Του Παύλου Μαβίδη
Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δηλαδή μετά από 41 χρόνια, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε εθνικές πολιτικές εκλογές κάτω από εκβιαστικά διλλήματα και τεχνικές κατασκευές εντάσεων για το επείγον των εκλογών. Πάντοτε οι εθνικές εκλογικές διαδικασίες είχαν το χαρακτήρα των πιο κρίσιμων αποφάσεων και επιλογών για την πατρίδα, τα εθνικά μας θέματα, την οικονομία, το περιβάλλον και το μέλλον προς την ανάπτυξη. Ποτέ άλλη φορά δεν είχαμε μια τέτοια συσσώρευση κομμάτων μετά την κλωνοποίηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ζητάνε την ψήφο του Ελληνα πολίτη, για να σώσουν τη χώρα. Οι πολίτες με την ψήφο τους πολλές φορές έδειξαν το δρόμο στους πολιτικούς, ότι ο διπολισμός έκλεισε τον κύκλο του. Το bonus των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα πρέπει να καταργηθεί και να ψηφιστεί η ανόθευτη και απλή αναλογική. Εδώ στην Ελλάδα όσο είμαστε στην αντιπολίτευση ζητάμε την κατάργηση του bonus, όταν όμως είμαστε πρώτο κόμμα ακολουθούμε τη σιγή των αμνών.
Τα κόμματα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα λειτουργούν ως κόμματα πιστών, οπαδών χωρίς να μετεξελιχθούν σε κόμματα μιας σύγχρονης δημοκρατικής παιδείας. Μιας παιδείας που θα απελευθέρωνε τη δημιουργικότητα, την παραγωγή, απόψεις, σκέψεις και διάφορα πολιτικά ρεύματα. Οι πολίτες, τα άτομα θα διαχωρίζονταν ασφαλώς σε κάποια θέματα, όμως θα ταυτίζονταν σε κάποια άλλα. Ο δικομματισμός κρατούσε τους Ελληνες σε στρατόπεδα αντιπαράθεσης. Αυτές οι εκλογές βάζουν τέλος σε αυτό το σκηνικό και οδηγούν τους πολιτικούς αναγκαστικά σε συνεργασίες και εθνικές επιλογές σε ζητήματα που άλλες χώρες έχουν λύσει εδώ και χρόνια.
Βλέπουμε πρόσφατα στην Ευρώπη συνεργασίες συντηρητικών, αριστερών, σοσιαλιστών, προκειμένου να ξεπεράσουν κρίσιμα θέματα για τις χώρες τους ή να σταματήσουν την άνοδο των φασιστικών μορφωμάτων που γεννιούνται και αναπτύσσονται όταν υπάρχει κοινωνική εξαθλίωση και πολιτική αστάθεια. Στη διακομματική εκλογική επιτροπή των κομμάτων σήμερα στο πρώτο που συμφώνησαν ΟΜΟΦΩΝΑ ήταν η χρηματοδότησή τους ενόψει των εκλογών. Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε ένα υπουργείο κομμάτων όπου κάθε φορά θα επιβραβεύει τα κόμματα ανάλογα με την εκλογική τους θέση με χρήματα του ελληνικού λαού αλλά να διατηρούν το ΑΒΑΤΟ δηλαδή να μην ελέγχονται από τα θεσμικά οικονομικά όργανα του κράτους. Το ότι ο λαός δίνει μικρά ποσοστά σε όλα τα κόμματα σε εποχές κρίσης οδηγεί το πολιτικό σύστημα σε κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης για μια χώρα όπου οι πολίτες της βρίσκονται αγκαλιά με την εξαθλίωση και το θάνατο.
Τι να το κάνω να λες θεωρητικά ότι αγωνίζεσαι για τη σωτηρία της χώρας τη στιγμή που ο λαός αυτής της χώρας φυτοζωεί και η νεολαία της γίνεται οικονομικός μετανάστης; Αυτές οι εκλογές έχουν κοντή ουρά για όσους δε λένε την αλήθεια και αυτή τη φορά πρέπει να γνωρίζουν οι επικεφαλείς των κομμάτων, ότι ο λαός έχει ξεπεράσει τα όρια της ανεκτικότητάς του. Φτάνει πια ο εμπαιγμός, οι τυχοδιωκτισμοί, οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι επαναστάτες χωρίς αιτία. Σε αυτές τις εκλογές θα πρέπει να προβληματιστούμε επίσης για το ποιοι κρύβονται πίσω από μια Ελλάδα προβληματική, μια Ελλάδα πειραματόζωου οικονομικοπολιτικών εφαρμογών; Ποιοι είναι αυτοί που δε θέλουν μια Ευρώπη δυνατή και ενωμένη; Μια Ευρώπη που δε βρήκε ακόμη το βηματισμό της; Ποιοι είναι αυτοί που τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται και χρειάζονται πάντα την Ελλάδα ταπεινή και διαλυμένη; Τέλος, ποιοί είναι και οι Ελληνες πολιτικοί που εξυπηρετούν τέτοια σχέδια για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες;
Οι εκλογές αυτές δεν έχουν μόνο το χαρακτήρα του μνημονιακού ή αντιμνημονιακού, δεν έχουν το χαρακτήρα ποιος κάνει καλύτερη διαπραγμάτευση σε μια παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία προηγήθηκε των μνημονίων και οδήγησαν αναγκαστικά την Ελλάδα σε δανεισμό. Εκείνο που ακόμη δε γνωρίσαμε όμως είναι τα προγράμματα των κομμάτων για την παιδεία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, τα εθνικά θέματα και τέλος τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό δηλαδή αν θέλουμε μια Ευρώπη των λαών ή μια Ευρώπη των πολυεθνικών. Σε λίγες ημέρες, όμως έρχεται και η ευθύνη του λαού για την επιλογή του η οποία θα καθορίσει και το μέλλον του έθνους μας που λέγεται Ελλάδα.
