Της Δανάης Τζήκα-Κωστοπούλου, Υποψήφια Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στην Μαγνησία
Μία “επιτυχία” της νεοφιλελεύθερης ρητορικής είναι να θέτει ένα πλαίσιο στο δημόσιο διάλογο ως αυτονόητο και ουδέτερο. Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και οι πολιτικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών. Για να γίνω πιο σαφής, η προεκλογική συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα του Grexitκαι του “πως θα αντιδράσουν οι αγορές εάν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ” και όχι στη βάση του πως μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση θα ρυθμίσει τα οικονομικά και τα κοινωνικά ζητήματα εντός της Ευρώπης. Παράλληλα ένα πρόγραμμα που στοχεύει στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και στην ανάκτηση της εργασίας παρουσιάζεται ως “λαϊκίστικη παροχολογία” και οι προτάσεις για απο-εμπορευματοποίηση των κοινών αγαθών και πέρασμά τους σε δημόσιο έλεγχο ως “κρατισμός”.
Είναι αυτό το πλαίσιο που ουσιαστικά οδηγεί στον μονόδρομο των εφαρμοζόμενων πολιτικών λιτότητας, με βάση τη λογική της κυριαρχίας των αγορών. Σ’ αυτή τη βάση πρακτική εφαρμογή αυτής της πολιτικής αποτελεί η πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου για δημόσιες δαπάνες 38% του ΑΕΠ το 2018, εκ των οποίων οι δαπάνες που αφορούν στο κοινωνικό κράτος θα μειωθούν από 21% στο μόλις 18% του ΑΕΠ. Αυτό που ουσιαστικά μας λέει αυτή η άποψη είναι ότι η Ελλάδα θα είναι μια χώρα- παρίας της Ευρώπης (δεδομένου ότι τα περισσότερα κράτη της Ευρωζώνης έχουν πολύ μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες) με μικρό κοινωνικό κράτος και, συνεπώς, κοινωνικές ανισότητες. Και όλα αυτά χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση για την καταπολέμηση της ανεργίας και για την αξιοπρεπή εργασία.
Στην ανάγκη αλλαγής αυτού του πλαισίου έρχεται να απαντήσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, βασισμένο σε μια διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από τον μονόδρομο των αγορών. Είναι ο δρόμος της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος λαμβάνει υπόψιν του ότι για να υπάρξει ανάπτυξη πρoς όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας χρειάζεται να στηριχθούμε στην εργασία με αξιοπρεπείς όρους και στη συλλογική συμμετοχή της νεολαίας. Στόχος μας δεν είναι η επιστροφή στο 2009, αλλά αντιθέτως μια πολιτική που θα δίνει έμφαση στο κοινωνικό κράτος και στη διαχείριση των δημόσιων αγαθών με δημοκρατικό έλεγχο και όχι με γνώμονα το κέρδος. Αυτό ουσιαστικά παραπέμπει σε ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης που θα βάζει τέλος στη λογική της λιτότητας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κάτι αλλάζει και στην Ευρώπη σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο, βλέποντας ότι οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν σε φτώχεια και σε διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Ήρθε η ώρα λοιπόν η Αριστερά και τα αιτήματα για δημοκρατία και για κοινωνική δικαιοσύνη να ξανατεθούν εμφατικά και με όρους νίκης. Σ’αυτή την κατεύθυνση, όπως το έθεσε ο Ε. Τσακαλώτος συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (Ιούλιος 2013) “φτιάχνουμε μια Αριστερά που δεν θέλει πια ηρωικές ήττες, δεν θέλει να έχουμε σε 30 χρόνια νέα τραγούδια για το πως χάσαμε εδώ και εκεί, αλλά μια Αριστερά που θα κερδίσει”. Οι εκλογές στις 25 του Γενάρη ας είναι η αρχή αυτού του νέου δρόμου.
