
Η πολιτική αλλαγή που συντελέστηκε στην Ελλάδα στις 25 Ιανουαρίου μέσα σε μια εβδομάδα έφερε την αλλαγή της ατζέντας της συζήτησης στην Ευρώπη. Για πρώτη φορά η Ευρώπη συζητά για τον τερματισμό της λιτότητας. Η Ελλάδα, όπως είπε και ο Αλέξης Τσίπρας, έγινε πάλι θετικό σημείο αναφοράς στην Ευρώπη. Ενδεικτικά, ο Ιταλός υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Γκρατσιάνο Ντελρίο, λίγο πριν την συνάντησή του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι με τον Αλέξη Τσίπρα δήλωσε ότι «Οι πολιτικές της λιτότητας χωρίς ανάπτυξη έχουν πεθάνει», ενώ αξίζει να επισημανθεί η τοποθέτηση του νομπελίστα οικονομολόγου Κρούγκμαν στους New York Times ότι η ελληνική πρόταση για το χρέος είναι απολύτως λογική και ότι δεν βλέπει με ποιο επιχείρημα θα μπορούσαν να την απορρίψουν οι Γερμανοί χωρίς συζήτηση. Παρά το γεγονός ότι η Γερμανία δείχνει να μην υποχωρεί από την νεοφιλελεύθερη λογική της σκληρής λιτότητας, οι δηλώσεις του κ. Σόιμπλε, κατά τη συνέντευξη Τύπου με τον κ. Βαρουφάκη, ότι θα πρέπει η Ελλάδα να διαπραγματευτεί με τους 3 οργανισμούς, δηλαδή ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ, για εξεύρεση λύσης στο ζήτημα του χρέους, μαρτυρούν μια διαφοροποίηση στη γραμμή του στο θέμα τρόικα αφού για πρώτη φορά δεν αναφέρεται σε αυτούς ως ενιαίο σχήμα (τρόικα), πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να ανοίγει ένας πρώτος δρόμος ώστε η κυβέρνηση να προβεί σε αυτόνομες διαπραγματεύσεις με τον κάθε οργανισμό ξεχωριστά. Αυτό δίνει πολλές ελπίδες στον προσανατολισμό που έχει χαράξει η ελληνική κυβέρνηση, να απευθυνθεί δηλαδή αποκλειστικά στους θεσμούς και όχι στους υψηλόβαθμους υπαλλήλους προκειμένου να προσπαθήσει να περάσει, χωρίς μονομερείς ενέργειες, μια συμφωνία που θα εμπεριέχει αναπτυξιακή λογική και όχι λογική λιτότητας.
Το δυσκολότερο βήμα λένε είναι το πρώτο, και αυτό έγινε. Ο δρόμος της διαπραγμάτευσης θα είναι δύσκολος. Ομως εύκολη δεν ήταν ποτέ μια πραγματική διαπραγμάτευση, που έγινε βέβαια ανάμεσα σε 2 πλευρές… Αυτήν την άλλη πλευρά ανακαλύπτει τώρα η κα Μέρκελ. Μετά από 5 χρόνια «εκπαίδευσης» του ελληνικού λαού στην πεποίθηση ότι ο δρόμος της λιτότητας ήταν το αναγκαίο κακό που έπρεπε να συμβεί στην Ελλάδα, σε έναν ευρωπαϊκό κόσμο που θα γινόταν χειρότερος εάν άλλαζε, οι Έλληνες διαδηλώνουν ξανά για δημοκρατία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, συμμετέχοντας με πρωτοφανή αποφασιστικότητα σε ένα αυθόρμητο λαϊκό κίνημα πάνω και πέρα από πολιτικά χρώματα, και κερδίζουν διεθνώς τον θαυμασμό του δημοκρατικού κόσμου, που παρακολουθεί με ελπίδα τον νεογέννητο αγώνα τον ανθρώπων ενάντια στις νέες ολιγαρχίες και τις αγορές να ξεκινά από την μικρή Ελλάδα.
