Γράφει η Κατερίνα Θεοδώρου, Δημοσιογράφος
Την Κυριακή επικράτησε στις εκλογές ένα κόμμα της μαρξιστικής Αριστεράς, που πριν από λίγα χρόνια συγκέντρωνε μόλις το 4% του εκλογικού σώματος.
Αραγε έγιναν ξαφνικά οι Ελληνες μαρξιστές-λενινιστές; Προδήλως όχι. Κάθε άλλο.
Πιστεύουν στην ατομική ιδιοκτησία όσο κανένας, ίσως, άλλος λαός. Πώς λοιπόν έφθασαν να αναδεικνύουν ως πρώτη πολιτική δύναμη ένα κόμμα που ασπάζεται τις αρχές του μαρξισμού;
Η απάντηση είναι μία και μόνη: Ο λαϊκισμός. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι με τέτοιο λαϊκισμό, είναι αδύνατον να κυβερνηθεί ο τόπος. Ας θυμηθούμε μερικά ενδιαφέροντα.
Η Κυβέρνηση Καραμανλή λοιπόν έπεσε πρόωρα το 2009, διότι ο τηλεοπτικός λαϊκισμός την έφθειρε τόσο πολύ, ώστε δεν της επέτρεψε κατ’ ουσίαν να συνεχίσει να κυβερνά.
Ετσι η σκυτάλη δόθηκε στην Κυβέρνηση Παπανδρέου, που μέσα σε λίγους μήνες έφερε την καταστροφή.
Αλλά ούτε εκείνη αφέθηκε να κυβερνήσει. Μόλις πήγε να λάβει κάποια μέτρα, βρέθηκε απέναντι σε έναν απίστευτο λαϊκισμό που μιλούσε διαρκώς για «κατάπτυστο» μνημόνιο, το οποίο όμως δεν είχε διαβάσει σχεδόν κανένας. Διότι τα περισσότερα μέτρα του, πέραν από τα περιοριστικά και τα επώδυνα, ήταν μέτρα εξορθολογισμού. Αλλά μέσα στο κλίμα γενικού λαϊκισμού, δεν εφαρμόσθηκαν.
Το ίδιο επανελήφθη και τώρα. Η κατιούσα άρχισε με τις ευρωεκλογές του Μαΐου.
Ο λαϊκισμός εκτίναξε τον Σύριζα στην πρώτη θέση. Και από την ημέρα εκείνη, ο Αντώνης Σαμαράς και η Κυβέρνησή του διέπρατταν το ένα λάθος μετά το άλλο.
Υπό την πίεση του λαϊκισμού έγινε ένας ατυχής ανασχηματισμός και στροφή πολιτικής, με κυβερνητικές δηλώσεις του τύπου «σκίζουμε τα μνημόνια».
Έτσι η τ. Κυβέρνηση οδηγήθηκε μόνη της σε πολιτικό αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα την αποσταθεροποίησε ο λαϊκισμός στον οποίο ενέδωσε.
Κι από τα μοιραία λάθη, μεταπηδήσαμε σε νέο πολιτικό σκηνικό, όπως ήταν αναμενόμενο, με λαχανολάιμ και ρουμπινοκόκκινες αποχρώσεις.
Με χιλιάδες χρήστες του facebook και του διαδικτύου γενικότερα να υποδέχονται τη νέα κυβέρνηση με πολύ χιούμορ και με τα σχόλια να παίρνουν φωτιά, κυρίως στο twitter. Ενδεικτικά αναφέρω ορισμένες που πολύ με άρεσαν όπως λένε κι εδώ στη συμπρωτεύουσα:
- «Η Κωνσταντοπούλου είναι κινητή διαφήμιση του Jumbo;».
- «Εναν stylista η κ. Κωνσταντοπούλου τον χρειάζεται πάντως!».
- «Αποκριάτικες στολές έχετε; – Βεβαίως. – Μια «Κωνσταντοπούλου σε ορκωμοσία», στο medium δώστε μου».
- «Αν είχαν χιούμορ στο προεδρικό θα έβαζαν τη Ζωίτσα να ορκιστεί στη γαλλική VOGUE».
- Ωρες ώρες νοιώθω μια ελπίδα πως θα βγει λέει ο Αλέξης και θα πει: «Ελάτε βρε κουτά. Ενα αστείο κάναμε… Δεν βλέπετε τους κλόουν;».
- «Χαρακτήρας από τη Φρουτοπία ντύθηκε η Κωνσταντοπούλου;».
Κι από όλα τα παραπάνω, οδηγούμαι σε ένα και μόνο συμπέρασμα: «Οι άνθρωποι τελικά πιστεύουν ότι το χρήμα πέφτει σαν μάννα από τον ουρανό, ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ότι η Ευρώπη μάς έβλαψε και εξακολουθεί να μας υπονομεύει (αλλά αφού η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει θα τους δείξουμε εμείς!), ότι η δεξιά είναι ηγεμονική δύναμη εν αντιθέσει προς την αριστερά που στενάζει κάτω από τη δυναστευτική της εξουσία· ότι σκοτεινές δυνάμεις εξυφαίνουν περίπλοκες και φονικές μηχανορραφίες εναντίον των λαϊκών τάξεων, ότι η ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα δικτατορία· ότι είμαστε θύματα των πολυεθνικών και δεν έχουμε καμία ευθύνη, ότι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο είναι η τσέπη μας!
Α! Και οι ενδυματολογικές μας προτιμήσεις!
Αυτή λοιπόν είναι… η χαρά της «Ζωής». Βοήθειά μας!
