Ένα πρωί βολτάριζα στο προαύλιο του σχολείου, κάνοντας την αγγαρεία της εφημερίας. Με πλησίασαν δυο μαθήτριες.
«Τι ακούτε, κύριε;»
Έβγαλα απ’ τα αυτιά μου τα ακουστικά του MP3 και τα έβαλα στα δικά τους.
«Μα τι παλιατζούρες είναι αυτά! Ούτε καν Active Member δεν ακούτε;»
Γέλασα μα δεν το σχολίασα.
Την επόμενη ώρα είχαμε Νεοελληνική Γλώσσα. Τους είπα να γράψουν εντελώς ελεύθερα και με κάθε ειλικρίνεια, τι είναι αυτό που τους κάνει υπερήφανους στη σημερινή Ελλάδα. Σταχυολογώ μερικές απ’ τις απαντήσεις τους:
•Η Ακρόπολη και η Ολυμπία•Ο φίλος μου ο Πάνος με τα γκράφιτι που κάνει•Δυο ντιλίβερι τράκαραν έξω απ’ το σπίτι μας αλλά δεν τσακώθηκαν και μάζεψαν χωρίς να πουν τίποτα τις πίτσες που έπεσαν. Αν ήταν άλλος στη θέση τους, θα γινόταν χαμός•Ο Μιραλάς•Ο πατέρας μου που τον απέλυσαν από την ΚΟΝΤΙ•Η περιπτερού στη γειτονιά μας γιατί της αφήνουμε βερεσέ και αυτή δεν γκρινιάζει•Ένας παππούς στην παραλία που ταΐζει τα αδέσποτα σκυλιά •Ο θείος μου που λέει ιστορίες από τον Εμφύλιο. Στην αρχή μού την έδινε, αλλά τώρα μου αρέσουν•Το Black out στον Αντένα γιατί γελάω•Το downhill ποδήλατο που μου ‘καναν δώρο οι γονείς μου τα Χριστούγεννα•Ο Τάκης•Που στο ίντερνετ υπάρχουν πολλά σάιτ υπέρ της Ελλάδας•Αυτοί που πουλάνε στις βιολογικές αγορές φρούτα χωρίς δηλητήριο•Η Λίτσα. Γεια σου, ρε Λιτσάρα!!!•Εμείς οι Έλληνες, γιατί χωρίς εμάς ακόμα στην Ευρώπη θα ήταν σαν τα θηρία•Η ΝΙΚΗ ΒΟΛΟΥ•Εγώ, κύριε, είμαι Αλβανός. Κάνει να γράψω;Τις παραμονές της 28ης Οκτωβρίου συζητήσαμε στην τάξη τη συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη, που αναδημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, και στην οποία μιλάει για το πώς σώθηκε στο αλβανικό έπος. Πιο πολύ μείναμε σ’ εκείνο το σημείο όπου ο ποιητής λέει ότι «Έβλεπα στα μάτια των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός να αναδώσει ο Ελληνισμός όταν έχει το δίκαιο με το μέρος του».
Την άλλη μέρα είχαμε τη σχολική γιορτή. Ωραία είπε η χορωδία τα τραγούδια τής Βέμπο, του Θεοδωράκη, του Λοϊζου. Σαν έφτασε η ώρα του εθνικού ύμνου, από την πρώτη σειρά που βρισκόμουν, κάρφωσα τα μάτια μου στα δικά τους όταν σηκωθήκαμε όρθιοι. Μόλις έφτασαν στο Και σαν πρώτα αντρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά, τότε το αυτί μου έπιασε το ράγισμα στη φωνή τους. Τότε είδα την αναντιστοιχία ανάμεσα στη ρωμαλέα προτροπή του στίχου και στη χλομάδα του προσώπου τους: Για ποια ελευθερία μάς μιλάς, ρε φίλε; Πού την είδες; Πού την είδατε όλοι εσείς, πολιτικοί και γονείς, έτσι όπως ετοιμάζεστε να μας μπαρκάρετε για την καινούρια ξενιτιά; ΟΧΙ! Δεν είναι αντρειωμένη σήμερα η ελευθερία. Δεν υπάρχει καν ελευθερία! Πώς την καταντήσατε έτσι, και θέλετε τώρα να διώξετε από πάνω σας τις ενοχές που φτιάξατε μια κοινωνία σκατά. Είμαι δεκαεξάρης, δάσκαλε. Αλλά, αν θες να ξέρεις, δεν έχω καμιά όρεξη να σας γαμήσω κανένα λύκειο! Αφήστε με στην ησυχία μου και εγώ θα βρω την άκρη, οκ;
Ζόρικο πράγμα η νέα γενιά, η κάθε νέα γενιά: αγόρια που λαχανιάζουν για να ενηλικιωθούν, κορίτσια που έχουν ήδη γίνει γυναίκες και ψάχνουν το γιατί. Εν ολίγοις, σώματα και καρδιές στην ακμή της απόλυτης παραζάλης. Η περίοδος του σχολείου, ένα εξάχρονο λούκι. Υποχρεωτικό, κακοφωτισμένο, πρέπει να το διασχίσεις τρέχοντας αλλά να μη γλιστρήσεις. Σήμερα τα πράγματα σε γυμνάσιο και λύκειο είναι πιο σκληρά από ποτέ· ούτε καν ροκ, χέβι μέταλ και βάλε. Όσοι δάσκαλοι θέλουν να πετύχουν στην καθημερινή εξάωρη δίνη, είναι ανάγκη να περάσουν από διπλό φροντιστήριο. Το πρώτο, για να μάθουν την καινούργια γλώσσα των ψαγμένων, βαριεστημένων, καταγχωμένων δεκαεξάρηδων. Το δεύτερο φροντιστήριο έχει ταμπέλα Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Γιατί, αν μπεις στην τάξη και δεν τους μιλήσεις για το τι τους περιμένει στο αύριο της χώρας (η ανεργία – το λιγότερο), τότε καλό είναι να καταθέσεις την ταυτότητα του δασκάλου. Το ίδιο ισχύει και για το υψιπετές υπουργείο της παιδείας. Μόνο που εδώ οι εκάστοτε υπουργεύοντες συνήθως αγρόν αγοράζουσι. Στην καλύτερη περίπτωση, για να το κάνουν οικοπεδάκι για την υστεροφημία τους…
*Το τελευταίο μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου «Ποιος θυμάται τον Αλφόνς» (2010) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
