«Η ουσία της ζωής»
Κατά το φιλόσοφο Επίκουρο (342 π.Χ. – 270 π.Χ.), η βάση της ζωής είναι η ευδαιμονία του ανθρώπου, με μακάριο βίο, μέσα στην απόλυτη ηδονή.
Μήπως όμως όλα αυτά είναι επιδερμικά και η ουσία της ζωής είναι η αγάπη προς το συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη και η συγχώρεση;
Αλλά υπάρχει και η συνέχεια της ζωής. Το να τεκνοποιούμε και να υπάρχουν απόγονοι είναι το παν;
Μήπως είναι τα μεγάλα δημιουργήματα του ανθρώπου, όπως τα επτά θαύματα του κόσμου, που τα περισσότερα έχουν καταστραφεί και εξαφανιστεί ή τα άλλα επτά σύγχρονα που με το χρόνο κι’ αυτά θα φθαρούν;
Μήπως είναι η εσαεί προσπάθεια που στο τέλος ευοδώνεται, ο συνεχής αγώνας που όταν τερματίζεται ξαναρχίζει πάλι και η σημασία του είναι η ίδια του η πορεία;
Μήπως είναι η ίδια η υδρόγειος, η γη μας, όπου γεννηθήκαμε και όπου θα πεθάνουμε, που μας θρέφει, που μας προστατεύει με τον τρόπο της, τη στιγμή που χιλιάδες άλλα άστρα καταστρέφονται ή γεννιούνται στο απέραντο σύμπαν, που δεν ξέρουμε εάν έχουν ζωή επάνω τους και που οι αστροναύτες βλέποντας τη γη από μακριά νιώθουν τον απέραντο θαυμασμό και την απόλυτη σιγουριά;
Μήπως είναι η γνώση και ο λόγος που είναι αφηρημένες έννοιες, αλλά υπαρκτές, που βρίσκονται σε χιλιάδες βιβλία, πάπυρους, και στα σύγχρονα χρόνια σε σκληρούς δίσκους ή συνεχίζουν να υπάρχουν από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά μεταφερόμενοι;
Πολλές φορές ρωτώντας έναν γέροντα η μια γερόντισσα τι κατάλαβε από τη ζωή, θα σας απαντήσει πως ήταν ένα όνειρο, που κράτησε ελάχιστα στο χρόνο.
Ο Καζαντζάκης, αυτός ο μεγάλος στοχαστής, όταν τον ρωτήσανε, απάντησε μονολεκτικά με ένα “Αχ!” (Ένα φωνήεν και ένα σύμφωνο) .Όταν γεννιόμαστε, αχ! Οταν πονάμε, αχ! Όταν ευχαριστιόμαστε, αχ! Όταν πεθαίνουμε. Δηλαδή αυτό είναι ένα δευτερόλεπτο χρόνου για να ψελλίσουμε αυτά τα δύο γράμματα. Δηλαδή η ουσία της ζωής είναι το τίποτε;
Εκτός, βεβαίως, εάν υπάρχει άλλη ζωή στον άνθρωπο, εν ουρανίοις ή ανάσταση νεκρών ή μετεμψύχωση.
