Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Το θέρος θα έρθει και, τότε, κάθε αγρότης θα χαρεί. Στον καιρό τού θερισμού, όλοι – κύριοι και υπηρέτες – γίνονται θεριστές! Και είν’ αλήθεια ότι, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ο άνθρωπος, στο θερισμό, τραγουδάει και φωνάζει περισσότερο. Ξέρει, όμως, ότι πολύ θέρισμα λίγος καρπός. Και φοβάται. Κι αυτός που μαζεύει πράσινο τον καρπό, σαν έρθει ο καιρός του θερισμού, δεν θα θερίσει τίποτα.
Φτάνει, λοιπόν, η στιγμή που ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να πετάξει όλες τις προσωπίδες απ’ την όψη του, και να μιλήσει με το δικό του πρόσωπο. Να διαβεβαιώσει το ακροατήριό του ότι αυτός και οι ρόλοι του, είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Έτσι, κύριοι και υπηρέτες ταυτίζονται ψυχικά ο ένας με τον πόνο του άλλου, περιμένοντας με χαρά το επόμενο θέρος…
Θυμάστε το παλιό δρεπάνι με την κυρτή και κοφτερή λεπίδα; Εκείνο το μονολιθικό εργαλείο, σύμβολο του αγρότη, στον αγώνα του να νικήσει τη δυναστεία του μόχθου και του ιδρώτα.
Σήμερα, ο γεωργός, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, ατενίζει την ωρίμανση των καρπών, ακούει το τραγούδι του κορυδαλλού και, φέρνοντας στο νου τη μοίρα του, αυτοπαρηγορείται: «Σάμπως να γύρισε σελίδα ο Θεός!». Και κοιτάζει με δυσπιστία τον ακροβάτη, που επιχειρεί, μπροστά του, να εκτελέσει επικίνδυνες ακροβασίες στο μεταξένιο σκοινί.
Η ζωή μπορεί να φτάσει να γίνει ένα παιχνίδι, ίσως ανέντιμο, μία παρουσίαση ταχυδακτυλουργικών τεχνασμάτων, πίνακας ενός θλιμμένου τσαρλατάνου. Γι αυτό, ένα μικρό σπίτι καλονοικοκυρεμένο, ένα μικρό χωράφι καλά καλλιεργημένο, ένα ολόκληρο σακκί σιτάρι από μικρούς κόκκους, γεμισμένο, μία μικρή καλόκαρδη γυναίκα, είναι πολύ μεγάλος θησαυρός!
